เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 73

บทที่ 73 แท้จริงแล้วเขากำลังหาใคร

สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด?

สิ่งที่เสิ่นเฉียวเคยต้องการมากที่สุด คือใช้ชีวิตตามปกติกับสามี แล้วก็ให้กำเนิดเด็กน้อยที่น่ารักคู่หนึ่ง มีความสุขแบบนี้จนแก่เฒ่า

แต่สวรรค์ไม่ได้เป็นแบบที่มนุษย์ต้องการ หลินเจียงนอกใจและเมียน้อยก็ตั้งครรภ์

ส่วนเธอก็ถูกบังคับให้แต่งงานกับเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินเกลียดเธอมาก

มันเป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ สิ่งที่เธอต้องการในชีวิต มันเป็นไปไม่ได้

เมื่อคิดอย่างนี้แล้วเสิ่นเฉียวก็ค่อยๆยันตัวขึ้นอย่างช้าๆ

สายตาที่ดิ้นรนเมื่อครู่นี้ ตอนนี้จู่ๆมันก็เปลี่ยนเป็นเหมือนแม่น้ำที่สงบนิ่ง ดูเหมือนว่าจะอ่อนลงกับทุกสิ่ง

“ถ้าคุณต้องการที่จะทำแบบนั้น ก็แล้วแต่คุณเลย” พูดจบ เสิ่นเฉียวไม่ต่อสู้อีกต่อไป โดยเย่โม่เซินกอดเอวเล็กๆของเธอเอาไว้

ให้เอาแรงทั้งหมดในร่างกายของเธอให้เขาไป

ธรรมชาติของเหยื่อจะต้องต่อต้าน พลังชีวิตที่แข็งแกร่งถึงจะเป็นสิ่งที่น่าสนใจ

จู่ๆเธอก็ปลดอาวุธยอมแพ้แบบนี้ ทำให้เย่โม่เซินที่เมื่อครู่ยกเอาความปรารถนาของเธอมาหยอกล้อ หายไปทันที เขามีดวงตาเย็นชา และรีบเธอผลักเสิ่นเฉียวออกไป

หลังจากที่เสิ่นเฉียวถูกผลักออกไปเธอก็ยืนนิ่งและมองเขาอย่างไม่แน่นอน

เมื่อกี้เขาต้องการทำให้เธออับอายขายขี้หน้า แต่ตอนนี้ยอมแพ้แล้วเหรอ?

“ไปบริษัท”

เย่โม่เซินพูดอย่างเย็นชา

เซียวซู่รีบไปที่ด้านข้างแล้วเข็นเย่โม่เซินเข้าไปในรถ ขณะที่เสิ่นเฉียวยังคงยืนอยู่ด้วยงุนงง เซียวซู่ก็เรียกเธอว่า “ผู้ช่วยเสิ่นคุณไม่ไปที่บริษัทเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงเฉินเสิ่นเฉียวก็กลับมามีสติอีกครั้ง แล้วตามขึ้นรถไป

หลังจากมาถึงบริษัทเสิ่นเฉียวกลับไปที่ตำแหน่งของเธอและนั่งลง

เธอลุกขึ้นและชงกาแฟให้กับ เย่โม่เซินทันใดนั้นก็จำได้ว่า เย่โม่เซินไม่ได้กินอาหารเช้า ตอนนี้ชงกาแฟให้เขาแล้ว เธอก็ไม่รู้จะดีกับกระเพาะของเขาไหม?

หลังจากคิดถึงครู่หนึ่ง เสิ่นเฉียว ก็ชงชาอุ่นๆ ให้กับ เย่โม่เซิน

หลังจากรินสร็จเสิ่นเฉียว ก็ไปส่งยัง เย่โม่เซิน เมื่อเดินไปที่ประตูสำนักงาน ทันใดนั้นฝีเท้าก็หยุดลงกะทันหัน เธอเปิดริมฝีปากขึ้น

เธอ……กำลังทำอะไร?

การดื่มกาแฟไม่ดีต่อกระเพาะอาหาร แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ? ท้ายที่สุดมันคือกระเพาะของเขา ทำไมเธอจึงต้องคิดแทนเขา?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินเสิ่นเฉียวก็ถือถ้วยกาแฟด้วยหัวใจที่ยุ่งเหยิง

แต่คิดอีกที เขาออกมาพร้อมกับเธอ แต่ในที่สุดจะว่าไปแล้วเพราะเธอเขาก็เลยไม่ได้กินอาหารเช้า เธอเปลี่ยนกาแฟเป็นชามันก็เป็นเรื่องปกติ

หลังจากปลอบใจตัวเองเสิ่นเฉียวก็เคาะประตู

“เข้ามา”

เสียงของเย่โม่เซินทั้งเย็นทั้งไม่มีความรู้สึก

เสิ่นเฉียว เดินเข้ามาวางชาบนโต๊ะของเขา และลังเลอยู่นานก่อนจะพูดว่า “อันนั้น .......”

ยังไม่ทันที่เธอจะได้อธิบาย ดวงตาลึกที่เยือกเย็นของเย่โม่เซินก็มองลงบนถ้วยชา ตาของเขาก็หรี่ลง “แล้วกาแฟล่ะ”

“คุณยังไม่ได้กินอาหารเช้า การดื่มกาแฟนั้นไม่ดีต่อกระเพาะอาหารของคุณดังนั้น ......” ก่อนที่ เสิ่นเฉียว จะอธิบายเสร็จ เย่โม่เซิน ก็ดุขึ้นมา “ใครอนุญาตให้คุณคิดแทน?”

เมื่อได้ยินถึง เสิ่นเฉียว สำลักไปถึงริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากของเธอขยับไปมา “ฉัน ......”

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมองลึกลงไปบนใบหน้าของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเยือกเย็น

เหมือนลมหนาวในเดือนสิบสองและเพิ่มด้วยหิมะตกหนักที่ละลายเข้าไปในใจเธอ

เย็นทะลุเข้าไปในหัวใจ

ริมฝีปากของ เสิ่นเฉียว ขยับและจู่ๆเธอก็พูดอะไรไม่ออก

“ออกไป!”

มือที่ถือถ้วยค่อยๆสั่นขึ้นมาเชียวเฉียวพยายามที่จะระงับความโกรธในใจของเธอแล้วหันออกจากห้องทำงาน

หลังจากออกมาเสิ่นเฉียวเอนกายพิงกำแพงร่างกายของเธอสั่นไหวอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอตั้งใจดี แต่ก็ถูก......ปฏิเสธ