เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1652

เทพพันตากะพริบตาอยู่สองสามครั้ง เหมือนรู้สึกว่าตัวเองใช้แรงมากเกินไป มันยื่นแขนโคลนของมันออกมาลูบหัวล้านของตัวเองด้วย

สัตว์อสูรตัวอื่นคำรามเสียงดังใส่เทพพันตา เหมือนกำลังตำหนิมันว่าทำไมถึงทำให้คนตกลงไป

ลู่ฝานไหลลงมาตามน้ำ กระแทกกับน้ำเสียงดังปัง

เคราะห์ดีที่ร่างกายเขาแข็งแกร่ง แต่ก็กระแทกจนสะบักสะบอมไปหมด สูงสามพันเมตรความสูงขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นจริงๆ นี่ถ้าเป็นผู้ฝึกชี่ธรรมดาทั่วไปต้องโดนกระแทกตายแน่ๆ

ให้ตายเถอะ เทพพันตาอะไรนั่นยังผนึกปราณชี่ของเขาไว้ด้วย

ลู่ฝานเด้งตัวขึ้นจากน้ำ กัดฟันอยู่นานกว่าจะฟื้นฟูปราณชี่ของตัวเองได้

เทพพันตาแข็งแกร่งจริงๆ วินาทีเมื่อครู่ลู่ฝานรู้สึกถึงพลังแห่งความตายพุ่งเข้ามาในตัว

วิถีที่ไอ้หมอนี่มีอยู่ ต้องเป็นวิถีแห่งความตายหรือไม่ก็วิถีทำลายแน่ๆ

โฮก!

เสียงคำรามดังขึ้นข้างๆ อีกแล้ว ลู่ฝานหันไปมอง ฝูงสัตว์อสูรมากมายพุ่งเข้ามาล้อมเขาไว้ตรงกลาง

ลู่ฝานหมดคำจะพูดจริงๆ นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ ยิ่งสัตว์อสูรมากขึ้น พลังก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหลบเข้าไปในตัวลู่ฝานแล้ว มองสัตว์อสูรรอบๆ แล้วพูดอย่างตกใจว่า “สิงโตเพลิง มังกรเกราะน้ำแข็ง ปีศาจเพลิงแปดกรงเล็บ......เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ นี่เป็นอสูรร้ายไร้เทียมทานในตำนานทั้งนั้นเลย!”

ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “แกไม่ต้องบอกฉันก็รู้ ซวยแล้ว คราวนี้ตายไม่เหลือซากแน่ๆ แต่พวกมันจะฆ่าฉันก็ต้องยอมแลกอะไรหน่อย!”