เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 72

บทที่ 72 นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการมากที่สุดหรอกเหรอ

“ทำไมต้องเปิดโปงคุณ?” เย่โม่เซินพูดอย่างเย็นชา

เสิ่นเฉียว ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจคิดไม่ออก “ถ้าเป็นการแต่งงานที่เขาเป็นผู้ใหญ่จัดการให้ ทำไมไม่เปิดโปงถ้าพบว่าฉันไม่ใช่เสิ่นโย่ว

?”

“อ่า” เย่โม่เซิน เงยหน้าขึ้นแล้วมองเธอด้วยสายตาที่ตลกๆขบขัน เขามอง เสิ่นเฉียวเหมือนคนโง่ “สมองของคุณมีไว้เป็นของตกแต่งใช่ไหม?”

“ฉัน ......” ใบหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปเพราะคำถามของเขา “คุณต้องพูดแบบนี้ถึงจะพอใจใช่ไหม?”

“กับผู้หญิงแบบคุณ จำเป็นเหรอ?”

เสิ่นเฉียว “ในสายตาของคุณฉันเป็นผู้หญิงที่นิยมชมชอบเกียรติยศอันจอมปลอม มีแผนการซ่อนลึกอยู่ แล้วก็เป็นผู้หญิงไม่มีสมอง?”

เย่โม่เซิน ฉีกริมฝีปากของเขา ดวงตาลึกมองอย่างถากถาง “ยังดี ที่รู้ตัวเอง”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ เฉียวเฉียวกำหมัดของเธอแน่น และจ้องมองเขา “ถ้าอย่างนั้นขอถามหน่อย ผู้หญิงที่มีแผนการซ่อนลึกไว้ จะไม่มีสมองได้ยังไง? เย่โม่เซิน คำพูดของคุณขัดแย้งกันนิดหน่อยมั้ง?”

เปลือกตาของเย่โม่เซินเบิกขึ้น แล้วดวงตาของเขาก็หรี่ลงอย่างอันตราย

ผู้หญิงสมควรตายคนนี้!

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ดุดันของเขาจ้องไปที่เธอ

“พูดอีกทีสิ?”

เสิ่นเฉียว ผงะไปเพราะถูกขู่ด้วยสายตาที่ดุดันของเขา ไหล่ของเธอห่อตัวลงอย่างไม่รู้ตัว แต่ดวงตาของเธอยังคงจ้องเขาอยู่เหมือนเดิม

“อ่า” เย่โม่เซินยิ้มเยาะออกมา ผู้หญิงคนนี้โง่หรือเปล่า? เห็นได้ชัดว่ากลัว แต่กลับจ้องสบตากับสายตาเย็นชาคู่นั้น

“ไม่มีความกล้า ก็อย่ามาตั้งใจยั่วโมโหผม”

ขณะที่เสียงของเขาต่ำลงประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ

คิ้วของ เย่โม่เซิน ขมวดกันแน่นอย่างดุเดือด

เขาต้องการจะดุเธอดังๆ แต่เสิ่นเฉียวกลับกระแทกเท้าหยุดตรงที่เดิมทันที เธอหันกลับมามองเย่โม่เซิน

สายตาของทั้งสองสบกันกลางอากาศ เย่โม่เซินมองลึกไปในดวงตาเสิ่นเฉียวที่ยุ่งเหยิงไปหมด

อ่าผู้หญิงคนนี้ซ่อนอารมณ์ของเธอไว้ไม่ได้จริงๆ

ในใจคิดยังไง ทั้งหมดสะท้อนออกมาให้เห็นบนใบหน้าและดวงตาคู่นั้น

เสิ่นเฉียว กัดริมฝีปากล่างของเธอจ้องมอง เย่โม่เซิน สักครู่จากก็หันไปช้าๆ

ริมฝีปากเรียวบางของ เย่โม่เซิน ยกขึ้นเล็กน้อยและดวงตาสีเข้มนั้นสว่างชัดขึ้นมา เมื่อเขาคิดว่าเธอจะมาเข็นรถเข็นเขาอีกครั้ง เสิ่นเฉียว กลับทำหน้าไม่พอใจ “ฉันไม่กล้า คุณมีความสามารถก็ออกมาเองแล้วกัน”

หลังจากพูดจบ เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้สนใจ เย่โม่เซินที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอหันหลังให้แล้วเดินออกไป

“ผู้หญิงที่สมควรตายๆไปซะ กลับมานะ!” เย่โม่เซินเห็นว่าเธอเดินออกไปจริงๆ แล้วก่อนเดินออกไปเธอก็ทำหน้าตาบูดบึ้งกับเขา ก่อนที่เธอจะจากไป นี่เธอยั่วโมโหเขาอย่างนี้จริงๆเหรอ?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เย่โม่เซินจึงเลื่อนรถเข็นออกจากลิฟต์อย่างว่องไว

เสิ่นเฉียว เดินออกจากร้านอาหารเช้ามาคนเดียวเมื่อเธอกำลังจะออกไป เธอก็ยังหยุดยืนอยู่สักครู่ จากนั้นก็มองหาร่างของเซียวซู่เห็นเขายืนพิงรถอยู่แล้วจึงเดินไปตบไหล่ของเขา

“ผู้ช่วย เสิ่น ทำไมคุณกลับมากะทันหัน? พวกคุณไม่ใช่ว่าไปกินอาหารเช้าเหรอ?”

สีหน้าของ เสิ่นเฉียว นั้นไม่ค่อยสบายใจ เสียงของเธอไม่สบอารมณ์ “ไม่กินแล้ว”

“เป็นอะไรไป?” เซียวซู่ไปข้างหลังมองเธอ ไม่เห็นร่างของ เย่โม่เซิน เธอก็ถามเธอว่า “คุณชายเย่?”

เสิ่นเฉียว เม้มริมฝีปากของเธอแล้วพูดเบา ๆ “เขา ...... อาจจะยังอยู่ในลิฟต์ คุณไปดูเขาหน่อยเถอะ”

“เมื่อเซียวซู่ได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่ “ในลิฟต์?ผู้ช่วย เสิ่นเฉียวทำไมคุณไม่พาคุณชายเย่ออกมาล่ะ? คุณ...... คุณชายเย่??”

เซียวซู่ยังไม่ทันจะต่อว่าเสิ่นเฉียว เขาก็ถลึงตามองที่ด้านหลังของ เสิ่นเฉียว