เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 714

บทที่713 เขาอาจไม่ได้อยู่ที่นี่

ซูจิ่วได้ยินก็พูดย้อนกลับไป：“ใช่แล้วคุณมู่จื่อ คุณเย่ฉลาดขนาดนั้น ต้องสามารถเปลี่ยนเรื่องร้ายกลายเป็นดีได้แน่นอน”

ถึงอย่างไรคำพูดปลอบโยนเหล่านี้ สำหรับหานมู่จื่อแล้วไม่ได้ช่วยได้มากสักเท่าไหร่

“ คุณมู่จื่อไม่ได้กินอะไรมานานแล้วหรือเปล่า？สีหน้าดูไม่ดีเลย ดื่มน้ำร้อนให้ชุ่มคอก่อน แล้วค่อยทานข้าวเสียหน่อย”

หานมู่จื่อไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งตอนดื่มน้ำยังรู้สึกอึดอัดในอก

เธอในตอนนี้ รู้สึกเหมือนมีลมหายใจคาอยู่ที่อก หายใจเข้าออกไม่ได้

ค้างคาอยู่อย่างนั้น ติดขัดอยู่ตลอด

อึดอัดที่สุด

เธอเม้มริมฝีปากซีดไม่ได้พูดตอบ

ซูจิ่วมองไปที่หานชิง คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า“คุณมู่จื่อถึงไม่อยากกิน ก็ต้องนึกถึงร่างกายของตัวเองบ้างนะ คุณคิดดู……ถ้าคุณไม่กินไม่ดื่มแล้วป่วยขึ้นมา ถึงเวลานั้นจะตามหาคุณเย่ได้ยังไงล่ะ？”

ประโยคนี้เตือนสติหานมู่จื่อ

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ซูจิ่ว

เธอพูดถูก ถ้าตัวเธอไม่กินไม่ดื่มเป็นลมล้มพับไป เธอจะไปตามหาเย่โม่เซินได้ยังไง？

ไม่ได้ เธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เธอจะต้องกินอาหารเติมพลัง แล้วไปตามหาเย่โม่เซิน

คิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ก้มศีรษะลงดื่มน้ำ

เห็นฉากนี้ จิตใจที่เอาแต่แขวนอยู่ของหานชิงก็ผ่อนคลายลงในที่สุด

แบบนี้…..ก็ดี

โกหกเธอไปก่อน ขอแค่ร่างกายเธอไม่เป็นอะไร ส่วนเรื่องอื่น ก็ค่อยเป็นค่อยไป

เพราะระยะห่างไม่ได้ไกลมากนัก เครื่องบินบินไปได้ประมาณสามชั่วโมง ก็ไปถึงที่หมาย

ตอนที่ลงจากเครื่องบิน หานมู่จื่อเกือบจะหมดแรงล้มลงไปข้างหน้า โชคดีที่ซูจิ่วที่อยู่ด้านข้างตาเร็วมือไวคว้าเธอไว้ หานชิงตัดสินใจอย่างฉับพลันแล้วก้าวไปข้างหน้า“เธอร่างกายไม่แข็งแรง ฉันจะแบกเธอไป”

บนตัวเธอยังคงสวมใส่ชุดแต่งงานที่ไม่ได้เปลี่ยน ระหว่างทางจึงดึงดูดความสนใจของผู้คนไม่น้อย หานมู่จื่อดึงเสื้อสูทบนตัวไว้แน่น ถอนหายใจสองสามครั้งแล้วส่ายหัว

“ไม่ต้องหรอก เมื่อกี้ฉันแค่นั่งนานเกินไป ก็เลยเวียนหัวเท่านั้นเอง พี่ เลขาฯ ซู ฉันไม่เป็นอะไร พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง”

เธอยังต้องไปตามหาเย่โม่เซิน ตราบใดที่ยังหาเขาไม่เจอ เธอจะล้มลงไม่ได้

“ไม่มีปัญหาแน่นะ？” หานชิงมองเธอแล้วถามขึ้น

หานมู่จื่อส่ายหัว“ไม่เป็นอะไร”

จากนั้นเธอก็ยกกระโปรงเดินไปข้างหน้า เนื่องจากชุดแต่งงานเป็นแบบสั่งทำ กระโปรงจึงยาวเป็นพิเศษ ก้าวเดินไม่สะดวกอย่างมาก เมื่อเดินมาถึงจุดที่ไม่มีคน หานมู่จื่อก็ย่อตัวลง ดึงกระโปรงขึ้นมาผูกเป็นปมไว้ตรงน่องขา แล้วจึงยกมันเดินต่อไป

ถ้าแบบนี้ ก็สะดวกขึ้นเยอะ

เนื่องจากสนามบินมีระยะทางห่างจากจุดเกิดเหตุไกลพอสมควร ดังนั้นหลังพวกเขาลงจากเครื่องบินแล้วยังต้องนั่งรถ เปลี่ยนต่อไปอีก ประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าถึงไปถึงที่เกิดเหตุ

ในตอนที่พวกหานมู่จื่อมาถึงสถานที่เกิดเหตุ ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว

เพราะที่นี่เกิดเรื่องขึ้น เดิมทีจะต้องปิดล็อกไว้ แต่เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ค่อนข้างห่างไกลผู้คน ดังนั้นทางการจึงไม่ได้ปิดกั้นที่นี่

ในตอนที่หานชิงพาหานมู่จื่อมาถึงสถานที่ ก็พบว่าคนจากทางการหลายคนยังคงปฏิบัติงานกู้ภัยในเวลากลางคืน หลังจากเห็นพวกหานชิง คนหนึ่งในนั้นก็พูดขึ้น “ที่แห่งนี้กระแสน้ำไหลเชี่ยว จะดีที่สุดถ้าพวกคุณไม่เข้าใกล้”