เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1642

เสียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้น

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เขาหิมะแห่งนี้ก็คือสัตว์อสูร!”

ลู่ฝานอ้าปากค้าง มองเขาหิมะสูงใหญ่ลุกขึ้นมาพร้อมเสียงดังสนั่น

หินประหลาดดูขรุขระคือเกราะของมัน

ปากหินขนาดใหญ่เปิดกว้าง เงยหน้าขึ้นฟ้าส่งเสียงคำราม

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างตกใจว่า “เจ้านาย นี่คือสัตว์เทพหิมะ ถ้าโตเต็มวัยพละกำลังจะทัดเทียมกับอริยปราชญ์ หนีเร็ว เจ้านายสู้มันไม่ได้หรอก!”

ลู่ฝานถอยหลังไม่หยุด แต่ทว่าตอนนี้สัตว์เทพหิมะเหวี่ยงมือใส่ลู่ฝาน

พายุหิมะมากมายปะทะเข้าหน้า ความเย็นเข้ากระดูกทำให้ลู่ฝานขบฟัน นี่ไม่ใช่พายุหิมะธรรมดาแน่นอน เกล็ดหิมะแต่ละอันสามารถแช่แข็งอากาศเวิ้งว้างได้เลย

นี่คือวิถี! วิถีแห่งน้ำแข็งและหิมะ!

สัตว์อสูรที่ทำความเข้าใจวิถีแห่งน้ำแข็งและหิมะจนถ่องแท้ ลู่ฝานตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

หันหลังหนีอย่างไม่ลังเล

เดิมทีพละกำลังของสัตว์อสูรแข็งแกร่งกว่านักบู๊หรือผู้ฝึกชี่ระดับเดียวกันอยู่แล้ว ถ้ามันเป็นสัตว์อสูรธรรมดาที่ทัดเทียมกับเซียนบำเพ็ญชี่ ลู่ฝานอาจต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อจัดการกับมัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสัตว์อสูรที่ทำความเข้าใจวิถีแห่งน้ำแข็งและหิมะจนถ่องแท้แล้ว ถ้าสู้กับมัน ลู่ฝานไม่มีโอกาสชนะสักนิด

“ไอ้เก้า แกบอกว่าพละกำลังของมันทัดเทียมกับเซียนบำเพ็ญชี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ล่ะ!”

ลู่ฝานตะโกนเสียงดัง ไม่ว่าไอ้เก้าจะฟื้นฟูพลังกลับมาได้ขนาดไหน แต่พอมันเชื่อไม่ได้ก็เชื่อไม่ได้จริงๆ

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ตอนตรวจสอบเมื่อกี้ มันต้องอยู่ในสภาวะพักตัวแน่ๆ กดพลังทั้งตัวให้ต่ำที่สุด ดังนั้นจึงดูไม่ค่อยแข็งแกร่ง ใครจะไปคิดว่ามันคือสัตว์เทพหิมะล่ะ!”

ลู่ฝานขี้เกียจพูดกับไอ้เก้าแล้ว เขาเร่งความเร็วเหาะออกไป