เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 71

บทที่ 71 ทำไมคุณถึงไม่เปิดโปงฉัน

เย่หลิ่นหานนิ่งไปครู่หนึ่ง ประเดี๋ยวเดียวก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“โม่เซินนี่นายกำลังโทษพี่ใหญ่ที่ให้คุณปู่ไปเป็นผู้ใหญ่สู่ของานแต่งของนายเหรอ?”

อะไรนะ? เสิ่นเฉียวตกใจมาก งานแต่งงานของเย่โมเซิ่น เย่หลิ่นหานไปเป็นผู้ใหญ่สู่ขอให้?

เย่โม่เซินยิ้มเยาะ แล้วไม่ได้ตอบอะไรอีก

“นายก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว อีกอย่างนายยังมีอาการบาดเจ็บที่ขา ควรหาคนดูแล เรื่องลูกสาวตระกูลเสิ่นฉันเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งมาก่อน

ดังนั้นที่พี่ใหญ่ให้คุณปู่ไปเป็นผู้ใหญ่สู่ขอให้งานแต่งนาย นายก็น่าจะเข้าใจความหวังดีของพี่ใหญ่”

ในตอนแรกเสิ่นเฉียวเพียงแค่รู้สึกประหลาดใจ

กับการแต่งงานของเย่โม่เซิน แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเย่หลิ่นหานจะเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้

หลังจากได้ยินแล้วใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไปทันที และเธอก็มองเย่หลิ่นหานด้วยจิตใต้สำนึก

เขาเคยสืบเกี่ยวกับลูกสาวตระกูลเสิ่นหรือไม่? นี่ไม่ได้หมายความว่า ...... เขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่เสิ่นเฉียว?

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวก็จำได้ว่าเมื่อพูดคุยกับเขาก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะตะโกนชื่อของตัวเธอออกมา!

ในเวลานั้นเสิ่นเฉียวไม่ได้สังเกต เพราะเธอถูกเรียกว่าเสิ่นเฉียวจนชินแล้วดังนั้น .....

เมื่อคิดอย่างนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกตกใจเหงื่อเย็นจัดก็ไหลออกมา

เธอมองชายผู้มีรอยยิ้มอันอ่อนโยนและดวงตาอันอบอุ่นนั่งตรงข้าม เขารู้จักตัวตนของเธอมานานแล้ว แต่เขาไม่เคยเปิดโปงเธอเลย และต่อหน้าเขายังสามารถพูดคุยสนุกสนานกับเธอได้อีกด้วย

ผู้ชายแบบนี้……ผู้ชายแบบนี้……

ยิ่งคิดว่าเสิ่นเฉียวหลังของเธอเย็นยะเยือก และหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อไหลซึมออกมา

“น้องสะใภ้เกิดอะไรขึ้น?” เขาสังเกตเห็นสายตาของเธอ เมื่อเธอเห็นว่าใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดเผือด และหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อซึมออกมา เขาขมวดคิ้วแล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “ทำไม่จู่ๆสีหน้าก็ไม่สู้ดี ไม่ใช่รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ดวงตาของเขายังคงอ่อนโยนและเสียงของเขาก็เบาเหมือนสายลม

แต่ผู้ชายแบบนี้ .....

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง เธอรู้สึกเย็นไปทั่วร่าง

เย่โม่เซินก็สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “หญิงแต่งงานครั้งที่สอง คุณเป็นอะไรไป?”

ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวขยับไปมา เธอตัวสั่นตอบกลับไปว่า “ไม่ ไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไร แล้วทำไมคุณเหงื่อออกมากขนาดนี้?” เย่โม่เซินจ้องที่เธออย่างไม่พอใจ ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนี้เคยชินกับการโกหกแล้วเหรอ หรือเธอคิดว่าเขาเป็นคนตาบอด เรื่องต่างๆก็ชัดอยู่ตรงหน้าเธอยังจะมาเถียงข้างๆคูๆอีก

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวก็ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากอย่างไม่รู้ตัว มือของเธอสั่นเล็กน้อย “จู่ๆก็รู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง”

“เฉียวเฉียว

ไม่เป็นอะไรนะ?” หานเส่โยว

เห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ดี จึงลุกขึ้นถามเธอด้วยความกังวล

ทุกคนมองเธอ ทำให้เสิ่นเฉียวยิ่งกดดันขึ้น

เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอในทันที

“ฉันแค่.....รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย ไม่อย่างนั้น ฉันขอตัวกลับก่อน”

หลังจากพูดจบเสิ่นเฉียวแทบจะลุกขึ้นยืนทันทีโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรมาก สายตาของทุกคนก็มองข้างหลังเธออย่างสงสัย

หลังจากก้าวไปได้สองก้าว เสิ่นเฉียวก็หยุดกะทันหันแล้วมองกลับไปที่หานเส่โยว

หานเส่โยวกำลังจะยืนขึ้น แต่เย่โม่เซินกลับเลื่อนรถเข็นมาข้างหน้า “ในเมื่อภรรยาของผมไม่สบาย ถ้าอย่างนั้นแล้วต้องรบกวนพี่ใหญ่ต้อนรับคุณหนูหานด้วย”

หานเส่โยวหยุดอยู่กับที่

เย่หลิ่นหานยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นโม่เซินไปส่งน้องสะใภ้กลับก่อนเถอะ น้องสะใภ้ พวกเธอเดินทางระวังๆ”

“ได้ค่ะ ได้..... เสิ่นเฉียวรับปากอย่างตะกุกตะกัก หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่หานเส่โยวอย่างไม่สบายใจ หานเส่โยวแต่แรกอารมณ์ไม่ดี แต่ยังโบกมือให้เธอ “ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ”

“อืม”