เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 963

บทที่ 963 คิดไว้ล่วงหน้านานแล้ว

ความคิดของเสี่ยวเหยียนทำให้มู่จื่อปวดหัว น่าเสียดายที่เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ด้วย เธอจึงไม่ทันเคลียร์เรื่องนี้ เพราะกลัวว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะได้ยินอะไรไม่ดี

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าแสงภายในห้องไม่ค่อยดี จึงหยิบมือถือแล้วเดินออกจากห้อง

และไม่รู้ว่าเธอเดินไปที่ไหน

จนกระทั่งถึงช่วงเที่ยง เย่โม่เซินยังไม่กลับมา มู่จื่อคิดในใจว่า ทำไมเขาถึงขี้เกียจขนาดนี้ เซียวซู่พาเสี่ยวหมี่โต้วมาส่งตั้งแต่เช้าแล้ว เขายังนอนอยู่ที่โรงแรมจนถึงป่านนี้งั้นเหรอ

อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนไม่ได้นอน

มู่จื่อไม่ได้หวังว่าเย่โม่เซินจะกลับมา กลับกันตระกูลยู่ฉือส่งหยูโปมารับเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว

มู่จื่อเลยปล่อยให้เสี่ยวหมี่โต้วไปสร้างความประทับใจแทนเธอที่บ้านนายท่าน

นี่มันกำลังจะผ่านพ้นช่วงปีใหม่ แต่ที่บ้านกลับเงียบงัน

มู่จื่อหงุดหงิด เธอก้มหน้าลูบตรงท้องแล้วพูดเบาๆ ว่า “ตอนนี้มีแค่ลูกที่อยู่เป็นเพื่อนแม่แล้วล่ะ”

*

“วันนี้จะทำต่อเหรอ เมื่อวานฉันบอกให้พักผ่อนสองวันไม่ใช่เหรอ” เจสันมองเย่โม่เซินที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ในฐานะที่เป็นเพื่อนเขาอดไม่ได้ที่จะพูดเตือนแล้วเตือนอีก

เขาหวังว่าเพื่อนตัวเองจะหาวิธีที่มันปลอดภัยกว่านี้ อย่าเสี่ยงแบบนี้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น

“อื้ม ทำต่อ” สีหน้าและน้ำเสียงของเย่โม่เซินราบเรียบ ไม่มีอะไรผิดปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะสีหน้าที่ซีดเล็กน้อย เจสันคงจะคิดว่าเขาเป็นปกติ

เจสันแสยะยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ “นายคิดว่าทำแบบนี้ทุกวันมันจะได้ผลเหรอ”

“นายเป็นคนเสนอให้ทำไม่ใช่เหรอ” เย่โม่เซินช้อนตามองเขา สายตาของเขาเย็นยะเยือก

แม้ว่าทั้งคู่จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่เจสันกลัวเย่โม่เซินมาตั้งแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะสายตาที่เต็มไปด้วยพละกำลังของเขา

เขาคงต้องยอมแพ้

“ช่างเถอะ”

เขาปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม ไม่พูดเตือนเพื่อนอีก จากการที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี เขารู้ดีว่าคงเกลี้ยกล่อมเย่โม่เซินไม่สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเฝ้าดูอยู่ข้างๆ

หลังจากเสร็จการฟื้นฟูความทรงจำ เย่โม่เซินหนาวจนหน้าซีด สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก แต่มันก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า

ระหว่างทางกลับ เซียวซู่เห็นสีหน้าของเขาจึงอดถามออกมาไม่ได้ “คุณชายเย่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตอนกลับไปคุณนายน้อยต้องจับได้แน่ๆ ครับ”

“งั้นก็ไม่ต้องกลับ” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่กลับเหรอครับ งั้นถ้าคุณนายน้อยถามขึ้นมาล่ะครับ คุณชายน้อยด้วย” เซียวซู่พูด

“ช่วงนี้เรื่องที่บริษัทเยอะมาก ที่ต่างประเทศก็ไม่ได้สังสรรค์เรื่องตรุษจีนเท่าไร กลางวันฉันต้องจัดการเรื่องที่บริษัท กลางคืนก็ต้องพักผ่อน”

ถึงแม้การพูดเช่นนี้มันจะโหดร้าย แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องรีบทำที่สุดคือการฟื้นคืนความทรงจำ

และเขาไม่อยากให้มู่จื่อเป็นห่วง

ถ้าให้เธอรู้ว่าเขาใช้วิธีแบบนี้ ตามนิสัยของเธอแล้ว เธอคงจะไม่ให้เขาทำแบบนี้ อีกทั้งเมื่อถึงตอนนั้นเธอจะบอกว่าความทรงจำจะกลับมาหรือไม่ก็ไม่เห็นเป็นอะไร

เซียวซู่คิดว่าเหตุผลนี้มันไม่ค่อยเข้าท่าจริงๆ เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากแล้วพูดออกมาว่า “ถึงงานจะยุ่งแค่ไหน ก็ไม่ถึงกับกลับบ้านไม่ได้หรอกนะครับ”

“ห๊ะ”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วแล้วหรี่ตาลง “นายเห็นต่างงั้นเหรอ”

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาอันแหลมคมและเยือกเย็น เซียวซู่ถึงกับหัวหด “ไม่ใช่ครับ เซียวซู่จะเห็นต่างได้ยังไงกัน ผมแค่อยากหาวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ อีกอย่างการที่ไม่กลับบ้านทุกวัน คุณนายน้อยต้องรู้สึกผิดปกติแน่ๆ ครับ”