เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1465

อุโมงค์ข้ามมิติไร้ที่สิ้นสุด รกร้างไม่รู้จุดสิ้นสุด

ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ไม่ได้ยินเสียงธรรมชาติ เหมือนเวลาหยุดลงในอุโมงค์ข้ามมิติ เนิ่นนานไม่รู้วันเวลา

ในอุโมงค์ข้ามมิติ เรือลำใหญ่ลอยช้าๆ หดตัวและส่องแสงกะพริบเป็นระยะ เมื่อปรากฏออกมาอีกครั้งก็มาอยู่ในอุโมงค์ข้ามมิติไกลแสนไกลอีกแห่งหนึ่งแล้ว

หัวเรือเหมือนหัวมังกรเชิดขึ้น ด้านบนสลักคำว่าหลิงเอาไว้

เมื่อมองดูดีๆ มีคนยืนอยู่ตรงหัวเรือ มองความมืดมิดรอบๆ เหมือนจะหาอะไรบางอย่างจากความมืดมิด

“ลู่ฝาน ไม่ต้องดูแล้ว มีแค่ความมืดมิด มีอะไรน่าดูเหรอ”

หลิงเหยาเดินออกมาช้าๆ ในมือมีผลไม้ที่ย่างเสร็จแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เดินอย่างงดงามอ่อนช้อย กระเป๋าตรงเอวแกว่งไปมา หลิงเหยายื่นผลไม้ให้ลู่ฝาน

นี่เป็นผลไม้ที่เอามาจากประเทศหลิง เป็นของขวัญที่ข้าราชการมอบให้ราชครูอย่างลู่ฝาน

ลู่ฝานไม่ชอบกินผลไม้ที่เคลื่อนไหวและส่งเสียงได้แบบนี้

แต่ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ หลังจากเจ้าดำลองเอาผลไม้ไปย่างให้สุกแล้วค่อยกิน จู่ๆ ทุกคนพอรับได้ขึ้นมาทันที

ผลไม้ที่ย่างสุกแล้วจะส่งกลิ่นหอมรุนแรง ทำให้คนเกิดอาการเปรี้ยวปาก

สิ่งสำคัญที่สุดคือเมื่อผลไม้ย่างสุกแล้ว มันจะกลายเป็นสิ่งไม่มีชีวิตทันที

เมื่อหั่นแล้วแบ่งกันกิน เหมือนกับของกินอย่างอื่นเลย ลู่ฝานจึงพอกินได้

ลู่ฝานรับผลไม้มากัดหนึ่งคำ ชี้อุโมงค์ข้ามมิติแล้วพูดว่า “หลิงเหยา เราเดินทางในนี้มาสองเดือนกว่าแล้ว ถ้าแผนที่ไม่ผิด อีกไม่นานเราใกล้ถึงชายแดนอาณาจักรอสูรซีเหลียงแล้ว ไม่แน่เราอาจเห็นหน้าตาของอาณาจักรอสูรก็ได้”

เมื่อหลิงเหยาได้ยินก็มองไปรอบๆ “งั้นเหรอ ลู่ฝาน ฉันจำได้ว่าตอนอยู่เมืองหลวง มีคนอาณาจักรอสูรซีเหลียงมายั่วยุนายหน้าตระกูลหาน แล้วนายก็เอาชนะเขาด้วยกระบวนท่าเดียวใช่ไหม”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า “เธอยังจำเรื่องนี้ได้ด้วยเหรอ อืม คนที่เรียกตัวเองว่าศิษย์อสูรศักดิ์สิทธิ์ พละกำลังธรรมดา แต่อวดดีไม่น้อย”

หลิงเหยาพูดว่า “งั้นอีกเดี๋ยวถ้าถึงอาณาจักรอสูรซีเหลียง จะไปดูหน่อยไหม”

ลู่ฝานส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นหรอก เวลาเหลือไม่มากแล้ว ต้องไปถึงให้เร็วที่สุด แต่ถ้าทุกอย่างราบรื่น ถ้าฉันเอาน้ำยางต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ที่ประเทศตันเซิ่งมาได้ ตอนกลับอาจพาเธอเที่ยวในอาณาจักรอสูรซีเหลียงได้”

หลิงเหยาจับมือลู่ฝาน “นายพูดแล้วนะ ฉันจะจำไว้”

ลู่ฝานเอามือปัดผมหลิงเหยาที่ปรกลงมา ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ฉันสัญญา”

ลู่ฝานใช้วิธีที่ธิดาเทพเคยใช้ เรียกผู้แข็งแกร่งแดนปราณฟ้าของประเทศเสวี่ยออกมา หลังจากลู่ฝานซักถามอย่างละเอียด เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองเดินทางในอุโมงค์มิติอย่างเอาเป็นเอาตาย เป็นเรื่องที่โง่ขนาดไหน

ดังนั้นตอนนี้ลู่ฝานสรุปวิธีเดินทางออกมาได้แล้ว

นั่นก็คือเดินทางผ่านอุโมงค์มิติหนึ่งวัน อนุญาตให้ได้แค่ร้อยครั้งเท่านั้น ทุกครั้งเดินทางได้เพียงหนึ่งเขต เมื่อนับการเผาผลาญหินวิญญาณมิติ หนึ่งครั้งใช้หินประมาณสิบก้อน

เมื่อเป็นเช่นนี้ สามารถรับรองได้ว่าเรือหลิงจะไม่เบี่ยงเบนทิศทาง แล้วก็สามารถประหยัดหินวิญญาณมิติได้ด้วย

ส่วนเรื่องความเร็ว ก็ไม่ได้ช้าลงเท่าไร ถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด

ลู่ฝานมองรอบๆ ต่อไป เจ้าดำเบื่อจนกลิ้งผลไม้เล่นอยู่ด้านหลัง

สิบสามหลับตาพักสายตา ปล่อยให้เจ้าดำมุดไปมาบนตัวเขา น้ำผลไม้เลอะตัวเขาเต็มไปหมด

หลังกะพริบอีกสิบกว่าครั้ง จู่ๆ มีแสงสว่างขึ้นไกลๆ

ลู่ฝานกับหลิงเหยาตกใจ รีบมุ่งหน้าไปยังทางที่แสงส่องมาอย่างรวดเร็ว

เวลาประมาณสองสามชั่วโมง ในที่สุดพวกลู่ฝานรู้แล้วว่าแสงนั่นคืออะไร