เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1451

กลุ่มนักบู๊ประเทศหลิงปิดล้อมพวกลู่ฝานเอาไว้อีกครั้ง

ลู่ฝานมองภาพนี้แล้วยิ้มบางๆ พวกเขามาได้เวลาจริงๆ การต่อสู้เพิ่งจบลงพอดี

“ปล่อยฝ่าบาท!”

“โจรกบฏต่างแดน ยอมจำนนตอนนี้ยังมีโอกาสรอด!”

ลู่ฝานเอียงคอมองปีกของนักบู๊พวกนี้ อืม เหมือนเสียหายไม่น้อยเลย มันยากสำหรับพวกเขาที่จะหาทางมาที่นี่ให้เร็วที่สุด

หลิงเหยามองหลินรั่วเสวี่ยด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาทจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”

เมื่อพูดเช่นนี้ พลังปราณเคลื่อนไหวบนตัวหลิงเหยาเบาๆ

หลินรั่วเสวี่ยเพิ่งนึกออก เมื่อกี้คนพวกนี้เพิ่งฆ่าเซียนบำเพ็ญชี่ต่อหน้าเธอ ถ้าเธอไม่พูดอะไรอีก ไม่แน่คนพวกนี้อาจทำอะไรเธอก็ได้

หลินรั่วเสวี่ยมองลู่ฝานที่นิ่งสุขุม เธอแอบถอนหายใจแล้วพูดว่า “คนที่ฆ่าคนได้เด็ดขาดแบบนี้ อีกทั้งยังแข็งแกร่งขนาดนี้ ต้านทานไม่ไหวจริงๆ!”

หลินรั่วเสวี่ยพูดเสียงดังว่า “พวกนายวางอาวุธลงให้หมด พวกคุณชายลู่เป็นแขกคนสำคัญของประเทศหลิง จะใช้อาวุธได้อย่างไร! คนที่ต้องการให้ฉันตายจริงๆ คือราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ เขาอยู่ไหนล่ะ”

หลินรั่วเสวี่ยหนังตากระตุก ตอนนี้เธอเชื่อคำพูดของลู่ฝาน จึงกล้าพูดประโยคนี้ออกมา

นักบู๊ประเทศหลิงงุนงงไปหมด คิดไม่ถึงว่าพวกลู่ฝานจะเป็นคนดี ส่วนราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์คือฆาตกรที่คิดร้ายต่อฝ่าบาท

แม้พวกเขาสงสัย แต่ไม่กล้าสงสัยหลินรั่วเสวี่ย

หัวหน้าองครักษ์เกราะเถาวัลย์คนหนึ่งก้าวออกมาพูดว่า “ฝ่าบาท ตอนราชาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์สู้กับธิดาเทพ เขาโดนคนลอบสังหารตายครับ!”

ระหว่างพูดประโยคนี้ นักบู๊จำนวนไม่น้อยพากันมองไปทางลู่ฝานด้วยสายตาประหลาด

พวกเขาจำนวนไม่น้อยเห็นว่าคนที่ลอบสังหารเหมือนจะเป็นลู่ฝาน

ส่วนเปลวเพลิงแว้งกัดอะไรนั่น มาคิดได้ตอนนี้ ถ้าไม่ใช่คนโง่จะรู้ว่านั่นคือทักษะการเอาตัวรอดของลู่ฝาน

ลู่ฝานใบหน้าไม่สะทกสะท้าน เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด