เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1295

เสอหลิงหัวเราะอย่างสบายใจ ในแววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

เขาก้าวเข้าไปในค่ายกลเคลื่อนฟ้า จากนั้นปรากฏตัวในสนามบู๊

เสียงเชียร์ดังขึ้นไม่หยุด ผู้ชมที่ไม่รู้เรื่องอะไรยังส่งเสียงเชียร์เสอหลิง

กลางท้องฟ้า ฉินซางต้าตี้พูดเสียงเบาว่า “ท่านหลู่ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านายจะปล่อยให้เสอหลิงมีชีวิตรอดมาแข่งขันรอบสี่คน”

หลู่เฉิงเซี่ยงคำนับแล้วพูดว่า “ฝ่าบาทอย่าล้อผมเล่นสิ เหตุผลเพราะอะไรฝ่าบาทน่าจะรู้ดีที่สุด ไม่งั้นฝ่าบาทคงไม่ใช้ค่ายกลเคลื่อนฟ้าประจำตัวมาข่มขวัญพวกเขาหรอก”

ฉินซางต้าตี้ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่เห็นแก่ที่สิบวันมานี้นายเสียกำลังพล พ่ายแพ้ราบคาบ ก็เลยตั้งใจใช้สิ่งนี้มาเตือนพวกเขาหน่อย”

หลู่เฉิงเซี่ยงพูดว่า “ตอนนี้เสอหลิงต้องหวาดกลัวอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าทำไมค่ายกลเคลื่อนฟ้าถึงหาเขาเจอได้อย่างแม่นยำ กำลังพลที่ผมเสียไปเมื่อไม่นานมานี้ อันที่จริงไม่ได้ถือว่าพ่ายแพ้ราบคาบ”

ฉินซางต้าตี้พูดว่า “อืม ฉันเข้าใจที่นายพูด!”

ทั้งสองคนพูดเป็นปริศนา ทำให้ข้าราชการและนายพลคนอื่นไม่เข้าใจ

ตอนนี้ในสนามบู๊ ลู่ฝานเดินออกจากค่ายกลเคลื่อนฟ้าเป็นคนสุดท้าย นั่งลงบนเก้าอี้กิเลนที่กว้างกว่าเดิม

ลู่ฝานจิตใจเยือกเย็น เริ่มปรับลมหายใจและสภาวะของตัวเอง

ยิ่งอาฆาตมากเท่าไร ก็ยิ่งต้องสงบสติอารมณ์

การต่อสู้ของเขากับเสอหลิงวันนี้ ต้องชนะเท่านั้น แพ้ไม่ได้

สายตามองไปยังที่นั่งผู้ชม ลู่ฝานหวังว่าจะเห็นอู่คงหลิงและคนอื่นบนที่นั่งผู้ชม

แต่เขาผิดหวัง กวาดตามองไปมองมาลู่ฝานก็ไม่เห็นอู่คงหลิงและคนอื่น

“ต่อสู้! ต่อสู้! ต่อสู้!”

คนบนที่นั่งผู้ชมเริ่มตะโกนออกมาอีกแล้ว

กลางท้องฟ้าเกิดปรากฏการณ์ภาพลวงตา สะท้อนภาพในอดีต

ท่านแปดพูดเสียงดังว่า “การต่อสู้รอบสี่คนในวันนี้ คิดว่าคงไม่ต้องจับฉลากแล้ว เมื่อสิบวันก่อน คุณชายเสอหลิงท้าสู้คุณชายลู่ฝาน ตอนนี้ถึงเวลาที่ทั้งสองคนจะสู้กันแล้ว เชิญคุณชายลู่ฝานกับคุณชายเสอหลิง!”

ลู่ฝานลุกขึ้นแล้วก้าวไปด้านหน้าทันที