เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1640

ผู้อาวุโสชุดดำลืมตาขึ้น เงยหน้ามองประมุขประเทศตันเซิ่งแล้วพูดว่า “แต่สุดท้ายฝ่าบาทก็ไว้ชีวิตสำนักจิ่วเซียว ฉันก็ยังอยู่ในประเทศตันเซิ่ง ลู่ฝานก็ยังไม่โดนฝ่าบาทฆ่าตาย”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะพูดว่า “นายจะบอกว่าฉันใจอ่อนใช่ไหม ตอนนี้ฉันสามารถฆ่าลู่ฝานได้ เขาแอบเข้ามาในประเทศตันเซิ่ง แค่นี้ฉันก็สามารถฆ่าเขาต่อหน้าทุกคนได้แล้ว”

ผู้อาวุโสชุดดำส่ายหน้าพูดว่า “ฝ่าบาทจะฆ่าคนจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งอึ้งเล็กน้อย

ผู้อาวุโสชุดดำพูดเสียงเบาว่า “เจ้าสำนักตายไปหลายปีแล้ว ทายาทรุ่นหลังมีกี่คนที่ยังจำชื่อจริงของเขาได้ แม้แต่ฉันยังใกล้ลืมแล้ว ถ้าฝ่าบาทจะลงโทษสำนักจิ่วเซียวก็สมควรแล้ว ฉันมีส่วนต้องรับผิดชอบเรื่องการตายของเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสของสำนักจิ่วเซียวที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างพวกเราไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ ดังนั้นฉันจึงมาเฝ้าป้ายวิญญาณของเจ้าสำนักที่นี่จนกว่าฉันจะตาย แต่ลู่ฝานไม่ควรแบกรับอะไรแทนพวกเรา เขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเจ้าสำนัก”

เงียบอยู่นาน ประมุขประเทศตันเซิ่งสูดหายใจแล้วพูดว่า “นายเฝ้าป้ายวิญญาณต่อไปเถอะ ชีวิตนี้ถ้านายกล้าออกจากประเทศตันเซิ่งเพียงครึ่งก้าว ฉันจะเอาชีวิตนาย ลู่ฝานก็เหมือนกัน!”

ผู้อาวุโสชุดดำถอนหายใจแล้วเงยหน้าพูดว่า “ฝ่าบาทอย่าลืมสิว่าฝ่าบาทเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของเขา!”

ประมุขประเทศตันเซิ่งไม่หยุดเดิน เขาเหวี่ยงมือเบาๆ ประตูหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ปิดลงเสียงดังโครม......

สวรรค์ชั้นเจ็ด ลู่ฝานเคลื่อนตัวผ่านเกาะมากมาย ทักษะวิชากายเหมือนแสง พลังชี่เหมือนสายฟ้า

เกาะที่นี่มีทั้งเล็กทั้งใหญ่ เกาะใหญ่กว้างจนสุดลูกหูลูกตา ส่วนเกาะเล็กขนาดประมาณยอดเขา

พลังฟ้าดินที่นี่แปลกมากเหมือนกัน ไม่ปกติเหมือนที่อื่น มันเต็มไปด้วยการผสมผสานที่แปลกประหลาดหลากหลายประเภท เหมือนโดนอะไรบางอย่างหั่นครึ่ง ไม่สามารถเชื่อมต่อกันได้ ทำให้ลู่ฝานรู้สึกลำบากเมื่อต้องการใช้พลังฟ้าดินรอบตัว

ลู่ฝานเด้งตัวจากยอดเขาแห่งหนึ่ง ลงมาบนยอดต้นไม้ยักษ์ในเกาะขนาดกลางแห่งหนึ่ง

พืชที่นี่ดูสูงใหญ่จนผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด ต้นไม้แต่ละต้นสูงหลายร้อยเมตร เรียกได้ว่าเป็นต้นไม้ยักษ์สูงเสียดฟ้า