เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1653

เดินไปข้างหน้าช้าๆ เหงื่อไหลลงจากหน้าผากลู่ฝาน สัตว์อสูรพวกนี้ต้องการให้เขาไปที่เสาแสงจริงๆ

หันมามองสัตว์อสูรที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความฮึกเหิม ตื่นเต้นจนทุบอกคำรามไม่หยุด จู่ๆ ลู่ฝานรู้สึกว่ามันไร้สาระสิ้นดี

ตอนนี้เขาแอบคิดในใจว่าถ้าตอนนี้มีคนยืนอยู่บนน้ำตกแล้วมองลงมา ต้องคิดว่าเขาเป็นราชาสัตว์อสูรแน่ๆ

สัตว์อสูรไร้เทียมทานมากมายเดินตามหลังเขาแบบนี้ ลู่ฝานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

หินดำด้านล่างเท้าร้อนระอุ ยิ่งเดินไปข้างหน้า ลู่ฝานยิ่งรู้สึกว่าพลังฟ้าดินรุนแรงขึ้น

ถ้าเขาเดาไม่ผิด เสาแสงค่ายกลที่เชื่อมกับฟ้าดินด้านหน้า ต้องเป็นประตูไปยังสวรรค์ชั้นแปดแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไมสัตว์อสูรแข็งแกร่งมากมายถึงรวมตัวกันอยู่ที่นี่

ต้องรู้ว่าสัตว์อสูรเก่งๆ จะหวงถิ่นมาก อย่างเช่นสัตว์เทพหิมะ มันสามารถสู้กับสัตว์อสูรตัวอื่นได้ เพื่อเกาะเล็กๆ ของมัน

ส่วนสัตว์อสูรที่อ่อนแอชอบอยู่เป็นฝูง เพื่อเอาชีวิตรอด

สัตว์อสูรที่แข็งแกร่ง มีพละกำลังที่สอดคล้องกับพื้นที่ของตัวเอง เพื่อการดำรงชีวิตอยู่

น้อยมากที่จะมีสัตว์อสูรสองตัวที่แข็งแกร่งเหมือน ซึ่งไม่ใช่คู่ของมันอาศัยอยู่ด้วยกัน

สัตว์อสูรรวมตัวกันมากมายเหมือนที่เห็นตรงหน้า ลู่ฝานไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แต่เกิดเรื่องผิดปกติต้องมีสาเหตุอยู่แล้ว ที่นี่ต้องมีอะไรดึงดูดพวกมัน ดังนั้นพวกมันจึงมารวมตัวกันที่นี่

เดี๋ยวนะ สวรรค์ชั้นแปด!

จู่ๆ ลู่ฝานนึกถึงคำพูดที่ประมุขประเทศตันเซิ่งเคยพูดกับเขา