เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 701

บทที่700 จิตใจเริ่มไม่สงบขึ้นมา

เธอไม่อาจทนเห็นเขาอดหลับอดนอนอย่างยากลำบากแบบนี้ต่อไปได้อีก จึงใช้โอกาสนี้พยักหน้าออกไปเบาๆ

การเอนซบเข้ามาของเย่โม่เซินได้ชะงักไปอย่างนั้น คาดว่าน่าจะคาดไม่ถึงว่าเธอจะยอมรับออกมาตรงๆแบบนั้นดวงตาดำสนิทมีประกายของอาการทำอะไรไม่ถูกออกมา พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ใจร้าย ไม่คิดหน่อยหรอว่าที่ผมต้องกลายเป็นแบบนี้ก็เพื่ออะไร?”

ได้ยินดังนั้นแล้ว หานมู่จื่อก็กัดริมฝีปากออกมา “ฉันต้องรู้อยู่แล้วว่าคุณทำไปเพื่ออะไร แต่...คุณก็ต้องอย่าลืมพักผ่อนด้วยสิคะ เอาอย่างนี้มั้ยคะ...คุณก็ไม่ต้องกลับมาสักพัก?”

เย่โม่เซิน “...”

นิ่งเงียบไปสักพักนึง ทันใดนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาประกบลงไปบนริมฝีปากของหานมู่จื่อเพื่อเป็นการลงโทษเธอ

“ผมอดนอนมาสิบกว่าชั่วโมง เพิ่งจะกลับมาก็รีบไล่ผมไปเสียแล้ว? ระยะเวลาที่จะถึงวันงานเหลืออีกไม่นานแล้ว ช่วยอยู่รออย่างว่าง่ายๆหน่อยนะครับ อย่ามัวคิดอะไรไร้สาระเลย”

หานมู่จื่อ “ฉันไม่ได้คิดอะไรไร้สาระ ฉันพูดจริงๆ ช่วงนี้คุณได้ส่องกระจกบ้างหรือเปล่า? ไม่ดูหน่อยหรอว่าตอนนี้คุณมีสภาพแบบไหน ฉันกลัวว่าถ้าคุณอดหลับอดนอนแบบนี้ต่อไป ถึงวันงานคุณคงทำเอาแขกกลัวจนหนีหายไปหลายคนแน่”

“คุณจะเป็นไปด้วยมั้ย?”

“อะไร?”

“คุณจะกลัวจนหนีไปหรือเปล่า?”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากแดงของตัวเอง น้ำเสียงอ่อนลงหลายระดับ

“ไม่อยู่แล้ว...”

“นั่นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรอ?” เย่โม่เซินกุมท้ายทอยของเธอไว้ กดหน้าผาเข้ามาชิดกัน ลมหายใจของทั้งสองคนผสานกัน “ขอเพียงแค่คุณไม่หนีผมไป ถึงแม้ว่างานแต่งงานจะเหลือเพียงแค่พวกเราสองคน ก็สามารถจัดตามกำหนดได้แล้ว”

คำพูดนี้พูดออกมาได้อย่างหวานเลี่ยน ภายในใจของหานมู่จื่อเหมือนราวกับได้กลายเป็นน้ำตาลขึ้นมาไม่มีผิด เธอหลับตาลงพร้อมกับรู้สึกว่าหัวใจกำลังละลายจนไม่เป็นรูปเป็นร่างเสียแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง จู่ๆหนังตาก็กระตุกอย่างแรงออกมา

หานมู่จื่อตื่นตกใจขึ้นมา ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปทันที

หนังตายังคงกระตุกอย่างแรงออกมาไม่หยุด ทำเอาหานมู่จื่อตื่นตกใจขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ดังนั้นจึงทำให้เธออดนึกไปถึงสายของเมิ่งเส่โยวที่โทรเข้ามาตอนที่อยู่ในห้องทำงานช่วงก่อนหน้านั้นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

ในตอนนั้นที่เธอตื่นนอนขึ้นมา หนังตาก็กระตุกแรงไม่หยุดแบบนี้เหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่ได้อะไร แต่พอหนังตาเริ่มกระตุกขึ้นมา ก็ทำเอาไม่สบายใจขึ้นมาอย่างง่ายดาย

ถ้าหากจิตใจไม่สงบ ก็จะทำให้เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่อาจทราบได้ขึ้นมาได้ง่าย

ทันใดนั้นเองสีหน้าของหานมู่จื่อก็ดูซีดเซียวขึ้นมา เธอพลิกมือเข้าไปคว้าแขนเสื้อของเย่โม่เซินเอาไว้ตามใจคิด “เที่ยวบินครั้งต่อไปของคุณเมื่อไหร่หรอคะ?”

“เย็นวันพรุ่งนี้ ทำไมครับ?” เย่โม่เซินสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาของเธอไม่ค่อยดีนัก ขมวดคิ้วสังเกตเธอไปอย่างละเอียด “คุณไม่สบายหรอ?”

หานมู่จื่อส่ายหน้าออกไป “ไม่ใช่ เพียงแค่รู้สึก...ในห้องมันอุดอู้นิดหน่อย”

ใกล้จะถึงวันงานแล้ว ถ้าเธอบอกเรื่องนี้กับเย่โม่เซินไปตอนนี้ มันจะส่งผลกระทบกับเขามั้ย? ส่วนทางด้านของเมิ่งเส่โยวนั้น...เธอจะทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีขึ้นมาหรือเปล่า?

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาอีกที “คุณซื้อตั๋วเพิ่มอีกใบให้หน่อยนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะไปกับคุณด้วย” เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ครับ แต่ทำไมถึงอยากไปกับผมด้วยครับเนี่ย? รู้หรือเปล่าว่าเที่ยวบินทางไกลมันเหนื่อยแค่ไหน? ใกล้จะถึงวันงานแล้ว รออยู่บ้านสบายๆไม่ดีกว่าหรอ?”

“ไม่ดี!” หานมู่จื่อปฏิเสธเขาออกไปทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ ถึงขนาดที่รู้สึกเคืองเขาขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันแค่อยากไปกับคุณด้วย ตกลงคุณจะซื้อตั๋วให้ฉันหรือเปล่า?”