เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1132

จวนเซียนบู๊กระบี่คลั่ง

ลู่ฝานยังเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่ในพื้นที่รกร้าง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าด้านนอกมีคนรอให้เขาออกจากจวน ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าต้องรีบหาศพของเซียนบู๊กระบี่คลั่งบ้าบออะไรนั่นว่าอยู่ตรงไหน

ที่รกร้างแห่งนี้แทบจะไม่มีที่สิ้นสุด ลู่ฝานพุ่งไปด้านหน้าอย่างสุดชีวิต ก็ไม่เห็นที่สิ้นสุด

ใช้ย่ำก้าวยอดเมฆาฟ้าเหาะขึ้นบนฟ้า ก็เห็นแค่ศพนับไม่ถ้วนในพื้นที่รกร้าง

พูดตามหลักเหตุผล บนเขาวิถีบู๊ไม่ควรมีพื้นที่รกร้างขนาดนี้สิ ความเป็นไปได้ที่ลู่ฝานคิดออกเป็นอย่างแรก นั่นคือพื้นที่รกร้างแห่งนี้คือแดนมายา

แต่เจดีย์เสวียนเก้ามังกรกลับบอกเขาว่าไม่ใช่ เหตุผลก็ง่ายดายมาก เพราะมันยังอยู่

ถ้าเข้าไปในแดนมายา ไอ้เก้าไม่น่าจะอยู่ได้

ลู่ฝานยอมรับเหตุผลนี้ เขานึกถึงสภาพที่เข้าไปในแดนมายาบนเกาะผนึกวิญญาณครั้งก่อน เป็นอย่างที่ไอ้เก้าพูดจริงๆ เขาเข้าไปได้ แต่ไอ้เก้าเข้าไปไม่ได้

งั้นโลกจริงหรือเปล่า แล้วที่รกร้างแห่งนี้จริงหรือเปล่า

ลู่ฝานค่อยๆ ลอยลงจากฟ้า ยืนอยู่บนกองศพ ครุ่นคิดเงียบๆ

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ทุกการทดสอบผู้สืบทอด มีเพียงสองสถานการณ์เท่านั้น อย่างแรกคือพิจารณาจิตใจ นิสัย วิชาวิทยายุทธของคนที่มา อีกอย่างคือยึดตามความชอบและนิสัยของผู้อาวุโส ทำตามอำเภอใจ เจ้านายไม่ลองเริ่มคิดจากสองด้านนี้สักหน่อยเหรอ ไม่แน่อาจก้าวผ่านไปได้ก็ได้!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเสนอความคิดให้ลู่ฝาน ลู่ฝานกลับส่ายหน้า แล้วพูดในใจว่า “ไม่ใช่ ที่รกร้างแห่งนี้ต้องมีความหมายที่แฝงอยู่ เซียนบู๊ที่ยิ่งใหญ่คงไม่ทิ้งของไร้ประโยชน์ไว้ก่อนตายหรอก ถ้าบอกว่านิสัยและความชอบ ตอนเข้ามาก็ถือว่าผ่านการเลือกแล้ว ที่รกร้างแห่งนี้น่าจะอยากให้ฉันพบอะไรบางอย่าง แล้วมันคืออะไรกันแน่ล่ะ”

แต่ลู่ฝานได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากคำพูดของเขา

“เขตวิถี ต้องเป็นเขตวิถีแน่ๆ นายได้ยินความคิดในใจฉัน ความเป็นไปได้เดียวคือเขตวิถี”

ลู่ฝานตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เซียนบู๊กระบี่คลั่งหัวเราะแล้วพูดว่า “สมองไวจริงๆ ดูเหมือนฉันคุยกับนายอีกไม่ได้แล้ว ไม่งั้นอีกเดี๋ยวฉันคงจะเปิดเผยออกมา นายรีบหาให้เจอ นายยิ่งเข้าตาฉันขึ้นเรื่อยๆ แล้ว นายเป็นผู้คัดเลือกการสืบทอดวิชาของฉันที่ใช้ได้เลย ฮ่าๆๆๆ”

เงาของเซียนบู๊กระบี่คลั่งหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง