เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1597

ลู่ฝานอ้าปากพูดอะไรไม่ออก เรื่องกลับตาลปัตรแบบนี้ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน

ผู้อาวุโสชุดดำมองเขาแล้วพูดว่า “นายจำเป็นต้องแจกแจงข้อมูลนี้นานแค่ไหน ฉันรอนายได้”

ลู่ฝานพยายามระงับความตกใจของตัวเอง “ผู้อาวุโสก็เป็นคนของสำนักจิ่วเซียวเหมือนกันเหรอ”

ผู้อาวุโสชุดดำพูดว่า “เคยเป็น คนที่ให้แหวนนายไม่ได้บอกเหรอว่าสำนักจิ่วเซียวล่มสลายไปแล้ว”

ลู่ฝานใช้ฝ่ามือลูบแหวนจิ่วเซียวแล้วพูดว่า “อืม อาจารย์เคยบอกแล้ว สำนักจิ่วเซียวของเราเหลือแค่ฉันกับเขาแค่สองคน”

ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์ของนายคือซู่มั่นหรือหวูเฉิน”

เมื่อได้ยินผู้อาวุโสชุดดำพูดชื่ออาจารย์หวูเฉินได้ถูกต้อง ลู่ฝานเริ่มเชื่อแล้ว แต่เขายังไม่ตอบ แค่มองผู้อาวุโสชุดดำอย่างราบเรียบแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ทั้งนั้น”

ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “เด็กขี้ระแวง จนถึงตอนนี้ยังไม่ยอมรับอีก นายมีมาดของคนเป็นเจ้าสำนักจริงๆ ถ้าตอนนี้สำนักจิ่วเซียวยังไม่ล่มสลาย ฉันจะสนับสนุนให้นายเป็นเจ้าสำนัก แต่นิสัยดื้อดึงของนายเหมือนหวูเฉินตอนวัยรุ่นไม่มีผิด นายน่าจะเป็นศิษย์ของหวูเฉินสินะ”

ความระแวงนัยน์ตาลู่ฝานเริ่มน้อยลง “ผู้อาวุโสรู้จักอาจารย์ฉันเหรอ”

ผู้อาวุโสชุดดำยิ้มแล้วพูดว่า “รู้จักงั้นเหรอ ตอนอาจารย์นายเข้ามาในสำนักยังต้องเรียกฉันว่าอาจารย์อา หม้อไฟบุ๋นเครื่องรางชิ้นแรกของเขาฉันเป็นคนให้เอง นายน่าจะรู้ใช่ไหม!”

ลู่ฝานตกใจอีกแล้ว เขาพยักหน้าพูดว่า “ฉันรู้”

เมื่อพูดจบ ลู่ฝานคำนับให้ผู้อาวุโสชุดดำเล็กน้อย “คารวะผู้อาวุโสในสำนัก”

ผู้อาวุโสชุดดำโบกมือไปมาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ใช่แล้ว ตั้งแต่สำนักจิ่วเซียวล่มสลาย ฉันก็ไม่เกี่ยวข้องกับสำนักจิ่วเซียวอีก วันนี้ในเมื่อสวรรค์ให้ฉันได้เจอนาย งั้นนายเอาแหวนวงนี้ไปเถอะ ต่อไปตอนเจออาจารย์นาย ฝากทักทายด้วย ให้เขามาเจอฉันก่อนตายสักครั้ง เพื่อนเก่าพากันตายจาก เจอกันครั้งหนึ่งก็อาจตายจากกัน”