เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1467

“อสูรศักดิ์สิทธิ์ พระเจ้า คนที่เราเจอเมื่อกี้คืออสูรศักดิ์สิทธิ์!”

หลิงเหยานั่งที่หัวเรือ พูดไม่หยุด

ลู่ฝานพูดว่า “อสูรศักดิ์สิทธิ์มาต้อนรับเราด้วยตัวเอง ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมาก!”

ลู่ฝานฉีกยิ้มอย่างไร้ยางอาย

หลิงเหยาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ถ้าเขารู้ว่านายเอาชนะศิษย์เขาด้วยกระบวนท่าเดียว อีกทั้งโยนไว้หน้าประตูบ้านไม่สนใจตั้งสองสามวัน นายว่าเขายังต้อนรับนายไหม”

ลู่ฝานกระแอมสองที “นักบู๊ประลองบู๊ แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิต ฉันไม่ได้ฆ่าเขา แล้วก็ไม่ได้ทำให้เขาพิการ ถือว่าเมตตามากแล้ว ฉันรู้ว่าตอนนั้นฉันหัวร้อน ไม่สนใจเขาถือเป็นเรื่องปกติ เฮ้อ ฉันว่าตอนเรากลับมา ไม่ต้องแวะไปอาณาจักรอสูรดีกว่า ชีวิตสำคัญนะ”

หลิงเหยาก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ช่วยไม่ได้ คงต้องเป็นแบบนี้ อันที่จริงฉันอยากเห็นหน้าตาอาณาจักรอสูรในตำนานมาก”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ หลิงเหยาตาเป็นประกาย “ลู่ฝาน ที่อสูรศักดิ์สิทธิ์พูดเมื่อกี้ว่าประเทศตันเซิ่งเต็มไปด้วยยาเทวดา ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่รู้ แต่ถ้าเป็นจริงก็ดีสิ”

ทั้งสองคนคุยกันไป และห่างออกจากอาณาจักรอสูรซีเหลียง

ทางด้านนี้ ผู้อาวุโสถอยเข้ามาในพลังฟ้าดิน แสงรถม้ากะพริบ เดินทางในมิติเวิ้งว้างกลับมาในอาณาจักรอสูร

กลางวันที่อากาศแจ่มใส พื้นที่รกร้างไร้ที่สิ้นสุด

จู่ๆ รถม้าของผู้อาวุโสหยุดลง มีเสียงสงสัยดังขึ้นด้านใน

“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เด็กนั่นบอกว่าเขามาจากที่ไหนนะ เหมือนเขาบอกว่าลู่ฝานแห่งประเทศอู่อาน!”

จู่ๆ ผู้อาวุโสเดินออกมาจากรถม้า พูดด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มว่า “ลู่ฝาน ฉันคุ้นหูชื่อนี้มาก อ้อ ฉันนึกออกแล้ว จ้าวหมิงหยู่ส่งจดหมายกลับมาครั้งที่แล้ว เขาบอกว่าแพ้ให้เด็กชื่อลู่ฝานนี่นา เป็นเขางั้นเหรอ เด็กนี่ยังกล้ามาอาณาจักรอสูรอีกเหรอ!”

ผู้อาวุโสเอาสองมือไพล่หลัง นัยน์ตามีประกายวูบไหว

“น่าสนใจ น่าสนใจมาก!”