เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1297

“อสูรเข้าสิง!”

ฉินซางต้าตี้ตะโกนออกมา

ไม่ใช่แค่เขา นักบู๊ในสิบตระกูลใหญ่จำนวนไม่น้อยก็ตะโกนออกมาเช่นกัน

บนโลกมีอสูรวิเศษไม่น้อย ไม่ต้องพูดถึงที่อื่น แค่ในเจดีย์ยาก็มีอสูรวิเศษเยอะแยะเต็มไปหมด

แต่ถ้าพูดถึงอสูรที่สิงร่างได้ ถือว่ามีน้อยจริงๆ

อย่างน้อยทั้งประเทศอู่อานก็เห็นได้น้อยมาก!

ไม่ใช่ต้องการแค่ร่างที่ให้อสูรวิเศษเข้าสิง เงื่อนไขของคนที่จะเป็นเจ้านายมันก็สูงมาก คนที่มีความรู้ด้านนี้ล้วนรู้ว่าไม่ใช่ใครก็ได้ที่อสูรสามารถสิงร่างได้

หลังสิงร่างพลังจะหลอมรวมกัน ถ้าเกิดการต่อต้านกัน จะตายทั้งคนและอสูรวิเศษ

ด้วยเหตุนี้ ถึงนักบู๊จำนวนมากได้อสูรวิเศษมา ก็ไม่กล้าลองสิงร่าง ถ้าผิดพลาดขึ้นมาจะถึงแก่ชีวิต

ตอนนั้นลู่ฝานไม่รู้อะไรเลย แค่ลองก็ทำได้ ถือว่าสำเร็จโดยบังเอิญ

บวกกับปราณชี่ของตัวเองสามารถหลอมรวมกับฟ้าดินได้ อสูรสิงร่างจึงทำได้อย่างราบรื่น

วันนี้เป็นบุญตาของผู้ชมในสนามทุกคน

ดูสิว่าอสูรสิงร่างในตำนานจะเป็นยังไงกันแน่

เปลวไฟดำปล่อยออกมาจากตัว ผิวบนตัวลู่ฝานโปร่งใส เห็นเปลวไฟกำลังลุกโชนอยู่ใต้ผิวหนัง

ลู่ฝานรู้สึกเหมือนพลังแห่งโลกในตัวถูกกระตุ้น

ข้างในและข้างนอกตัวร้อนผ่าวไปหมด

จู่ๆ เสอหลิงรู้สึกว่าตัวเองเหยียบต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เปลวไฟที่ปล่อยออกจากตัวลู่ฝาน เผาไหม้อักษรยันต์ที่ฝ่าเท้าเขาจนหมด

ความร้อนอันน่ากลัว ทำให้หินบลูสโตนบนพื้นละลาย เสอหลิงรีบดึงเท้ากลับมา มองลู่ฝานอย่างตกตะลึง

ลู่ฝานค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น!

เกราะเกล็ดมังกรปกคลุมตัว ยกกระบี่หนักไร้คมขึ้น

ลู่ฝานเหมือนเทพเจ้าแห่งการต่อสู้ท่ามกลางเปลวไฟ คลื่นความร้อนอันน่ากลัว แม้แต่คนที่นั่งตรงมุมบนที่นั่งผู้ชมยังรู้สึกถึงลมร้อนปะทะเข้าหน้า อุณหภูมิทั้งสนามต่อสู้แปดทิศพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว

เสอหลิงยิ้มเย็นชามองลู่ฝาน “ก็แค่อสูรสิงร่าง จะทำให้พละกำลังของนายเพิ่มขึ้นแค่ไหนกัน นายสามารถพลิกฟ้าได้เหรอ!”

เสอหลิงถีบไปทางลู่ฝาน

ลู่ฝานไม่หลบสักนิด เขาพุ่งเข้ามารับ ฝ่าเท้าถีบลงบนตัวลู่ฝาน

ตัวของลู่ฝานสั่นไปมาอย่างแรงแต่เขาก็ยันเอาไว้ เปลวไฟแผดเผาจนเสอหลิงไม่กล้าออกแรงอีก ถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

ยกมือขึ้นมาจะใช้นิ้วทำลายฟ้าดินอีกครั้ง!