เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1471

พวกลู่ฝานหันไปมองทางเสียง สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือรถม้าหนังสัตว์ผุพังคันหนึ่ง รวมถึงเงาที่ดูคุ้นเคยบนรถม้า

รถม้าเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าพวกลู่ฝานจะหนีไป มาพร้อมประกายไฟตลอดทาง เหมือนวินาทีต่อมาจะแตกกระจายออกอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเข้ามาใกล้ ในที่สุดลู่ฝานก็เห็นคนที่มาอย่างชัดเจน

ลู่ฝานจำหน้าเขาไม่ได้ แต่ลู่ฝานมีความทรงจำเกี่ยวกับดาบของเขา

ดาบใหญ่ที่เป็นเอกลักษณ์ ลู่ฝานมองแวบเดียวก็จำได้ทันที

จ้าวหมิงหยู่ ศิษย์อสูรศักดิ์สิทธิ์!

รถม้าเคลื่อนตัวมาตรงหน้าลู่ฝานอย่างรวดเร็ว มังกรไฟสองตัวที่ลากรถหมดพลังเป็นที่เรียบร้อย หงายตัวโชว์พุงหอบหายใจแรง

จ้าวหมิงหยู่เด้งตัวขึ้นมาบนเรือหลิงของลู่ฝาน แล้วตะโกนเสียงดังว่า “ฉันจ้าวหมิงหยู่ ศิษย์อสูรศักดิ์สิทธิ์แห่งอาณาจักรอสูรซีเหลียง แค่ส่งฉันกลับอาณาจักรอสูร ต้องการอะไรฉันให้ทุกอย่าง!”

ฝ่าเท้าจ้าวหมิงหยู่เหยียบลงบนพื้น แล้วกวาดตามองพวกลู่ฝาน

จู่ๆ จ้าวหมิงหยู่ขมวดคิ้วมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “สหายท่านนี้ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า ทำไมนายดูคุ้นตาจัง”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันก็คุ้นตานายมาก จ้าวหมิงหยู่ใช่ไหม เก็บรถม้านายเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดกัน”

จ้าวหมิงหยู่ได้ยินก็รีบเก็บรถม้า อีกทั้งมองลู่ฝานด้วยสายตาสงสัยขึ้นอีก เหมือนกำลังนึกถึงลู่ฝานจากส่วนลึกของความทรงจำเขา

ตอนนี้ลู่ฝานไม่มีเวลาพูดไร้สาระกับเขา เรือหลิงกะพริบไม่หยุดอีกครั้ง เหาะไปในอุโมงค์ข้ามมิติไกลแสนไกล

กะพริบติดต่อกันเป็นร้อยครั้ง จนกระทั่งใกล้มองไม่เห็นแสงของประเทศตันเซิ่งตรงสุดสายตา ลู่ฝานจึงหยุดลง

ลู่ฝานถอนหายใจมองรอบๆ แล้วพูดว่า “ไกลขนาดนี้พวกเขาคงตามไม่ทันแล้ว”

หลิงเหยากับสิบสามทรุดลงบนพื้น เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนเหนื่อยมาก

หลิงเหยาพูดว่า “ลู่ฝาน ทำยังไงดี เราทำไม่ได้แม้แต่เข้าใกล้ประเทศตันเซิ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องเข้าไปข้างใน!”

ลู่ฝานขมวดคิ้ว ในใจยิ่งร้อนรนเข้าไปอีก

ตอนเขามา เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าเรื่องอาจไม่ราบรื่นขนาดนั้น แต่สถานการณ์จริงเลวร้ายกว่าที่เขาจินตนาการไว้

ประเทศตันเซิ่งไม่ใช่แค่ไม่เปิดประตูต้อนรับเขา ถึงขั้นที่ยังไม่ทันเข้าใกล้ก็เกือบโดนผู้ฝึกชี่จากไหนไม่รู้ฆ่าตาย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลู่ฝานหันไปมองจ้าวหมิงหยู่ เหมือนผู้ฝึกชี่พวกนั้นจำคนผิดแล้ว

ตอนนี้จ้าวหมิงหยู่มองลู่ฝานด้วยใบหน้าตกใจกลัว แล้วพูดเสียงหลงว่า “นายคือลู่ฝาน ลู่ฝานแห่งประเทศอู่อาน พระเจ้า นายคือลู่ฝานจริงด้วย!”

จ้าวหมิงหยู่พูดพลางเอาดาบใหญ่ของตัวเองขึ้นมาไว้ด้านหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

เห็นได้ชัดว่าลู่ฝานทิ้งความทรงจำฝังลึกไว้ให้เขาที่ประเทศอู่อาน จนกระทั่งจ้าวหมิงหยู่เจอลู่ฝานในตอนนี้ ราวกับหนูเจอแมวอย่างไรอย่างนั้น

“เวรแล้ว ทำไมฉันถึงขึ้นมาบนเรือนาย ลู่ฝาน นายชนะฉันครั้งก่อน เป็นเพราะฉันประมาทล้วนๆ ถ้านายสู้กับฉันอีกรอบ นายต้องเจอดีแน่!”

จ้าวหมิงหยู่ตะโกนเสียงดัง

แต่เหงื่อบนหน้าผากกับตัวที่ถอยไปด้านหลังไม่หยุด ทำให้คำพูดของเขาไม่มีแรงโน้มน้าวใจเลยสักนิด

ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ วันนี้ฉันเพิ่งสู้ครั้งใหญ่มา ไม่มีความคิดจะสู้กับนายอีก จ้าวหมิงหยู่ นายอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม ทำไมนักบู๊มากมายของประเทศตันเซิ่งถึงต้องการฆ่านาย นายรู้ไหมว่าเมื่อกี้พวกเขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นนาย เข้ามาระเบิดอย่างบ้าคลั่ง เกือบทำให้เราตายเพราะเรื่องนี้”