เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1450

ซือหม่าเฟิงยื่นมือไปคว้าตัวหลินรั่วเสวี่ย

แต่ขณะนั้นเอง สิบสามเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

แม้แต่ซือหม่าเฟิงยังคิดไม่ถึงว่าสิบสามยังมีแรงขยับได้อีก

เขาเด้งตัวขึ้น ใช้หัวอันแข็งแกร่งของตัวเองชนใบหน้าซือหม่าเฟิง

เสียงดังพลั่ก

ซือหม่าเฟิงกระเด็นถอยหลังไปหลายเมตร เลือดไหลลงจากหน้าผากสิบสาม ยืนอยู่ข้างหน้าหลินรั่วเสวี่ยเหมือนรูปปั้น

“หนี!”

สิบสามเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

เลือดในลำคอ ทำให้สิบสามเสียงแหบพร่าเมื่อพูดคำนี้ออกมา

หลินรั่วเสวี่ยรีบลุกขึ้นเตรียมจะหนี แต่เดินได้ก้าวเดียวก็ทรุดลงบนพื้นอีกครั้ง

เหมือนเธอโดนผนึกมานาน เลือดลมไหลเวียนไม่คล่อง เส้นลมปราณไม่ไหลเวียน ลุกขึ้นเดินเหินยากมาก

ซือหม่าเฟิงลุกขึ้นอีกครั้ง ถลึงตาจนลูกตาใกล้หลุดออกมาแล้ว

พรวด

ซือหม่าเฟิงพ่นฟันกรามออกมาสองซี่

เมื่อกี้สิบสามชนแรงมาก ทำให้ฟันเขาถึงกับร่วง

“ย๊าก!”

ซือหม่าเฟิงตะโกนแทบขาดใจ

ตอนนี้เขาไม่สนใจเรื่องทรมานสิบสามอะไรนั่นอีกแล้ว

เขาจะฆ่าหลินรั่วเสวี่ยกับสิบสามให้ตายคาที่ แบบนี้ถึงจะทำให้เขาหายโกรธได้!

“ไปตายซะ!”

ซือหม่าเฟิงง้างมือขึ้น

แต่ขณะนั้นเอง เงาดำเหาะเข้ามาจากด้านนอกตำหนักใหญ่

ซือหม่าเฟิงตอบสนองรวดเร็ว กำแพงห้าธาตุสว่างขึ้นบนตัวอีกครั้ง

แต่เหมือนครั้งนี้กำแพงห้าธาตุของเขาไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เงาดำนั่นมาพร้อมพลังอันบ้าคลั่ง พุ่งทะลุกำแพงห้าธาตุของเขาเหมือนลำไผ่ กระแทกเข้ากับตัวเขาทันที

พลั่ก!

ซือหม่าเฟิงโดนเงาดำทะลุผ่าน ยืนช็อกอยู่ที่เดิม

ตอนนี้สิบสามกับหลินรั่วเสวี่ยรู้แล้วว่าเงาดำที่เหาะมาคืออะไร

กระบี่หนักไร้คม!

“เจ้านาย!”

ใบหน้าสิบสามมีรอยยิ้มบางๆ เขาพึมพำออกมา

เมื่อเห็นกระบี่หนักไร้คม เหมือนแรงทั้งหมดของสิบสามหายไป เขาทรุดลงกับพื้นทันที

เงาคนสองคนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว สองคนนั้นคือลู่ฝานกับหลิงเหยา

เห็นสิบสามล้มอยู่บนพื้น ลู่ฝานพุ่งเข้ามาทันที

ไม่อยากมองซือหม่าเฟิงด้วยซ้ำ ลู่ฝานตะโกนเสียงดังว่า “สิบสาม!”

วางมือลงบนตัวสิบสาม ส่งปราณชี่เข้าไป เจดีย์เสวียนเก้ามังกรรีบปล่อยพลังออกมา เริ่มรักษาบาดแผลให้สิบสาม ลู่ฝานเอายาออกมากรอกใส่ปากสิบสามอย่างไม่สนใจต้นทุน

สัมผัสได้ว่าพลังชีวิตของสิบสามยังไม่หายไป อาการบาดเจ็บก็คงที่อย่างรวดเร็ว ลู่ฝานถอนหายใจอย่างโล่งอก ลู่ฝานเห็นบนหน้าสิบสามมีรอยนิ้วห้านิ้วชัดเจน สีหน้าเขาเคร่งขรึมทันที

เขาหันมามองหลินรั่วเสวี่ย ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นพุ่งเข้าไปหาซือหม่าเฟิงทันที!

ซือหม่าเฟิงกระอักเลือดออกมา เขาง้างมือขึ้น แสงห้าธาตุรวมตัวกันอีกครั้ง

“เมฆตามมังกร ลมตามเสือ ห้าธาตุกลายเป็นมังกรและเสือ!”

ซือหม่าเฟิงจะปล่อยวิชาออกมาอีก จัดการกับผู้ฝึกชี่แบบนี้ ลู่ฝานใช้เพียงคำเดียวก็สามารถจัดการเขาได้แล้ว

“ทำลาย!”

ทำลายทุกสรรพสิ่ง วิชาหนึ่งเดียวแดนไกลโพ้น!

แม้ซือหม่าเฟิงเป็นเซียนบำเพ็ญชี่ แต่วิชากระจอกที่เขาใช้จะเทียบกับวิชาหนึ่งเดียวแดนไกลโพ้นของลู่ฝานได้ยังไง

บวกกับตอนลู่ฝานท่องมนตร์ นัยน์ตายังมีแสงวิชาชิงวิญญาณสว่างวาบขึ้นมาด้วย

พลังชี่บนตัวซือหม่าเฟิงพังทลายทันที จู่ๆ เขารู้สึกปวดหัวเหมือนจะระเบิด ร้องโอดครวญ เลือดพุ่งออกมา

ตอนร่างกายเขาโดนทะลุผ่าน ยังไม่เจ็บแทบขาดใจขนาดนี้เลย

แต่เมื่อลู่ฝานพูดคำนี้ออกมา ทำให้ซือหม่าเฟิงเลือดทะลักออกมา หลินรั่วเสวี่ยเห็นภาพนี้แล้วตกใจเป็นอย่างมาก

พลังฟ้าดินรอบๆ กระจายออกไป ลู่ฝานจับด้ามกระบี่หนักไร้คมเอาไว้

สำหรับเซียนบำเพ็ญชี่ บาดแผลแบบนี้ดูน่ากลัว แต่ความจริงไม่ถึงกับตาย

ลู่ฝานรีบเอาปราณชี่ตัวเองส่งผ่านเข้าไปในกระบี่หนักไร้คม พุ่งเข้าไปในอวัยวะภายในของซือหม่าเฟิง เริ่มฟาดฟันอย่างบ้าคลั่ง

จะฆ่าเซียนบำเพ็ญชี่ให้ตาย วิธีที่ดีที่สุดคือระเบิดเขาให้กลายเป็นเศษซาก

ลู่ฝานคิดเช่นนี้ แล้วก็ทำเช่นนี้

ซือหม่าเฟิงตกใจจนส่งเสียงเอะอะโวยวาย

“นี่มันพลังอะไรกัน!”

ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบ “พลังที่จะเอาชีวิตนายไง!”

ซือหม่าเฟิงดิ้นอย่างบ้าคลั่ง เหมือนเขาอยากใช้พลังฟ้าดินรอบตัวอีก

แต่ปราณชี่ของลู่ฝานแข็งแกร่งก็ตรงนี้แหละ พลังฟ้าดินรอบๆ กระจายออกไป ซือหม่าเฟิงไม่สามารถรวมพลังฟ้าดินได้แม้แต่น้อย

ผู้ฝึกชี่ที่ไม่มีพลังฟ้าดินคอยช่วยเหลือ สำหรับลู่ฝานแล้ว ภัยคุกคามยังไม่เท่านักบู๊ที่เกือบเข้าสู่แดนปราณฟ้าด้วยซ้ำ

ยังจำได้ดีตอนอยู่เมืองหลวงในตอนแรก เขาเกือบโดนมนตร์ของเซียนบำเพ็ญชี่สามคนฆ่าตาย ทว่าวันนี้ลู่ฝานจะฆ่าเซียนบำเพ็ญชี่ด้วยมือตัวเองแล้ว

ซือหม่าเฟิงรับรู้ถึงแรงสังหารรุนแรงจากลู่ฝาน เขาตะโกนเสียงดังอย่างตกใจว่า “อย่า ฉันยอมแพ้ ฉันยอมจำนนแล้ว!”

ลู่ฝานมองเขาอย่างเฉยเมย เหวี่ยงกระบี่หนักไร้คมในมือออกไป ลู่ฝานฟันลงบนหัวซือหม่าเฟิง

ซือหม่าเฟิงเอาเกราะจิตวิญญาณต้นไม้ออกมา คิดจะต้านทานไว้

กระบี่หนักไร้คมของลู่ฝาน มีแรงทำลายในตัว บวกกับเขตวิถีที่เปิดออก

ทำลายเครื่องรางด้วยกระบี่เดียว พลานุภาพกระบี่ไม่ลดลง หลังจากนั้นฟันหัวซือหม่าเฟิงจนขาด

หัวซือหม่าเฟิงกลิ้งหลุนๆ มาตรงหน้าสิบสาม

สิบสามเงยหน้ามองอย่างอ่อนแรง

ลู่ฝานเหวี่ยงมือเอาไฟเผาร่างซือหม่าเฟิง ไม่เหลือแม้แต่กระดูก

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย ลู่ฝานเดินมาข้างหน้าสิบสามแล้วพูดว่า “ใครก็ตบคนใช้ของฉันไม่ได้”

สิบสามน้ำตาคลอเบ้า เขาพยักหน้าแรง มองลู่ฝานเผาหัวของซือหม่าเฟิงจนหายไปหมด

ตอนนี้หลินรั่วเสวี่ยเพิ่งตั้งสติได้ เธอพูดเสียงเบาว่า “ตายแล้ว เซียนบำเพ็ญชี่ผู้ยิ่งใหญ่ ตายคามือนายง่ายๆ แบบนี้งั้นเหรอ”

หลินรั่วเสวี่ยมองลู่ฝานเหมือนมองเทพอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานพูดว่า “ฝ่าบาท ไม่ใช่แค่เขาหรอก ราชาต้นไม้ศักดิ์ก็ตายแล้ว”

คำพูดราบเรียบของลู่ฝาน กลับทำให้หลินรั่วเสวี่ยถึงกับกระโดดขึ้นมา

“นายว่าอะไรนะ”

หลินรั่วเสวี่ยพูดอย่างตกใจ

ลู่ฝานดึงสิบสามขึ้นมา แล้วพูดอีกครั้งว่า “ราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ตายแล้ว ลูกน้องเขาที่เป็นนักบู๊แดนปราณฟ้าชื่อซงเหวินก็ตายเหมือนกัน ธิดาเทพหนีไปแล้ว ตอนนี้น่าจะออกจากประเทศหลิงแล้ว”

คำพูดของลู่ฝานทำให้คนตกตะลึงขึ้นเรื่อยๆ

หลินรั่วเสวี่ยอ้าปากค้าง เงียบพูดอะไรไม่ออกอยู่นาน

ขณะนั้นมีเสียงดังขึ้นนอกตำหนักใหญ่

“ปิดล้อมตำหนักไว้ทั้งหมด คนที่เหลือตามฉันเข้าไป!”

เมื่อสิ้นเสียง องครักษ์เกราะเถาวัลย์บุกเข้าไปในตำหนัก พวกเขาเห็นหลินรั่วเสวี่ยทันที

“ฝ่าบาท!”