เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1296

แต่ใครจะคิดล่ะว่าลู่ฝานเพิ่งสู้ก็โดนซัดแล้ว

กระบี่หนักไร้คมค้ำลงพื้น ลู่ฝานแอบกัดฟัน สายฟ้าและเปลวเพลิงทะลักบนตัว

ยอดกระบี่หวนคืน!

แสงเก้าสีรวมตัวออกมา บนปลายกระบี่มีแสงขาวดำอีกครั้ง

เสอหลิงไม่หลบแม้แต่น้อย ใช้นิ้วแตะลงบนปลายกระบี่ของลู่ฝาน

ทันใดนั้น ลู่ฝานรู้สึกว่าอีกฝ่ายต้านทานพลังของตัวเองเอาไว้ได้ทั้งหมด ไม่สามารถพุ่งเข้าไปได้อีก

“อ่อนแอสิ้นดี!”

เสอหลิงตาเป็นประกาย ใช้มือซ้ายดีดลู่ฝานเบาๆ ปราณชี่ตรงอกลู่ฝานพังทลาย เกราะเกล็ดมังกรที่ปกคลุมบนตัวทะลุทันที เลือดเป็นสายพุ่งออกมาจากอกลู่ฝาน

ลู่ฝานถอยหลังไปอีกสองสามก้าว รีบเคลื่อนไหวปราณห้ามเลือดตัวเองไว้

พลังการฟื้นฟูร่างกายที่แข็งแกร่งเริ่มแสดงผล เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าแผลที่ทะลุเป็นรู ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

เสอหลิงมองลู่ฝานด้วยสายตาเย็นชา เดินพลางพูดว่า “คนอ่อนแออย่างนาย คู่ควรมีชื่อเสียงโด่งดังขนาดนี้เหรอ!”

ลู่ฝานแผดเสียงออกมา

“พลังความเป็นความตายวนเวียน ครั้งที่สาม เปลี่ยนเทพมาร!”

กระบี่หนักไร้คมพร้อมพลานุภาพฟ้าดินขั้นสูงสุด ฟาดฟันไปทางเสอหลิง

ตอนนี้เสอหลิงแค่ยื่นหมัดออกมา ต่อยลงบนตัวกระบี่ของลู่ฝาน

ทันใดนั้นพลังปราณแตกสลาย พลานุภาพของกระบี่ถูกยับยั้ง ลู่ฝานกระอักเลือดออกมา

“นักกระบี่แห่งตงหวา ฟาดฟันสี่มารด้วยกระบี่เดียว น่าขำชะมัด!”

รอยยิ้มดูหมิ่นปรากฏตรงมุมปากเสอหลิง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่น่ากลัว

ตอนนี้บนที่นั่งผู้ชม ไอ้หลิวสีหน้าไม่เป็นมิตร “ไอ้นี่ใช้กลอุบาย เสอหลิงคงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนปราณฟ้าแล้วสินะ ฝีมือการสร้างฟ้าดินนี้ ถ้าไม่ได้ฝึกฝนมา 30-50 ปี ไม่มีทางชำนาญแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจะปลอมเป็นวัยรุ่นมาร่วมการแข่งขัน ยังมียางอายอยู่ไหม”

ยัยแก่หยางก็พูดอย่างโมโห “การกระทำแบบนี้ ไม่มีความเป็นผู้แข็งแกร่งเลย”

เซวียนหยวนกำกระบี่ตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา

ไอ้อ้วนตงหัวเราะแล้วพูดว่า “ผู้ฝึกชั่วร้ายทำอะไรไม่มียางอายอยู่แล้ว”

หานเฟิงและคนอื่นมองลู่ฝานโดนทำร้ายด้วยความตกตะลึง หานอู๋ซวงโกรธจนสั่นไปทั้งตัว

“เสอหลิงไร้ยางอาย ผู้แข็งแกร่งแดนปราณฟ้า ต้องเข้าสู่แดนปราณฟ้านานแล้วแน่ๆ!”

ในสนามบู๊ เสอหลิงใช้นิ้วแตะลงบนไหล่ลู่ฝาน