เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1610

หั่วหลงจู้ก็โกรธจนกัดฟันกรอด เขาพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน นายกล้าขัดคำสั่งพี่ชายฉันเหรอ ลูกหลานต่างแซ่ที่ต่ำตมอย่างนายรนหาที่ตายใช่ไหม!”

ลู่ฝานส่ายหน้าเบาๆ มองสองพี่น้องที่หมดหนทางจะเยียวยาแล้วพูดเบาๆ ว่าขฌ “ฉันกำลังทำเรื่องที่ฉันคิดว่าถูกต้อง ถ้าคุณชายทั้งสองไม่เห็นด้วยกับการกระทำของฉันก็ดูอยู่ข้างๆ เถอะ”

พูดจบ ลู่ฝานเหาะเขาไปหาสุ่ยหมิงคง และหยุดลงตรงหน้าพวกเขา

ประกายประหลาดแวบขึ้นนัยน์ตาสุ่ยหมิงคงกับสุ่ยโม่หราน มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายจะช่วยเราจริงเหรอ”

ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ขยับริมฝีปากส่งกระแสจิต “อย่าลืมสัญญาของเรา!”

เพียงประโยคเดียว ทำให้สุ่ยหมิงคงกับสุ่ยโม่หรานเชื่อเขาชั่วคราว

สุ่ยหมิงคงสะบัดมือเอายาออกมาหนึ่งเม็ด โยนเข้าปากตัวเองแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันยังมีแรงสู้ได้อีกรอบ”

สุ่ยโม่หรานพูดเสียงดังว่าฝภ “ฉันก็ยังสู้ได้เหมือนกัน”

ความฮึกเหิมพลุ่งพล่านอยู่นัยน์ตาทั้งสองคน ลู่ฝานกลับส่งกระแสจิตพูดต่อว่า “ทำไมต้องสู้ด้วย ให้คนอื่นเอาเปรียบรึ”

ทั้งสองคนอึ้งไป มองลู่ฝานอย่างสงสัย

ลู่ฝานค่อยๆ ยกยิ้มมุมปาก ส่งกระแสจิตพูดว่า “พวกนายแกล้งตายเป็นไหม!”

อีกด้านหนึ่ง หั่วหลงจู้โมโหมาก จะเหาะเข้ามาสู้เอาเป็นเอาตายกับลู่ฝาน!

ขณะนั้นหั่วหลงชิ่งรั้งเขาไว้แล้วพูดว่า “หลงจู้ อย่าบุ่มบ่าม”

หั่วหลงจู้พูดเสียงดังว่า “พี่จะดูลู่ฝานอวดดีแบบนี้เหรอ เขายังใช่คนใช้ของตระกูลหั่วไหม!”

หั่วหลงชิ่งกัดฟันพูดว่า “ปล่อยเขาไปสู้เถอะ ตอนนี้เราขัดแย้งกันเองไม่ได้ คนอื่นจะหัวเราะเยาะเอา อีกทั้งนายไม่คิดเหรอว่าเขาออกไปสู้ตอนนี้ อันที่จริงเป็นผลดีกับเราไม่ใช่เหรอ นายลองคิดดูดีๆ”

หั่วหลงจู้สูดหายใจลึก ใจเย็นลงเล็กน้อย

“พี่จะบอกว่าลู่ฝานไปสู้ตอนนี้ เราจะตักตวงผลประโยชน์ใส่ตัวงั้นเหรอ”