เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 700

บทที่699 เริ่มรังเกียจผมแล้ว

สองแม่ลูกซุกตัวดูแหวนเพชรกันอยู่ใต้ผ้าห่ม

“สวยมั้ย?”

ในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้นมานั้น ก็สบเข้ากับแววตาของความคาดหวังและความมุ่งหวังของหานมู่จื่อเข้าพอดี ริมฝีปากชมพูก็เผยรอยยิ้มบางๆออกมา รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ และได้ออกมาจากใจจริงๆ

เสี่ยวหมี่โต้วอยู่กับหม่ามี๊ของเขามาหลายปี ถึงแม้ว่าหม่ามี๊จะยิ้มให้เขาเป็นประจำ แต่รอยยิ้มเมื่อตอนนั้นมันต่างไปจากตอนนี้

ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เข้าใจมากมายอะไรนักก็ตาม

ดังนั้นแล้วคำว่าไม่ชอบที่ติดอยู่ตรงปากก็ได้ถูกเสี่ยวหมี่โต้วกลืนมันกลับไปอย่างนั้น จากนั้นเขาก็โวยวายออกมาอีกประโยคนึง

“หม่ามี๊ พอใจง่ายเกินไปแล้วนะ~”

พอใจง่ายไปมั้ย?

หานมู่จื่อกลับไม่คิดอย่างนั้น ขอเพียงแค่เย่โม่เซินมีใจ นั่นมันก็เพียงพอแล้วล่ะ

“เด็กโง่ คนที่หม่ามี๊ของลูกแต่งด้วยเขาเป็นคนนะ ไม่ใช่อย่างอื่นเสียหน่อย”

“แต่ เมื่อก่อนหม่ามี๊ต้องเจอกับความเสียใจนะ”

อึก

หานมู่จื่อนิ่งคิดอยู่นาน คิดว่าเด็กน้อยยังไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของผู้ใหญ่นัก ทำเพียงบีบจมูกเล็กของเขาเบาๆ “สรุปเลยก็คือยังมีหลายเรื่องที่ตอนนี้หม่ามี๊พูดกับลูกยังไง ลูกก็ไม่อาจเข้าใจมันได้ ลูกจำเอาไว้เพียงว่าหม่ามี๊ยินยอมพร้อมใจก็เพียงพอแล้ว~”

“อ้อ งั้นก็เอาเถอะ หม่ามี๊...ถ้าหม่ามี๊ต้องเจอกับความไม่เป็นธรรม จะต้องบอกเสี่ยวหมี่โต้วนะครับ เสี่ยวหมี่โต้วจะจัดการคนไม่ดีให้เอง!”

ในตอนที่เย่โม่เซินเตรียมที่จะเข้าไปในห้องนั้น ก็ได้ยินคำพูดนั้นเข้าพอดี ดังนั้นจึงทำให้ฝีเท้าเขาต้องหยุดชะงักลง จากนั้นก็ถอยออกไปหยุดอยู่ที่ตรงมุมผนังที่อยู่ตรงหน้าประตูห้องด้วยความห่อเหี่ยวใจแบบสุดๆแทน

เด็กนั่นคิดต่อต้านเขา...

ความรู้สึกนี้มันช่างฝังลึกมากจริงๆ!

*

หานมู่จื่อพักอยู่ที่วิลล่าไห่เจียงอยู่สองวัน ไม่ไปบริษัท ในแต่ละวันถ้าไม่กินก็นอน ในตอนที่ส่งกระจกก็ได้พบว่าหน้าของตนดูเหมือนว่าจะกลมขึ้นมากเลยทีเดียว

เธอบีบจับเนื้อตรงส่วนเอวของเธอ ก็เริ่มรู้สึกกลุ้มใจขึ้นมา

ต้องลดน้ำหนักหรือเปล่า?

ในตอนที่กำลังคิดกลุ้มอยู่นั้น ก็มีสายของหานชิงโทรเข้ามา

“พี่?” หานมู่จื่อแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังกระวนกระวายใจขึ้นมาด้วยเช่นกัน ในตอนที่หานชิงเป็นฝ่ายโทรมาหาเธอเองนั้น มักจะมีความรู้สึกว่า...มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

อันที่จริงเมื่อหลายวันก่อนเธอเพิ่งกลับบ้านไปขอทะเบียนบ้านจากเขา แต่หานชิงไม่ให้เธอ

น้ำเสียงเรียบนิ่งของหานชิงดังออกมาจากโทรศัพท์

“หลายวันมานี้ น้องอยู่กับเย่โม่เซินตลอด?”

หานมู่จื่อพยายามที่จะแยกแยะอารมณ์ในน้ำเสียงนั้นของหานชิงอย่างหนัก คิดอยู่สักพักแต่กลับพบว่าตนแยกไม่ออกว่าตกลงแล้วตอนนี้หานชิงกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหนกันแน่...

จะว่าเขากำลังโกรธ แต่มันก็ดูเหมือนกับว่าจิตใจของเขาสงบสุดๆเช่นกัน

แต่ถ้าจะบอกว่าเขาดูสงบนิ่งล่ะก็ มันก็ยังรู้สึกดูผิดปกติขึ้นมาอีก

ตามหลักแล้วก็ไม่ควรจะสงบนิ่งและเฉยชาขนาดนี้นี่นา

“ค่ะ...”

หานมู่จื่อยอมรับออกไปตามตรง

“น้องชอบมันขนาดนั้น? ห้าปีก็ยังลืมไม่ลง ขาดมันไม่ได้เลย?”

หานมู่จื่อ “...”

“พี่ ฉัน...”

“คิดให้ดี แล้วค่อยตอบพี่”

หานมู่จื่อสูดหายใจลึกๆ แม้แต่คิดก็ยังไม่ต้องคิด เอ่ยออกไปทันที “พี่คะ ถ้าลืมได้ ก็คงลืมไปตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว ฉันได้คบกับเขาแล้ว นี่เป็นสิ่งที่อธิบายอย่างอื่น...ได้ดีที่สุด ฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องพูดอะไรให้มากมายแล้วมั้งคะ”