เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 711
บทที่710แม้แต่เธอก็จะห้ามฉันเหรอ?
เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ…”
“เสี่ยวเหยียน ถ้าเธอยังนับฉันเป็นเพื่อนสนิทอยู่ล่ะก็ อย่าเอาเรื่องไร้สาระพวกนี้มาถ่วงเวลาฉัน ขัดขวางฉัน”
เสียงของเธอเริ่มดังขึ้น แม้กระทั่งสายตายังดูแข็งกร้าวขึ้นมา เสี่ยวเหยียนเคยเป็นพนักงานที่บริษัทของเย่โม่เซิน เมื่อมองแววตาของหานมู่จื่อ ช่างเหมือนกับแววตาของเย่โม่เซินเหลือเกิน
เธอคิดบางอย่างอยู่ในใจ แต่เมื่อนึกถึงตอนที่เย่โม่เซินเกิดเรื่องนั้น เธอจึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วอธิบายต่อไป “เธอจะไม่ใช่เพื่อนรักของฉันได้อย่างไรล่ะ ฉันเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนต่างหาก ถึงไม่อยากให้เธอออกไปในสภาพแบบนี้? มู่จื่อ เธออย่าเร่งได้ไหม? ฉันจะแต่งหน้าให้เธอดีๆ ก่อน เธอเป็นถึงเจ้าสาวเลยนะ”
สีหน้าของหานมู่จื่อดูเคร่งเครียดขึ้นมา
“เเหรอ? งานแต่งที่ไม่มีเจ้าบ่าว ฉันยังเป็นเจ้าสาวได้อยู่เหรอ? ”
เสี่ยวเหยียน：“……”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเเหรอ? ”หานมู่จื่อถามขึ้นอีก
แววตาของเขาดูโหดร้ายดั่งคมมีด เสี่ยวเหยียนรู้มาตลอดว่าหานมู่จื่อมีบางอย่างที่เหมือนกับเย่โม่เซินมาก แต่ไม่คิดว่าทั้งสองจะเหมือนกันขนาดนี้
แววตาดุดันของเธอ เหมือนราวกับเย่โม่เซินกำลังมองเธออยู่
เธอห่อไหล่ลงอย่างเสียมิได้ พลางส่ายหน้า “เปล่า ไม่มีเรื่องอะไร แค่…”
“เธอเลิกพูดได้แล้ว”หานมู่จื่อสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับอารมณ์ตัวเอง “เธอไม่อยากเล่า ฉันก็จะไม่บังคับเธอ แต่ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเธอยังไม่หลบไป ฉันจะโกรธจริงๆ แล้ว”
เสี่ยงเหยียนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหานมู่จื่อ
“ มู่จื่อ……”
ใบหน้าเย็นชา และแววตาไม่เป็นมิตรของหานมู่จื่อ
สีหน้าและแววตาของเธอกำลังถ่ายทอดเรื่องราวออกมา ไม่ต้องต่อรองอีก ถ้ายังไม่หลบ ทั้งสองคงจะขาดกันจริงๆ
เสี่ยวเหยียนกลัว จึงค่อยๆ หลบไปข้างๆ
ในที่สุดก็หลบให้...
หานมู่จื่อกำลังจะหยิบกระโปรงเดินออกไป ก็มีชายร่างสูงเดินมาขวางเธอเอาไว้
“พี่? ”
แววตาลุ่มลึกของหานชิงมองมายังเธอ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ห้ามออกไป”
หานมู่จื่อ “...พี่ยังขัดขวางฉันด้วยเหรอ? ”
หานซิงไม่ตอบ หานมู่จื่อยิ้มด้วยความเย็นชา “นี่เป็นงานแต่งของฉัน ทำไมฉันจะออกไปไม่ได้? คุณบอกฉันได้ไหม? ”
หานซิงและเสี่ยวเหยียนสีหน้าไม่ดีนัก แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอ
หานมู่จื่อยิ่งกังวลใจ เธอไม่ทันได้คิดอะไร จึงรีบวิ่งฝ่าออกไป พลางกล่าว “พวกเธอไม่ยอมพูดก็ช่างเถอะ ฉันจะออกไปเอง เดี๋ยวโม่เซินก็ออกมาแล้ว ถ้าเขายังไม่ออกมา เขาก็คง…”
แขนที่พาดกระโปรงอยู่นั้น ถูกหานซิงจับเอาไว้
หานมู่จื่ออยากจะเดินไปด้านหน้าต่อ แต่เธอขยับต่อไปไม่ได้
“ปล่อยฉัน”
“อย่าไปเลย”
หานซิงสีหน้าเคร่งเครียด
เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆ สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของหานซิง เธอจึงห่อไหล่ แล้วมองไปทางหานมู่จื่อด้วยน้ำตาล้นเอ่อ
“ทำไม? ทำไมห้ามไม่ให้ฉันไป บอกเหตุผลฉันมาสิ”
หานซิงหันไป แล้วมองหานมู่จื่อด้วยแววตาเย็นชา
“เธออยากได้เหตุผลแบบไหน? ”
หานมู่จื่อเริ่มรู้สึกเย็นวาบขึ้นในใจ จากอารมณ์ที่สงบนิ่งนั้นเริ่มโมโหขึ้นมา เธอสะบัดมือของหานซิงออกอย่างแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่