เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1674

หั่วตันซูขมวดคิ้วแล้วดึงเท้ากลับมา หั่วหลงจู้เหวี่ยงมือ ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมสีม่วงทั้งสิบสามคนใส่พลังเข้าไปในเรือพร้อมกัน

เรือสีม่วงสว่างจ้าทันที จากนั้นพุ่งไปในอากาศเวิ้งว้างแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หั่วตันซูยืนอยู่ที่เดิม ขมวดคิ้วเบาๆ

“แปลก”

ในใจหวาดระแวงเล็กน้อย หั่วตันซูรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่คิดไปคิดมาเขาก็คิดไม่ออกว่ามันผิดปกติตรงไหน

ระหว่างที่เดินกลับมา จู่ๆ เงาคนปรากฏตรงหน้าเขา

เมื่อหั่วตันซูเห็นคนคนนี้ เขารีบคำนับแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสห้า”

ผู้อาวุโสห้าเอาสองมือไพล่หลัง มองหั่วตันซูอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “หั่วหลงจู้ไปแล้วเหรอ นายไม่ไปส่งเขาเหรอ”

หั่วตันซูพูดว่า “มีคนไปส่งเขาแล้ว ฉันจะไปแจ้งคุณชายใหญ่”

ผู้อาวุโสห้าพูดอย่างประหลาดใจ “หืม ใครไปส่งเขา”

หั่วตันซูพูดว่า “หลิงเหยา คนใช้ของลู่ฝาน!”

ผู้อาวุโสห้าหรี่ตาลงทันที “หลิงเหยาเหรอ เธอไปกับหั่วหลงจู้งั้นเหรอ ไปคนเดียวเหรอ”

หั่วตันซูพูดว่า “ใช่ ผู้อาวุโสห้า เธอสำคัญมากเหรอ”

ผู้อาวุโสห้าพูดเสียงดังว่า “สำคัญกว่าที่นายคิดไว้เยอะ นายรีบไปพาเธอกลับมา รีบไปเร็ว!”

หั่วตันซูอ้าปากหวอ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาพูดเสียงเบาว่า “ผู้อาวุโสห้า คนที่ตามหลิงเหยาไปด้วยยังมีผู้ดูแลชุดคลุมม่วงของตระกูลหั่วอีกสิบสามคน ไม่น่าจะมีอะไร รอส่งหั่วหลงจู้เสร็จ พวกเขาก็ส่งหลิงเหยากลับมา”

สีหน้าผู้อาวุโสห้าดีขึ้นเล็กน้อย แต่ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็ยังพูดเสียงดังว่า “ไม่ได้ เธอจะเป็นอะไรไปไม่ได้แม้แต่น้อย นายไปพาเธอกลับมาเถอะ”

หั่วตันซูขานรับเสียงเบา รีบเอาเรือออกมาแล้วหายไปในอากาศเวิ้งว้าง

สีหน้าผู้อาวุโสห้าจริงจัง จู่ๆ เขาสะบัดมือ ห้าธาตุสรวงสวรรค์สิบกว่าอันปรากฏตรงหน้าเขา

ในห้าธาตุสรวงสวรรค์คือผู้ดูแลชุดคลุมม่วงของตระกูลหั่ว

“คารวะผู้อาวุโสห้า!”

ผู้ดูแลชุดคลุมม่วงพูดอย่างพร้อมเพรียง

ผู้อาวุโสห้าพูดเสียงดังว่า “พวกนายรู้ไหมว่าช่วงนี้หลิงเหยาทำเรื่องอะไร เธอเอาอะไรของตระกูลหั่วไป”

ผู้ดูแลชุดคลุมม่วงรีบพลิกสมุดดู ไม่นานทุกคนแจ้งว่า “ไม่มีอะไรผิดปกติเลย”

“เอาสมุนไพรในสวนแค่สองสามต้นเท่านั้น”

“ไม่ได้ทำผิดกฎของตระกูล”

ผู้อาวุโสห้าสีหน้าสงสัย ไม่เข้าใจเล็กน้อย จากนั้นพูดยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง “แน่ใจเหรอว่านอกจากสมุนไพร เธอไม่ได้เอาอะไรไปอีก”

ในห้าธาตุสรวงสวรรค์ ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายรองอยากเป็นเพื่อนกับฉันเหรอ งั้นคุณชายช่วยให้อภัยฉันสักครั้ง”

หั่วหลงจู้ยิ้มแล้วพูดว่า “ให้อภัยอะไร นายไม่ได้ทำอะไรฉันสักหน่อย”

ลู่ฝานพูดว่า “เมื่อก่อนไม่มี แต่ตอนนี้มีแล้ว ขอโทษด้วยนะคุณชายหั่วหลงจู้”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

จู่ๆ หั่วหลงจู้เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นในใจ

จากนั้นลมแรงพัดมา หั่วหลงจู้ยังไม่ทันตั้งตัว ก็รู้สึกถึงพลังสิบกว่าพลังปะทะลงบนตัวเขา

หั่วหลงจู้ทรุดลงบนพื้นทันที เห็นเงาคนปรากฏเป็นร้อยปรากฏข้างตัวหลิงเหยา

“นักบู๊!”

หั่วหลงจู้พูดด้วยเสียงแหบพร่า

หลิงเหยาชี้ผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงที่เหลือสิบสามคน จากนั้นพูดเสียงเบาว่า “จัดการพวกเขาซะ!”

เมื่อพูดจบ นักบู๊เป็นร้อยแผดเสียงดุดันออกมา จากนั้นโจมตีทันที

เสียงคำรามของมังกรดังขึ้นด้านหลังหลิงเหยาในเวลาเดียวกัน เงามังกรสีดำปรากฏออกมา จับผู้ฝึกชี่ชุดคลุมม่วงเอาไว้สองคน

เงยหน้าคำราม เสียงสะเทือนอากาศเวิ้งว้าง ในที่สุดเจ้าดำก็ตื่นแล้ว!