เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1449

เดิมทีสิบสามมาจากการเป็นนักฆ่าอยู่แล้ว การเก็บพลังลมหายใจ ซ่อนตัว เป็นเคล็ดวิชาบู๊ที่ฝึกมาตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว

แต่บางเรื่องแค่ทำเป็นไม่ได้ ต้องรู้ว่าทำอย่างไรถึงจะดีที่สุด

เดิมทีการลอบสังหารของสิบสาม อาศัยวิธีการตายที่คนอื่นถ่ายทอดให้ แต่หลังจากอ่านหนังสือในตระกูลหลู่ เขาเพิ่งรู้อย่างแท้จริงว่าการลอบสังหารคืออะไร

เมื่อก่อนเขาไม่มีโอกาสได้ใช้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงพละกำลังที่พัฒนาอย่างรวดเร็วในช่วงนี้

แม้คู่ต่อสู้ของเขาคือเซียนบำเพ็ญชี่อย่างแท้จริง แต่สิบสามก็ไม่กลัวเลย

หลินรั่วเสวี่ยกลั้นหายใจ ตัวแนบชิดกับสิบสาม

ตั้งแต่ในตำหนักจนมาถึงที่นี่ ระหว่างนั้นเธอเกือบตายตั้ง 5-6 รอบ

ซือหม่าเฟิงใช้วิชาที่สามารถฆ่าพวกเขาสองคนตายคาที่ทุกครั้ง แต่ทุกครั้งสิบสามก็อาศัยวิชากายที่ว่องไวกับร่างกายอันแข็งแกร่งหลบได้ตลอด

ถ้าไม่ใช่เพราะสิบสามไม่รู้เคล็ดวิชาบู๊เหาะเหินเดินอากาศ เขามีโอกาสที่จะหลบหนีการไล่ฆ่าของซือหม่าเฟิง

จนถึงตอนนี้แม้สิบสามดูใจเย็น แต่บนตัวเขามีรอยแผลสิบกว่าแผล ล้วนเป็นรอยแผลที่เกิดจากการใช้ร่างกายต้านทานวิชาให้เธอ

ไม่มีเหตุผล ไม่มีความหวาดกลัว ไม่มีคำพูดไร้สาระ

สิบสามเหมือนนักรบที่มีความจงรักภักดีมาก ใช้ร่างกายที่เหมือนเหล็กของตัวเอง ต้านทานทุกอย่างให้หลินรั่วเสวี่ย

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว

ซือหม่าเฟิงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

แม้เขามองไม่เห็นว่าอยู่ไหน แต่เซียนบำเพ็ญชี่ก็คือเซียนบำเพ็ญชี่ อาศัยแค่การสังเกตความเปลี่ยนแปลงของพลังฟ้าดินรอบๆ ก็ยืนยันได้ว่าหลินรั่วเสวี่ยกับสิบสามอยู่ตรงนี้

ความเย็นชานัยน์ตาสิบสามรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อีกสองก้าวจะถึงระยะการลอบฆ่าที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเขาแล้ว

นั่งรอความตายไม่ใช่ทางเลือกของสิบสาม มีเพียงการสู้สุดใจเท่านั้น!

ทันใดนั้น ซือหม่าเฟิงก้าวสองก้าวสุดท้ายออกมา สิบสามพุ่งออกมาฆ่าทันที

ทั้งตัวเหมือนสายฟ้าสีเลือดพุ่งขึ้นไปบนฟ้า

กระบี่ในมือสิบสามกลายเป็นเงาโลหิตเต็มท้องฟ้า ตัวเขาส่งเสียงคำรามของสัตว์ป่าออกมา

แสงกระบี่พลุ่งพล่าน พุ่งตรงไปที่หัวของซือหม่าเฟิง

ซือหม่าเฟิงตอบสนองรวดเร็ว พลิกมือปล่อยกำแพงห้าธาตุออกมากันกระบี่ของสิบสามเอาไว้

ชิ้ง!

กระบี่ของสิบสามเกือบหลุดออกจากมือ แต่แสงโลหิตพลุ่งพล่านบนกระบี่ ทะลุผ่านกำแพงห้าธาตุ โจมตีลงบนตัวซือหม่าเฟิง

แสงโลหิตรุนแรงกัดกร่อนเสื้อผ้าของซือหม่าเฟิง พลังชี่ระเหยออกไป

จนถึงตอนนี้พลังบนตัวสิบสาม ยังเป็นวิชาของผู้ฝึกชั่วร้ายเหมือนเดิม ด้านพลังทำลายล้าง วิชาของผู้ฝึกชั่วร้ายแข็งแกร่งกว่าวิชาที่ถูกต้องเป็นอย่างมาก

ซือหม่าเฟิงไม่ทันตั้งตัว ทำให้โดนกระบวนท่า เขาส่งเสียงร้องโอดครวญออกมาทันที

กำแพงห้าธาตุด้านหน้าหายไป โอกาสดีขนาดนี้ มีหรือที่สิบสามจะพลาด

นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่เขาสามารถฆ่าซือหม่าเฟิงได้!

ซือหม่าเฟิงค่อยๆ เดินเข้ามา เขาจับสิบสามขึ้นมาโดยไม่มองหลินรั่วเสวี่ยสักนิด

“ไอ้หนุ่ม ฉันไม่ให้นายตายง่ายๆ แบบนี้หรอก ฉันจะให้นายได้สัมผัสกับโทษทารุณทั้งหมดของประเทศหลิง ฉันจะให้ผิวหนังทุกตารางนิ้วของนายโดนมีดเป็นร้อยเป็นพัน ฉันจะให้นายอยู่ในนรกไปตลอดชีวิต”

สิบสามมองเขาอย่างราบเรียบ วางแขนลงข้างลำตัว ไม่พูดอะไรสักคำ

แววตาของเขานิ่งเหมือนน้ำใสในสระ ไม่เห็นความวูบไหวเลยสักนิด

ซือหม่าเฟิงเห็นสิบสามใกล้ตาย แต่ยังนิ่งขนาดนี้ เขาตบลงไปบนหน้าสิบสาม เสียงตบชัดเจนก้องกังวานไปทั่วตำหนักใหญ่

“ฉันใช้ให้นายแกล้งทำเป็นนิ่งเหรอ! ไอ้เด็กเวร”

ซือหม่าเฟิงก่นด่าออกมา น้ำลายปะปนเลือดกระเด็นออกมา

“เด็กอย่างนาย คงเป็นหุ่นไม้ที่ไม่เจ็บไม่ปวดสินะ!”

ซือหม่าเฟิงโมโหมาก การลงโทษทารุณที่ว่า ความสุขส่วนใหญ่มาจากการชมความเจ็บปวดของอีกฝ่าย แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่มีการตอบสนองอะไรเลย การลงโทษทารุณก็ไม่มีความหมายอะไรเลย

ตอนนี้ซือหม่าเฟิงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาตบหน้าสิบสาม สิบสามไม่ตอบสนองอะไรเลย แต่เขากลับเจ็บมือเป็นอย่างมาก

เทียบร่างกายผู้ฝึกชี่กับนักบู๊ ยังห่างชั้นกันมาก

ถ้าเขาตบตีแบบนี้ต่อไป สิบสามคงไม่ทรมานเท่าไร เขานี่แหละที่จะสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าตบตีบนตัวนาย แต่เจ็บที่มือฉัน

ดังนั้นซือหม่าเฟิงจึงโยนสิบสามลงบนพื้นอย่างฉลาด หลังจากนั้นเดินไปข้างหลินรั่วเสวี่ย

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทสุดที่รัก ดูเหมือนคงต้องเป็นฝ่าบาทก่อนแล้วล่ะ ถ้าไม่ฆ่าฝ่าบาทตาย ฉันคงไม่ได้ความดีความชอบ!”