เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1318

ขณะนั้นเอง หม้อสือฟางก็พลันสั่นไหวอย่างรุนแรง จากนั้นก็มีวิญญาณดวงหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากหม้อ

วิญญาณดวงนี้ไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือเซียนสือฟาง

เมื่อเห็นวิญญาณของเซียนสือฟางแล้ว ลู่ฝานถึงกับตกตะลึง เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในร่างกายของเขา ก็ได้อุทานขึ้นว่า: “อะไรนะ ภูติอาวุธของหม้อสือฟาง ก็คือวิญญาณของเซียนสือฟางอย่างนั้นเหรอ มิน่าล่ะที่ไอ้หนุ่มนี้ถึงไม่พูดไม่จาอะไร”

อู่ชิงเฉิงมองเห็นวิญญาณของเซียนสือฟาง ก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเช่นกัน

เซียนสือฟางมองไปที่อู่ชิงเฉิงอย่างเย็นชา ร่างวิญญาณโปร่งใส แฝงด้วยแสงที่สลัว ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า: “อู่ชิงเฉิง เธอกับฉันร่วมเดินทางด้วยกันสิบกว่าปี ตระเวนท่องเที่ยวไปทั่วอู่อาน ผจญภัยไปทั่วโลกมนุษย์ เดิมทีฉันคิดที่จะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต แต่ใครจะไปรู้ได้ว่า เพียงเพื่อยาเม็ดเดียว เธอนั้นกลับวางแผนฆ่าผู้คนทั้งเด็กและคนชราทั้งตระกูลของฉันจำนวนหนึ่งร้อยสามสิบแปดคน ท้ายสุดยังจะลงมือฆ่าฉันในที่รกร้างเปล่าเปลี่ยวนอกเมืองอีก จิตใจของเธอ ทำไมถึงโหดเหี้ยมยิ่งนัก! ”

อู่ชิงเฉิงยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “โลกใบนี้ ในความเป็นจริงนั้นผู้แข็งแกร่งก็ย่อมชนะผู้ที่อ่อนแอกว่าที่ฉันอยู่ด้วยกันกับนาย ก็เพื่อต้องการยาของนาย ในเมื่อนายทุ่มเทกายใจให้กับฉันขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่ยอมกลั่นยาเทวดาให้ฉันล่ะ หากนายให้ฉันแล้ว ฉันก็จะอยู่เคียงข้างนายต่อไปแน่นอน แต่นายกลับไม่ยอมให้ ฉันจึงต้องไปแย่งชิงมา แล้วนับประสาอะไรกับการฆ่าคนอื่น”

วิญญาณของเซียนสือฟางหวั่นไหวชั่วขณะ และพูดต่อว่า: “เธอเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมอำมหิตเสียจริง เธอรู้ไหมว่า ฉันใช้เวลาสิบปีเต็ม ในการกลั่นยาเทวดาเม็ดนี้จนสำเร็จ เพื่อที่จะเก็บไว้ให้กับลูกของพวกเราในอนาคต เป็นฉันเองที่ตาบอดมองผิดไป ถึงได้ชื่นชอบเธอ วันนี้ เธอมาพบเจอกับฉันที่ยมโลกเถอะ”

อู่ชิงเฉิงสั่นเทาไปทั้งตัว และตะโกนเสียงหลงว่า: “อะไรนะ? นายบอกว่าจะเก็บยาเทวดา ไว้ให้กับลูกของพวกเราเหรอ? นายกำลังโกหกฉัน! ”

เซียนสือฟางถอนหายใจและพูดว่า: “ฉันจะโกหกเธอทำไมล่ะ เธอลืมไปแล้วหรือว่า ตอนที่ฉันกลั่นยานั้น เคยได้ปรับแก้ไขสูตรการกลั่นยา ให้กับยาเม็ดนี้ โดยฉันได้ตั้งชื่อมันว่ายาสือฟางน้อย สือฟางน้อย เธอคิดว่ามันคืออะไร? ”

ดวงตาที่เป็นประกายของอู่ชิงเฉิงเริ่มที่จะลุกลี้ลุกลนแล้ว และพูดพึมพำว่า: “ทำไมนายไม่พูดตั้งแต่แรก ทำไมนายถึงไม่ยอมพูด”

เซียนสือฟางใช้ดวงตาของวิญญาณที่ว่างเปล่ามองไปที่อู่ชิงเฉิง และพูดว่า: “เธอเปิดโอกาสให้ฉันพูดบ้างไหมล่ะ? ”

อู่ชิงเฉิงก็พลันหัวเราะขึ้นและพูดว่า: “เป็นอย่างนี้นี่เอง เดิมทีฉันก็เป็นผู้กระทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ดีเลย ฉันจะตามนายไป หวังว่าชาติหน้าจะได้พบเจอกันอีก! ”

เมื่อพูดจบ พลังปราณในร่างกายของอู่ชิงเฉิงก็ปะทุขึ้น และระเบิดร่างกายของเธอจนแหลกสลายลงไปในพริบตา