เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 71

บทที่ 71 ทำไมคุณถึงไม่เปิดโปงฉัน

เย่หลิ่นหานนิ่งไปครู่หนึ่ง ประเดี๋ยวเดียวก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“โม่เซินนี่นายกำลังโทษพี่ใหญ่ที่ให้คุณปู่ไปเป็นผู้ใหญ่สู่ของานแต่งของนายเหรอ?”

อะไรนะ? เสิ่นเฉียวตกใจมาก งานแต่งงานของเย่โมเซิ่น เย่หลิ่นหานไปเป็นผู้ใหญ่สู่ขอให้?

เย่โม่เซินยิ้มเยาะ แล้วไม่ได้ตอบอะไรอีก

“นายก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว อีกอย่างนายยังมีอาการบาดเจ็บที่ขา ควรหาคนดูแล เรื่องลูกสาวตระกูลเสิ่นฉันเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งมาก่อน

ดังนั้นที่พี่ใหญ่ให้คุณปู่ไปเป็นผู้ใหญ่สู่ขอให้งานแต่งนาย นายก็น่าจะเข้าใจความหวังดีของพี่ใหญ่”

ในตอนแรกเสิ่นเฉียวเพียงแค่รู้สึกประหลาดใจ

กับการแต่งงานของเย่โม่เซิน แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเย่หลิ่นหานจะเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้

หลังจากได้ยินแล้วใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปทันที และเธอก็มองเย่หลิ่นหานด้วยจิตใต้สำนึก

เขาเคยสืบเกี่ยวกับลูกสาวตระกูลเสิ่นหรือไม่? นี่ไม่ได้หมายความว่า ...... เขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่เสิ่นเฉียว?

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวก็จำได้ว่าเมื่อพูดคุยกับเขาก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะตะโกนชื่อของตัวเธอออกมา!

ในเวลานั้นเสิ่นเฉียวไม่ได้สังเกต เพราะเธอถูกเรียกว่าเสิ่นเฉียวจนชินแล้วดังนั้น .....

เมื่อคิดอย่างนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกตกใจเหงื่อเย็นจัดก็ไหลออกมา

เธอมองชายผู้มีรอยยิ้มอันอ่อนโยนและดวงตาอันอบอุ่นนั่งตรงข้าม เขารู้จักตัวตนของเธอมานานแล้ว แต่เขาไม่เคยเปิดโปงเธอเลย และต่อหน้าเขายังสามารถพูดคุยสนุกสนานกับเธอได้อีกด้วย

ผู้ชายแบบนี้……ผู้ชายแบบนี้……

ยิ่งคิดว่าเสิ่นเฉียวหลังของเธอเย็นยะเยือก และหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อไหลซึมออกมา

“น้องสะใภ้เกิดอะไรขึ้น?” เขาสังเกตเห็นสายตาของเธอ เมื่อเธอเห็นว่าใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดเผือด และหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อซึมออกมา เขาขมวดคิ้วแล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “ทำไม่จู่ๆสีหน้าก็ไม่สู้ดี ไม่ใช่รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ดวงตาของเขายังคงอ่อนโยนและเสียงของเขาก็เบาเหมือนสายลม

แต่ผู้ชายแบบนี้ .....

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง เธอรู้สึกเย็นไปทั่วร่าง

เย่โม่เซินก็สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “หญิงแต่งงานครั้งที่สอง คุณเป็นอะไรไป?”

ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวขยับไปมา เธอตัวสั่นตอบกลับไปว่า “ไม่ ไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไร แล้วทำไมคุณเหงื่อออกมากขนาดนี้?” เย่โม่เซินจ้องที่เธออย่างไม่พอใจ ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนี้เคยชินกับการโกหกแล้วเหรอ หรือเธอคิดว่าเขาเป็นคนตาบอด เรื่องต่างๆก็ชัดอยู่ตรงหน้าเธอยังจะมาเถียงข้างๆคูๆอีก

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวก็ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากอย่างไม่รู้ตัว มือของเธอสั่นเล็กน้อย “จู่ๆก็รู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง”

“เฉียวเฉียว

ไม่เป็นอะไรนะ?” หานเส่โยว

เห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ดี จึงลุกขึ้นถามเธอด้วยความกังวล

ทุกคนมองเธอ ทำให้เสิ่นเฉียวยิ่งกดดันขึ้น

เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอในทันที

“ฉันแค่.....รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ไม่อย่างนั้น ฉันขอตัวกลับก่อน”

หลังจากพูดจบเสิ่นเฉียวแทบจะลุกขึ้นยืนทันทีโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรมาก สายตาของทุกคนก็มองข้างหลังเธออย่างสงสัย

หลังจากก้าวไปได้สองก้าว เสิ่นเฉียวก็หยุดกะทันหันแล้วมองกลับไปที่หานเส่โยว

หานเส่โยวกำลังจะยืนขึ้น แต่เย่โม่เซินกลับเลื่อนรถเข็นมาข้างหน้า “ในเมื่อภรรยาของผมไม่สบาย ถ้าอย่างนั้นแล้วต้องรบกวนพี่ใหญ่ต้อนรับคุณหนูหานด้วย”

หานเส่โยวหยุดอยู่กับที่

เย่หลิ่นหานยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นโม่เซินไปส่งน้องสะใภ้กลับก่อนเถอะ น้องสะใภ้ พวกเธอเดินทางระวังๆ”

“ได้ค่ะ ได้..... เสิ่นเฉียวรับปากอย่างตะกุกตะกัก หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่หานเส่โยวอย่างไม่สบายใจ หานเส่โยวแต่แรกอารมณ์ไม่ดี แต่ยังโบกมือให้เธอ “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ”

“อืม”

เสียงเยาะเย้ยของเย่โม่เซินดังขึ้นมา ทำให้สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไป แต่เธอก็ยังคงกัดฟันแน่น

ติง——

ลิฟต์มาถึงแล้วเสิ่นเฉียวก็เข็นเย่โม่เซินเขาไป

ในพื้นที่เล็กๆ มีเพียงคนสองคน ลมหายใจของเสิ่นเฉียวไม่มั่นคง และในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ตอนแรก ทำไมคุณถึงคิดจะสืบเรื่องเสิ่นโย่ว?”

เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินไม่สามารถปริปากพูดอะไรได้

“เพิ่งจะแค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเหรอ?”

คิดว่าเธอจะมีดี

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าอะไร?”

“กลัวคนอื่นจะรู้ว่าตัวตนของคุณว่าเป็นใคร?”

เสิ่นเฉียว กำหมันแน่น เขาเคยสืบเรื่อง เสิ่นโย่วหลังจากที่เธอแต่งงานเข้ามาตั้งแต่แรกเขาก็รู้เธอไม่ใช่เสิ่นโย่วแล้ว เย่หลิ่นหาน บอกว่าเขาได้สืบมาแล้วเช่นกัน ซึ่งก็หมายความว่าเขาก็รู้

จะดูยังไง เย่หลิ่นหานก็ดูไม่ใช่คนโง่

ถ้าอย่างนั้น...... เขาตั้งใจเปิดเผยข้อมูลนี้ต่อ เสิ่นเฉียว หรือไม่?

“พี่ใหญ่พูดก่อนหน้านี้ว่า ก่อนงานแต่งเขาได้ตรวจสอบข้อมูลของเสิ่นโย่วถ้าอย่างนั้นเขา......”

“อ่า~” เย่โม่เซินเย้ยหยันออกมา “ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันสายเกินไปแล้ว”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตา เสียงสูงขึ้นเล็กน้อย

“เย่โม่เซินคุณรู้ตั้งนานแล้วว่าพี่ใหญ่รู้ว่าฉันไม่ใช่เสิ่นโย่ว?”

“ไม่อย่างนั้นล่ะ?”

“นั่น แล้วทำไมเขาไม่เปิดเผยฉัน?” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างไม่น่าเชื่อ เย่โม่เซินรู้ว่าหลังจากนี้จะปล่อยให้เธอออกไป แต่เย่หลิ่นหานไม่ใช่ เขายังเรียกเธอว่าน้องสะใภ้ตามปกติและลูบหัวเธออย่างใกล้ชิด พูดกับเธอด้วยคำพูดที่อบอุ่น

เรื่องนี้ที่แท้……เป็นอย่างไรกันแน่?