เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1622

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ก็เหมือนกับที่เธอพูดเมื่อกี้......เดี๋ยวนะ หลิงเหยาเธอหมายความว่าหั่วหลงจู้จะโดนไล่ออกจากประเทศตันเซิ่งเหรอ”

หลิงเหยาพยักหน้าแรง ลู่ฝานดีใจทันที “เมื่อไร เราตามทันไหม”

หลิงเหยายิ้มแล้วพูดว่า “สิ่งสำคัญอยู่ตรงนี้แหละ ต้องเป็นหลังจากนายประลองเสร็จแน่ๆ เมื่อหั่วหลงจู้กลับมาถึงตระกูลหั่ว เขาต้องโดนไล่ออกไปแน่ๆ นายต้องหาวิธีตามกลับมาหลังทำสำเร็จ หลังจากนั้นเรา......”

ลู่ฝานพูดต่อ “หลังจากนั้นเราจะได้ถือโอกาสออกไปกับเขาใช่ไหม”

หลิงเหยาพูดว่า “ใช่ อย่างน้อยเรายังพูดว่าไปส่งเขาได้ พาเขาไปส่งชายแดนอากาศเวิ้งว้าง นี่คือโอกาสที่ดีที่สุด เราจะพลาดไม่ได้ ลู่ฝานนายต้องหาวิธีทำให้สำเร็จให้ได้”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “เข้าใจแล้ว อีกทั้งฉันยังนึกสิ่งอื่นด้วย”

หลิงเหยาพูดอย่างประหลาดใจ “อะไรเหรอ”

ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ต่อไปเธอก็รู้เอง”

หลิงเหยายิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนช่วงนี้นายก็เตรียมตัวอยู่เหมือนกัน เป็นไงล่ะ การมีชื่อเสียงในประเทศตันเซิ่งรู้สึกยังไงบ้าง ฉันได้หน้าจากนายเยอะเลยนะ ตอนนี้พอลูกหลานตระกูลหั่วเจอฉัน พากันเรียกฉันว่าพี่หลิงเหยา!”

ลู่ฝานพูดว่า “รู้สึกไม่ต่างอะไรกับที่ประเทศอู่อาน อีกสามวันก็จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของฉันกับสุ่ยหมิงคงแล้ว ถ้าเอาชนะเขาได้ฉันจะได้ไปทำความเข้าใจใต้ต้นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ซ่อมแซมสวรรค์ ถึงตอนนั้นค่อยแอบเอาน้ำยางมานิดหน่อยน่าจะไม่มีปัญหาอะไร”

หลิงเหยาพูดว่า “ลู่ฝาน นายทำได้แน่นอน จำได้หรือเปล่าก่อนเรามาประเทศตันเซิ่ง เราคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้เราเข้าใกล้ความสำเร็จมากขึ้นแล้วไม่ใช่หรือ”

ลู่ฝานพูดว่า “ใช่ เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว หลิงเหยา เธออยู่ในตระกูลหั่วก็ระวังตัวให้มาก ตระกูลหั่วไม่ได้โง่เขลาอย่างที่เธอจินตนาการไว้”

หลิงเหยาพูดว่า “ฉันเข้าใจ งั้นนายไปทำอะไรก็ไปเถอะ อย่าเที่ยวเดินเล่นมั่วซั่ว ตั้งใจกับการประลองอีกสามวันนะ”

ลู่ฝานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แสงห้าธาตุสรวงสวรรค์ค่อยๆ หายไป

ลู่ฝานสะบัดมือปัดเปลวไฟรอบๆ ออกไป

แต่จู่ๆ เขาพบว่าตอนนี้รอบตัวไม่มีใครเลย

ลู่ฝานตกใจเล็กน้อย เอามุกเวิ้งว้างกับมุกมังกรมาไว้ในมือ

ขณะนั้นเสียงไอดังขึ้นเบาๆ

ลู่ฝานเห็นเด็กคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้ม

เด็กคนนี้ดูแปลกๆ ท่าทางประมาณ 7-8 ขวบแท้ๆ แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายที่ดูผ่านอะไรมาอย่างโชกโชนและลึกซึ้ง

เขาแค่นั่งนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น แต่ลู่ฝานกลับสัมผัสถึงพลานุภาพน่ากลัวปะทะเข้ามาที่ใบหน้า