บทที่712 โชคดีและโชคร้ายมักจะมาพร้อมกัน
ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องมงคล
ใครจะคิด ว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญขนาดนี้ขึ้น?
คนขับรถฟังที่หานมู่จื่อพูด แล้วก็จะร้องไห้ตาม เขาแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง
โชคดีย่อมมาพร้อมโชคร้ายงั้นเหรอ?
ชีวิตคนเราจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ ถ้าใช้ชีวิตอย่างไม่รู้คุณค่า ตอนที่เสียไป คงจะรู้สึกเสียใจแน่นอน
“ช่วยฉันนะ พี่…” มู่จื่อพูดประโยคนี้กับหานชิงครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงที่แหบพร่านั้น เหมือนกับสัตว์ร้องขอชีวิต
เสียงนั้น เสียดแทงเข้าไปในใจของหานชิง ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ
จากนั้น เหมือนเขาจะทนไม่ไหว จับข้อมือของมู่จื่อเอาไว้ แล้วกล่าวเสียงเข้ม
“มู่จื่อ พี่รู้… แต่เธอสงบสติก่อน”
“แสดงว่า…พี่ยอมช่วยฉันแล้วใช่ไหม? ”
หานชิงพยักหน้า “ถึงแม้จะเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่…จะพยายาม ตอนนี้ฉันจะหาคนจัดการเรื่องนี้ให้”
“ค่ะ! ” มู่จื่อพยักหน้าอย่างแรง แววตานั้นเอ่อล้นด้วยความหวัง ภาพนั้นอยู่ในสายตาของหานชิง ทำให้เขารู้สึกผิด
ที่จริงเขาไม่อยากจะเดา เพราะมันคงไม่ถูกเสมอไป
และต่อให้ถูก คงจะยิ่งทำให้เธอบ้าคลั่งแน่นอน
แต่ว่า เธอเป็นน้องสาวของเขา และเขาเป็นพี่ชายของเธอ คงจะเห็นเธอเสียใจ แล้วไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก?
หานชิงให้คนไปเช็กสถานที่ให้แล้ว หานมู่จื่อก็สงบลงแล้ว คงเป็นเพราะมีเป้าหมายแล้ว ตอนนี้จึงทำได้แค่รอ
หานชิงหันไปมองมู่จื่อ มองดูเธอนั่งซุกตัวอยู่ที่มุม ร่างบาง ใบหน้าและปากที่ขาวซีดนั้น ทำให้เธอยิ่งดูอ่อนแอ ราวกับแค่สัมผัสก็แตกสลายได้ทุกเมื่อ
มองอยู่สักพัก หานชิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาห่มให้มู่จื่อ
เมื่อสัมผัสถึงความเคลื่อนไหว มู่จื่อจึงเงยหน้าขึ้นมา มองหานชิงด้วยแววตาเป็นประกาย
“ได้ข่าวแล้วเหรอ? ”
ทั้งๆ ที่ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ เป็นเวลาแค่แป๊บเดียว แต่เธอถามเหมือนรอมาทั้งศตวรรษ
ท่าทางเช่นนี้ยิ่งทำให้หานชิงเจ็บปวด ยื่นมือไปจัดผมให้เธอ แล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรล่ะ? ฉันเพิ่งจะให้คนไปจัดการเรื่องนี้เอง ต่อให้เป็นการคาดการณ์ก็ต้องใช้เวลา แล้วยังต้องหารข้อมูลอื่นๆ อีก ดังนั้น…พี่พาไปทำแผลก่อนดีไหม? ”
หานมู่จื่อเงียบ ไม่ปฏิเสธข้อขอร้อง แต่ก็ไม่ได้ตกลง
ยังไงซะยังต้องรออีกนาน หานชิงเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ จึงหันไปพูดกับคนขับรถ “หาร้านยาใกล้ๆ ให้หน่อย พาเธอไปทำแผลก่อน”
“ครับประธานหาน”
หานมู่จื่อถูกหานชิงพาไปร้านยาใกล้ๆ แล้วซื้อยามาทำแผลให้เธอแทน จากนั้นจึงพูดขึ้น “วันหลังเจอสื่อพวกนั้น ห่างออกมาหน่อย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนเลวอะไร แต่…ตอนที่คนเยอะๆ มันวุ่นวาย เข้าใจไหม? ”
หานมู่จื่อไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับ “คาดการณ์เสร็จแล้วรึยัง? ”
หานชิง:“……”
เขารู้ว่าเธอไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย
เด็กคนนี้ นิสัยช่างน่าปวดหัวจริงๆ
“ยัง เพิ่งผ่านไปไม่นาน รอจนคาดการณ์เสร็จ พวกเขาจะบอกฉันเอง เธอกินอะไรรึยังเมื่อเช้า? หรือว่า…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่