เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 76

บทที่ 76 เกลียด เย่โม่เซิน

เซียวซู่ถอยออกไปด้วยความกลัว หลังจากหลบหมัดของเขา ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวและกุมหน้าอกที่ตกใจของเขาไว้ “คุณชายเย่ ถ้าคุณฆ่าผมจริงๆ จะไม่มีใครทำไปจัดการธุระแทนคุณเลยนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เย่โม่เซินก็หัวเราะเยาะออกมา

“จะว่ามากก็ไม่มาก จะว่าน้อยก็ไม่น้อย”

เซียวซู่รู้สึกว่าเหมือนมีลูกธนูหลายลูกปักอยู่ในอกของเขา และเขาได้รับบาดเจ็บ เขาพูดว่า “คุณชายเย่จะให้ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ผมก็ติดตามคุณมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว คุณยังไร้น้ำใจไมตรีขนาดนี้เลยเหรอ?”

เย่โม่เซิน “……ไสหัวไป!”

มันน่าขยะแขยงที่ชายร่างใหญ่จะมาแบ๊วใส่เขา

เซียวซู่ถอนหายใจหันออกไป ตั้งใจจะ“ ไสหัวออกไป” เมื่อคิดขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับมา “ ใช่แล้ว คุณชายเย่ ผู้ช่วยเสิ่นควรจัดการยังไงดี?”

เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็นึกผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อกี้ดื้อรั้นเธอไม่มีคำอธิบายจากปากเธอแม้แต่คำเดียวให้เขาฟัง ทำไมเขาจึงต้องสนใจเธอ?

“ไม่สนใจ” เย่โม่เซินตอบกลับมาเสียงเย็น ไม่มีอารมณ์ใดใด

เซียวซู่หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วยืนยันอย่างระมัดระวัง “ไม่สนใจจริงๆเหรอ? ผู้ช่วยเสิ่นอาจจะท้อง?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วและกัดของเขา “นายสนใจเธอมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ต้องการให้เธอให้รางวัลนายไหม?”

สีหน้าของเซียวซู่หยานเปลี่ยนไปทันที “คุณชายเย่ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ในเมื่อคุณชายเย่ไม่สนใจ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่สนใจแล้ว”

พูดจบเซียวซู่ก็รีบออกไป

เย่โม่เซิน เป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องขนาดใหญ่นี้ เย่โม่เซิน ค่อยๆหรี่ตาของเขาลง

เหอะ ผู้หญิงที่ไม่รู้เป็นตาย นึกไม่ถึงว่าจะตามเขามาที่นี่ แท้จริงแล้วเธอต้องการอะไรจากเขา? ได้รับคำสั่งจากนายท่านเย่จริงๆ เหรอ?

เรื่องอื่น เย่โม่เซินไม่สนใจได้ แต่การตามหาผู้หญิงคนนั้นเป็นเรื่องเดียว ที่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวาง

เมื่อลมยามค่ำคืนพัดมาโคมไฟอันอบอุ่นก็ลุกไหม้

เย่โม่เซิน ล้างหน้าบ้วนปากเสร็จแล้วและเข้านอน ด้วยความช่วยเหลือของ เซียวซู่ เย่โม่เซิน หลับตาลงเหมือนอย่างเคย

แต่แค่หลับตาลง ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็โผล่ขึ้นมาจากดวงตาที่มืดมิด ผู้หญิงคนนั้นมีคุณสมบัติอวัยวะสามมิติบนใบหน้าเล็กๆน้อยๆของเธอครบถ้วน ดวงตาเหมือนก้นทะเลสาบเย็น แต่หลังจากเปื้อนน้ำตาใสทะเลสาบก็เหมือนสว่างแวววาวราวทะเลดวงดาว โจมตีเข้าไปในใจของคน

ดวงตาลึกของเย่โม่เซิน เปิดขึ้น ดวงตาสีเข้มของเขาก็กลายเป็นสว่างชัดขึ้น

สมควรตาย!

ทำไมเขาถึงคิดถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเมื่อเขาหลับ?

เสิ่นเฉียว……ผู้หญิงคนนั้น มีเสน่ห์อะไรกันแน่?นึกไม่ถึงเลยว่า……

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่โม่เซินบีบมือแน่น ผ่านไปสักครู่ก็ปล่อย อีกครู่ต่อมาเขาก็ลุกขึ้นนั่งเรียกเซียวซู่ซึ่งกำลังจะออกไปให้หยุดก่อน

"คุณชายเย่?" มือของ เซียวซู่ เพิ่งจะกดปิดสวิตช์ไฟ ตอนที่กำลังจะปิดไฟดวงใหญ่ ก็ได้ยินเย่โม่เซิน เรียก เขาหันกลับมาอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอครับ?”

**

ฟ้ามืดแล้ว ห้องเล็กๆห้องหนึ่งในบ้านหลังใหญ่

ในห้องที่ว่างเปล่ามีเพียงเตียงเล็กๆหลังหนึ่ง โต๊ะกลมหนึ่งตัวและหน้าต่างบานน้อย ไม่มีอะไรอื่นอีก

ในบ่ายวันนั้น คนพวกนั้นพาเสิ่นเฉียวมานี่แล้วขังเธอไว้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรกับเธอ แต่ความแข็งแรงของผู้ชายก็ยังคงมีแรงมาก เมื่อจับเธอ แขนของเธอก็บวมและฟกช้ำ

เมื่อคิดอย่างนี้ เสิ่นเฉียว เหลือบมองที่แขน เธอเหยียดมือของเธอออกมาแล้วลูบมัน เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เธอดึงมือออก ร่างเล็กๆ ของเธอนอนตะแคงข้างอยู่เตียง

วิลล่านี้ใหญ่มาก ……

ข้างนอกเงียบมากไม่มีใครเอาอาหารมาให้เธอตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ เธอหิวมาก……

คนพวกนั้นคงจะไปหมดแล้ว

เมื่อคิดว่าเธออาจจะเหลือเพียงตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ทุกเส้นประสาทของเสิ่นเฉียวก็กลายเป็นตื่นตระหนก