เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 712

บทที่711ช่วยฉันได้ไหม

สภาพงานแต่งวุ่นวายมาก

ตอนที่หานชิงตามออก ก็เจอกับตอนนั้นพอดี เธอรีบเดินหน้าตึงเข้าไปประคองหานมู่จื่อขึ้นมา แล้วเห็นรอยเท้าเลอะชุดแต่งงานสีขาวพอดี และแขนถลอก มีรอยแดงช้ำบนเข่าขาวๆ นั้น ราวกับถูกกระแทกออกมาอย่างนั้น

แค่เพียงไม่กี่นาที ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้?

เสี่ยวเหยียนมองดู พลางครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วหันไปด่าเหล่าสื่อมวลชน

“พวกเธอยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ พวกเธอยังผลักเธอจนล้ม พวกเธอยังเป็นนักข่าวหรือว่าปาปารัสซี่กันแน่?

เสี่ยวเหยียนตะโกนด่า ทำให้สื่อเริ่มได้สติกันขึ้นมา เมื่อกี้พวกเขาคงจะตื่นเต้นจนเกินไป และตอนนี้เห็นหานซิงประคองมู่จื่อที่ใบหน้าซีดเซียวขึ้นมา และยังมีแผลถลอกตามร่างกาย ร่างที่อ่อนแรงนั้นพิงอยู่ในอ้อมอกเขา ทำให้เหล่าสื่อรู้สึกผิด แล้วยอมถอยออกมา

“ขอโทษด้วยค่ะ พวกเราวู่วามไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจ ดูท่าคุณหานมู่จืออาการไม่ค่อยดี รีบไปส่งโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ”

“ใช่มือไม้ถลอกหมดแล้ว รีบไปส่งโรงพยาบาลกันดีกว่าค่ะ”

ร่างกายหานมู่จื่อไม่มีเรี่ยวแรง ได้แต่ยืนพิงหานชิงอ่อนปวกเปียก หานชิงทนไม่ได้ จึงช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมา

“ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล เธอรีบสั่งให้คนในงานแยกย้าย จัดการซะ”

“ค่ะ” ตอนนี้เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงได้แต่ทำตามคำสั่งของหานชิง

หานชิงอุ้มมู่จื่อออกมาจากงาน ในขณะที่กำลังจะขึ้นรถ มู่จื่อที่นอนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนเขานั้น ยื่นมือออกมาดึงชายเสื้อเอาไว้

“โม่เซินเกิดอุบัติเหตุเหรอ? ที่พวกเขาพูดคือเรื่องจริงใช่ไหม? ”

หานชิงชะงัก แล้วหยุดเดินลง

“ฉันไม่เชื่อ”มู่จื่อที่หน้าซีดเซียวมองหน้าหานชิงที่อุ้มเธอเอาไว้อยู่ “พี่ บอกฉันมาสิ…ว่าที่สื่อพูด มันเป็นเรื่องจริงไหม? ”

หานชิงเอาแต่เม้มปาก ไม่ตอบอะไร แล้วอุ้มเธอขึ้นรถ เขาจึงค่อยๆ พูดขึ้น “ที่งานวุ่นวายมาก เธอไม่ควรอยู่ที่นั่น ไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่า”

เขามองไปยังบาดแผลบนแขนของมู่จื่อ แล้วใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ

“ไม่!! ” มู่จื่อส่ายหน้า กำชายเสื้อหานชิงแน่น “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล ฉันจะไปสนามบิน”

ไปสนามบิน?

หานชิงขมวดคิ้ว “ถ้าไปสนามบินตอนนี้ คิดว่าที่นั่นก็น่าจะมีสื่อมวลชนอยู่เยอะเหมือนกัน”

“ฉันอยากไปหาเขา พี่…” หานมู่จื่อเงยหน้า แววตาว่างเปล่าไร้จิตวิญญาณ

สภาพของเธอที่จับของหานชิงในตอนนี้นั้น เหมือนกับปลาที่ใกล้ตาย ที่คว้าความหวังสุดท้ายของชีวิต ไปยอมปล่อยมือ

แววตาแบบนี้…

หานชิงเกือบจะทนต่อไปไม่ไหว เม้มริมฝีปากแน่น แล้วกัดฟันพูดขึ้นมา “ไปหาเขา? เธอจะไปหาเขาที่ไหน? ไปสนามบิน จะเจอเขาเหรอ? ”

“ฉันจะไปสนามบิน” หานมู่จื่อยังคงยืนยันคำเดิม

หานชิงมองไปทางคนขับ แล้วพูดขึ้น “ไปทำแผลที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”

มู่จื่อได้ยินเช่นนั้น ตกใจตาค้าง มองหานชิงอย่างไม่อยากเชื่อ

“ฉันไม่ไปโรงพยาบาล! ”

“มือเธอเป็นแผล อาการไม่ค่อยดี ต้องรีบไปโรงพยาบาล” หานชิงมีท่าทีแข็งกระด้าง

หานมู่จื่อ “…”