เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1472

จ้าวหมิงหยู่พูดด้วยใบหน้ากระอักกระอ่วน “ตอนนี้แค่พวกเขาเห็นคนนอก ล้วนเข้าใจว่าเป็นฉันทั้งนั้น เฮ้อ ฉันเจอเรื่องวุ่นวายใหญ่แล้ว”

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “เล่าได้ไหม”

จ้าวหมิงหยู่มองลู่ฝานอยู่นาน ในที่สุดเขาเก็บดาบแล้วพูดว่า “ได้ ฉันเล่าให้นายฟังได้ แต่นายห้ามลอบทำร้ายฉันตอนไม่ทันตั้งตัว ครั้งนี้ฉันไม่ยอมหรอกนะ!”

ลู่ฝานกลอกตามองบน เงาเจ้าดำปรากฏตัวบนไหล่ลู่ฝาน มันอ้าปากกว้างหาวใส่จ้าวหมิงหยู่

จ้าวหมิงหยู่ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “พูดขึ้นมาง่ายมาก ก่อนหน้านี้ฉันท่องไปในประเทศต่างๆ เดิมทีทุกอย่างปกติดี ฆ่าอย่างมีความสุข ผลปรากฏว่าหลังจากไปถึงประเทศอู่อานของพวกนาย ได้รับความพ่ายแพ้ ฉันจิตใจหดหู่และเตรียมกลับบ้าน”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จ้าวหมิงหยู่มองลู่ฝานแวบหนึ่ง

ลู่ฝานพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หลังจากนั้นล่ะ”

จ้าวหมิงหยู่พูดต่อ “ตอนใกล้ถึงอาณาจักรอสูร จู่ๆ ฉันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่เคยไปประเทศตันเซิ่งเลย ดังนั้นจึงเกิดความคิดขึ้นและอ้อมเดินทางไปไกล เพื่อแวะมาดูประเทศตันเซิ่ง เดิมทีฉันคิดว่าแค่มองดูไกลๆ ก็พอแล้ว ฉันก็รู้ว่าตัวเองไม่น่าจะเข้าไปได้ แต่ยังไม่ทันเห็นว่าประเทศตันเซิ่งเป็นยังไง ก็เจอกับไอ้พวกเวรห้าคนปล้นกลางทาง แต่พวกเขาบอกว่าตัวเองคือคนตระกูลหั่วแห่งประเทศตันเซิ่ง จะขโมยไอ้เล็กกับไอ้ใหญ่ของฉัน แน่นอนว่าฉันไม่ยอม ก็เลยสู้กับพวกเขา”

เงียบไปครู่หนึ่ง จ้าวหมิงหยู่ส่งเสียงหึเบาๆ แล้วพูดว่า “ไอ้ขี้ขลาดห้าคนนั้นจะสู้ฉันได้ยังไง พอฉันโกรธก็เลยฆ่าพวกเขาตายหมด แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากฆ่าพวกเขาห้าคน จะเจอกับปัญหาใหญ่”

ลู่ฝานพูดว่า “คนตระกูลหั่วรู้แล้วใช่ไหม”

จ้าวหมิงหยู่ตบต้นขาอย่างกลัดกลุ้มแล้วพูดว่า “ใช่ วันต่อมาตระกูลหั่วส่งผู้ฝึกชี่ที่เก่งกาจมาประมาณสิบกว่าคน ไม่รู้พวกเขาใช้วิธีอะไรหาตำแหน่งฉันเจอ ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็จะจับฉันกลับตระกูลหั่ว แน่นอนว่าฉันไม่ยอม แล้วก็สู้กับพวกเขาอีก

การสู้ครั้งนี้ฉันฆ่าพวกเขาตายสามคนแล้วโชคดีหนีมาได้ แต่รถม้าฉันก็เสียหาย ไม่สามารถทะลุอุโมงค์มิติในระยะทางไกลได้อีก หลังจากนั้นฉันก็เริ่มหนีไปไกลในอุโมงค์ข้ามมิติ เกือบตั้งสามเดือน ไม่ต้องพูดถึงว่าวันเวลาลำบากยากเย็นขนาดไหน คุณชายลู่ฝานแห่งประเทศอู่อาน เรื่องของเราก่อนหน้านี้ค่อยว่ากันได้ไหม ถ้าวันนี้นายช่วยชีวิตฉันกลับไปที่อาณาจักรอสูร ฉันจะขอบใจคุณชายลู่ฝานมาก อะไรที่อาณาจักรอสูรของฉันมี นายต้องการอะไรบอกฉันมาได้เลย”

นัยน์ตาลู่ฝานมีประกายประหลาด เหมือนเขาได้ยินสิ่งสำคัญจากคำพูดของจ้าวหมิงหยู่ จึงรีบพูดว่า “เดี๋ยวนะคุณชายจ้าว เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ ตระกูลหั่วแห่งประเทศตันเซิ่งจะจับตัวนายกลับไปเหรอ”

จ้าวหมิงหยู่พยักหน้าพูดว่า “ใช่ พวกเขาพาโซ่มาด้วย ฉันเห็นกับตาว่าเป็นโซ่ที่ทำจากหินผนึกกำลังชั้นยอด ด้านบนยังมีค่ายกลหนักดั่งภูเขาที่เซียนบำเพ็ญชี่สลักไว้ด้วยตัวเอง ถ้าไม่มาจับฉันแล้วจะมาทำอะไรล่ะ”

“ดี!”

จู่ๆ ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง

เสียงตะโกนของเขาทำให้จ้าวหมิงหยู่ตกใจจนสะดุ้งโหยง หลิงเหยากับสิบสามก็ไม่เข้าใจ พวกเขาไม่เห็นว่ามีตรงไหนดีเลย!

จ้าวหมิงหยู่กดเสียงต่ำพูดว่า “คุณชายลู่ฝาน ฉันแค่พูดอวดดีไม่กี่ประโยคที่ประเทศอู่อาน นายก็สั่งสอนแล้ว เรื่องมันผ่านมาแล้ว อย่าเคียดแค้นฉันจนถึงตอนนี้เลย นายดีใจเหรอถ้าฉันโดนจับไป”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “เปล่าๆ นายคิดมากไปแล้วคุณชายจ้าว ที่ฉันพูดว่าดีไม่ใช่เรื่องนี้”

จ้าวหมิงหยู่ถามว่า “แล้วเรื่องไหนล่ะ”

ลู่ฝานพยักหน้าแรงแล้วพูดว่า “ใช่ คุณชายจ้าว เรื่องนี้ต้องให้นายช่วยด้วย ถือเป็นการแลกเปลี่ยน นายช่วยฉันเข้าประเทศตันเซิ่ง ฉันจะให้นายยืมเรือหลิงเพื่อช่วยนายกลับอาณาจักรอสูร เราต่างได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ”

จ้าวหมิงหยู่พูดว่า “ไอ้หมอนี่ไม่ได้บ้าธรรมดาๆ”

ใบหน้ามีความลังเล เหมือนจ้าวหมิงหยู่ทนเห็นลู่ฝานตายไม่ได้

ลู่ฝานเห็นสีหน้าของเขาแล้วยิ้มบางๆ แม้จ้าวหมิงหยู่เป็นคนอวดดี ปากร้าย แต่ธาตุแท้ของจิตใจเขากลับเป็นคนดีคนหนึ่ง

ลู่ฝานพูดว่า “คุณชายจ้าว ลืมบอกนายไปว่าตอนมาเราผ่านอาณาจักรอสูร เจออาจารย์นายด้วย”

จ้าวหมิงหยู่สั่นไปทั้งตัวแล้วพูดว่า “อาจารย์เหรอ เขาพูดอะไรบ้าง”

ลู่ฝานพูดว่า “เขาบอกว่าถ้าเจอนาย ให้นายรีบกลับไป”

จ้าวหมิงหยู่แอบกัดฟัน

ทันใดนั้นจ้าวหมิงหยู่พูดว่า “โอเค คุณชายลู่ฝาน บอกฉันมาว่านายจะทำยังไง”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ง่ายมาก แค่นายเอารถม้าให้ฉันก็พอแล้ว!”