เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1452

แน่นอนว่าเรื่องเล่ากับความจริงมีความแตกต่างกัน แต่พวกลู่ฝานไม่พูด ฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ยไม่พูด คนอื่นจะรู้ได้อย่างไรล่ะ

ลู่ฝานไม่มีอารมณ์ไปแก้ไขความจริงให้ถูกต้อง ในเมื่อเขาพูดขนาดนี้แล้ว งั้นก็ให้ฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ยแสร้งทำให้เต็มที่เถอะ

ยังไงพวกเขาได้มงกุฎดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์สามสีแล้วนิ เห็นท่าทางดีใจของหลิงเหยา ลู่ฝานรู้สึกว่าอันที่จริงก็คุ้มค่าแล้ว

หลังผ่านไปสองวัน ในเรือนกระจก

ลู่ฝานกับมหาเสนาบดีหลิน นั่งดื่มชาอยู่ตรงข้ามกัน

ชาเป็นชาใบไม้ จากต้นไม้อายุขัยหมื่นปี

ดื่มหนึ่งอึกบำรุงร่างกายทำให้อายุยืน ดื่มหนึ่งแก้ววิทยายุทธเพิ่มขึ้น

เห็นได้ชัดว่ามหาเสนาบดีหลินมาพร้อมกับความซาบซึ้งใจของฝ่าบาทหลินรั่วเสวี่ย ไม่งั้นมาถึงคงไม่มอบของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ให้ลู่ฝานหรอก

“มหาเสนาบดีหลิน ร่างกายเป็นยังไงบ้าง ไม่มีอาการข้างเคียงอะไรใช่ไหม”

ลู่ฝานถามด้วยรอยยิ้ม พูดขึ้นมาก็ตลก ตอนเจอตัวมหาเสนาบดีหลิน เขาถูกมัดไว้ในทางเดิน

ตอนนั้นลู่ฝานเดินอย่างรวดเร็ว ไม่ทันสังเกตว่ามีคนโดนมัดอยู่ในทางเดิน แต่ไม่ตายก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

มหาเสนาบดีหลินยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณชายลู่ที่เป็นห่วง วันนี้มามอบของขวัญแสดงความซาบซึ้งใจจากฝ่าบาท ซึ่งก็คือของสิ่งนี้ อีกเรื่องคือมาพูดอะไรบางอย่างกับคุณชายลู่ฝาน เรื่องเกี่ยวกับธิดาเทพ”

ระหว่างพูด มหาเสนาบดีหลินเอาของออกมาชิ้นหนึ่ง

ลู่ฝานดีใจมาก “ดีๆๆๆ ขอบคุณมหาเสนาบดีหลินมาก”

มหาเสนาบดีหลินยิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อย คุณชายลู่ฝานไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก แต่การทำสิ่งนี้ค่อนข้างวุ่นวาย เกรงว่าคุณชายลู่ฝานต้องอดทนอยู่ในประเทศหลิงไปสักพัก”

ลู่ฝานถามว่า “นานแค่ไหน”

มหาเสนาบดีหลินครุ่นคิดครู่หนึ่ง ยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้วแล้วพูดว่า “หนึ่งเดือน!”

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ได้ หนึ่งเดือนก็หนึ่งเดือน!”

มหาเสนาบดีหลินพยักหน้าเบาๆ พร้อมรอยยิ้มบางๆ