เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1654

เดิมทีหลังจากทะลุระดับถึงแดนปราณฟ้า ลู่ฝานแอบภูมิใจเล็กน้อยว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือแล้ว!

แต่วันนี้ลู่ฝานกลับรู้สึกล้มเหลวอย่างรุนแรง ลองเลือกสัตว์อสูรออกมาจากฝูงนี้สักตัว ล้วนเก่งกว่าเขาทั้งนั้น ดูเหมือนเส้นทางการฝึกฝนของเขายังหนักหนาและอีกยาวไกล

หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ลู่ฝานเดินเหงื่อแตกพลั่กมาถึงหน้าเสาแสง

สัตว์อสูรรอบๆ รีบแยกตัวออก ล้อมเขากับเสาแสงเอาไว้

สัตว์อสูรส่งเสียงคำรามออกมาอย่างต่อเนื่อง ดังเป็นระลอก เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

ลู่ฝานถามไอ้เก้าว่า “พวกมันตะโกนอะไรกัน”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรชะงักไป เหมือนกำลังถามวิญญาณเทพมังกรทำลายล้าง หลังจากนั้นพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ พวกมันกำลังตะโกนว่ารีบเปิดค่ายกล ไม่งั้นจะกินเจ้านาย อืม ยังมีคำด่าภาษาสัตว์ด้วย เหมือนคำด่าของคน จะให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “ไม่ต้อง ฉันเข้าใจแล้ว!”

เงยหน้ามองเสาแสงอันนี้ สัมผัสถึงพลังมหาศาลที่แฝงอยู่ในนั้น ลู่ฝานพูดว่า “สวรรค์ชั้นแปดน่าจะอยู่บนฟ้าสินะ ฉันเข้าไปในเสาแสงแล้วจะถึงสวรรค์ชั้นแปดเลยหรือเปล่า!”

เมื่อคิดเช่นนี้ ลู่ฝานยื่นมือเข้าไปหาเสาแสง แต่วินาทีต่อมาลู่ฝานรู้สึกถึงพลังแข็งแกร่งจู่โจมจนเขากระเด็นออกมา

ทันใดนั้น ลู่ฝานกระแทกลงบนพื้นห่างออกไปหลายสิบเมตรจนเป็นหลุมลึก สัตว์อสูรทั้งหมดเพ่งมองภาพนี้ เสียงร้องคำรามอย่างตื่นเต้นหายไปแล้ว

“ไม่ต้องเครียด ฉันไม่เป็นไร อย่ากินฉันนะ”

ลู่ฝานรีบลุกขึ้นยืน เขาไม่กล้านอนแผ่อยู่ตรงนั้นต่ออีกแล้ว

ถ้าพวกสัตว์อสูรที่อยู่รอบตัวคิดว่าเขาไร้ประโยชน์ ไม่แน่มันอาจกินเขาทันทีก็ได้

ลู่ฝานเดินมาหน้าเสาแสงอีกครั้ง มองค่ายกลขนาดใหญ่ในเสาแสงแล้วแอบกัดฟันพูดว่า “ไอ้เก้า ดูให้ละเอียดว่าค่ายกลนี้ทำลายได้ไหม”