เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1475

โซ่อันหนักอึ้งมัดหลิงเหยากับลู่ฝานเอาไว้อย่างแน่นหนา

แสงค่ายกลสว่างสะดุดตา โซ่ที่ทำจากหินผนึกกำลังชั้นยอดควบคุมการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนไว้ทั้งหมด

ทั้งสองถูกโยนขึ้นมาบนเรือสีทองลำหนึ่ง หลังจากนั้นผู้ฝึกชี่สิบกว่าคนเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เรือสีทองเหล่านี้อยู่ภายใต้การควบคุมพลังชี่ของผู้ฝึกชี่ กะพริบและเคลื่อนตัวไปข้างหน้าไม่หยุด

ลู่ฝานกับหลิงเหยามองภาพนี้เงียบๆ กำลังคิดในใจว่าตอนที่ออกมาจะทำเรือแบบนี้สักลำได้หรือเปล่า

ทั้งสองมองหน้ากัน มองความคิดที่เหมือนกันจากดวงตาของอีกฝ่าย

ลู่ฝานยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆ หลับตาลง

หลิงเหยาก็หลับตาพักสายตา เธอโดนหินผนึกกำลังควบคุมจนไม่สามารถขยับได้ แม้แต่ลืมตายังเป็นเรื่องที่ใช้แรงมาก

“ไอ้เก้า ออกมา ค่ายกลบนหินผนึกกำลังสามารถปลดผนึกได้ไหม”

ลู่ฝานถามในใจ

เสียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้น

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ไหวพริบดีจริงๆ ให้เจ้าดำสิงร่างไว้ก่อน มีพลังเจ้าดำคอยสนับสนุน บวกกับพลังของฉัน ทำลายค่ายกลบนนี้ขอแค่เวลาเท่านั้น อย่างมากสองชั่วโมง ฉันสามารถเข้าใจทุกอย่างได้ชัดเจน ส่วนหินผนึกกำลังกระจอกๆ พวกนี้ คงควบคุมเจ้านายไม่ได้หรอกใช่ไหม”

รอยยิ้มมุมปากลู่ฝานกว้างขึ้นอีก แน่นอนว่าควบคุมไม่ได้หรอก

จำได้ว่าตอนที่เขาเพิ่งเริ่มฝึกกับอาจารย์หวูเฉิน ก็ได้สัมผัสกับหินผนึกกำลังแล้ว

กระบี่หนักไร้คมก็มีหินผนึกกำลังในตัว เพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับมัน ลู่ฝานต้องเจอความทรมานมากมาย

ต่อมาเมื่อมาถึงเมืองหลวง ลู่ฝานยังโดนพลานุภาพสร้างความกดดันของเทพบู๊ควบคุมบนเขาวิถีบู๊อีกด้วย

จู่ๆ หลิงเหยารู้สึกเบาไปทั้งตัว

ค่ายกลโดนทำลายแล้ว บวกกับปราณชี่ของลู่ฝานคอยสนับสนุน โซ่บนตัวไม่ค่อยควบคุมหลิงเหยาได้สักเท่าไรแล้ว

ลู่ฝานขยับปากเบาๆ ส่งเสียงพูดว่า “อย่าพูด หลิงเหยา รอหลังจากเราเข้าไปในประเทศตันเซิ่ง รอโอกาสเหมาะสมแล้วค่อยเคลื่อนไหว ก่อนหน้านั้นเราต้องแกล้งทำเป็นโดนมัดไว้ อย่าให้คนอื่นจับได้”

หลิงเหยาพยักหน้าเบาๆ จนคนไม่ทันสังเกต

เรือเคลื่อนตัวไปข้างหน้าต่อ ถึงใช้ความเร็วของเรือลำนี้ ก็ยังไม่สามารถเหาะกลับประเทศตันเซิ่งได้ในทันที

วันนี้ลู่ฝานรู้แล้วว่าอะไรเรียกว่าเห็นภูเขาแล้วแต่หนทางยังยาวไกล

แสงพลังฟ้าดินของประเทศตันเซิ่งอยู่สุดสายตาแท้ๆ แต่พวกเขาเหาะมาตั้งหนึ่งวันยังไม่ถึง มวลแสงที่ปรากฏในสายตา ใหญ่ขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น