เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1698

หลิงเหยามองคนพวกนี้แวบหนึ่ง จากนั้นพูดกับลู่ฝานเบาๆ ว่า “คนตระกูลสุ่ย ให้ฉันจัดการเอง!”

เมื่อพูดเช่นนี้ หลิงเหยารีบเอาป้ายคำสั่งตระกูลสุ่ยออกมาแล้วพูดเสียงดัง “สุ่ยโม่หราน ผู้อาวุโสตระกูลสุ่ยอยู่ที่นี่ ทุกคนรีบหลีกไปซะ!”

ผู้ฝึกชี่ที่นำมาก้าวออกมาช้าๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “ผู้อาวุโสตระกูลสุ่ยงั้นเหรอ มาด้านหน้าให้ฉันดูป้ายคำสั่งหน่อยได้ไหม”

หลิงเหยาพูดเสียงดัง “ได้สิ!”

พูดพลาง หลิงเหยาค่อยๆ บังคับเรือไปด้านหน้า

ลู่ฝานมองผู้ฝึกชี่พวกนี้ ประกายในแววตาดุดันขึ้นเรื่อยๆ

จู่ๆ ลู่ฝานหยุดเรือ จับหลิงเหยาเอาไว้แล้วพูดว่า “รีบหนีเร็ว นี่คือกับดัก!”

เมื่อพูดเช่นนี้ ลู่ฝานเอามุกเวิ้งว้างกับมุกเทพมังกรทำลายล้างของตัวเองออกมา เงาเจดีย์เสวียนเก้ามังกรก็ปรากฏบนมือเขา

หลิงเหยาพูดอย่างตกใจ “กับดักเหรอ”

ลู่ฝานยังไม่ทันได้อธิบาย ผู้ฝึกชี่คนที่นำมาพูดเสียงดังว่า “สร้างค่ายกล สังหาร!”

ทันใดนั้น ในอากาศเวิ้งว้างเต็มไปด้วยแสง วิชาน่ากลัวระเบิดและรวมตัวเป็นกลุ่มก้อน พุ่งเข้ามาฆ่าลู่ฝาน

ลู่ฝานดึงหลิงเหยาไปด้านหลัง โยนมุกเวิ้งว้างออกไปแล้วใช้มือบีบวิชา

“จุติ!”

เมื่อพูดออกมา จู่ๆ ไฟลุกท่วมตัวผู้ฝึกชี่หลายสิบคน

วิชาออกมาตามคำพูด แค่คิดก็กลายเป็นไฟได้

ลู่ฝานสะบัดมือโจมตีมังกรเพลิงออกไปควบคู่กับมุกเวิ้งว้าง ปะทะกับมวลแสงอย่างแรง

ตูม!

เสียงระเบิดดังขึ้น ทั้งโลกเหลือเพียงแค่แสงสีขาวแสบตา

“วิชาสัตว์เทพปราบมาร เสือขาวจุติ!”

เสียงลู่ฝานดังขึ้นท่ามกลางแสง

เสียงเสือคำราม สะเทือนจนแสงแตกกระจาย ในเวลาเดียวกันก็พุ่งเข้าไปฆ่าผู้ฝึกชี่ด้านหน้า

เสือขาวนั่นดูมีพลานุภาพน่ากลัว พลังน่ากลัว วิชาสัตว์เทพปราบมารที่ลู่ฝานปล่อยออกมาวันนี้ไม่เหมือนปกติ มีเพียงลู่ฝานที่รู้สาเหตุ

วันนี้เขาเห็นแล้วว่าเสือขาวแท้จริงหน้าตาเป็นยังไง ดังนั้นตอนรวมวิชาสัตว์เทพปราบมาร สัญชาตญาณเขารวมมันให้เหมือนเสือขาวที่แท้จริง ผลปรากฏว่าพลานุภาพของวิชานี้เพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ

นี่ถือว่าตระหนักรู้แล้วสินะ!

เสือขาวแข็งแกร่งโจมตีผู้ฝึกชี่สิบกว่าคนด้านหน้าจนกระเด็น ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าค่ายกลผนึกที่อยู่ข้างเรือเริ่มเคลื่อนไหว

ตอนนี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ค่ายกลโดนทำลายแล้ว”

ลู่ฝานจับมือหลิงเหยาแล้วพูดว่า “ไป!”

วินาทีต่อมาค่ายกลข้างเรือพังทลาย กลายเป็นประกายแสง

เรือของพวกลู่ฝานหายไปอีกครั้ง และวินาทีที่พวกลู่ฝานออกไป พวกองครักษ์เทพจุติปรากฏตัวด้านหลังพวกเขา

มองสภาพน่าเวทนาของลูกหลานตระกูลสุ่ย องครักษ์เทพจุติขมวดคิ้วเบาๆ ไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว

“เพล้ง!”

ในตำหนักใหญ่ที่เขตวิถีในเมฆ ผู้อาวุโสคนหนึ่งบีบมุกหยกในมือจนแตก ก่นด่าออกมาว่า “แค่นี้ยังรั้งลู่ฝานเอาไว้ไม่ได้ ผู้ดูแลอากาศเวิ้งว้างของตระกูลสุ่ยไม่ได้เรื่องจริงๆ!”

ประมุขประเทศตันเซิ่งสีหน้าไร้อารมณ์ มองแผนที่อากาศเวิ้งว้างในตำหนักอย่างเฉยเมย

“สูญเสียพลังไปแบบนี้ เซียนบำเพ็ญชี่ก็ไม่ไหวหรอก!”

“พลังชี่ของลู่ฝานใกล้หมดแล้ว!”

ทุกคนดูออกว่าลู่ฝานใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว

ลู่ฝานก็รู้สึกว่าตัวเองสูญเสียปราณชี่เร็วจนเกินไป

นับนิ้วคำนวณระยะทาง ลู่ฝานพูดว่า “หลิงเหยา อีกเดี๋ยวถ้าเราโดนขวางอีก ฉันจะอยู่ล่อพวกเขาไว้ ส่วนเธอหนีไปทางด้านขวา”

หลิงเหยากัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน ฉัน......”

ยังไม่ทันพูดจบ เรือหยุดลงอีกครั้ง

หลังจากนั้นลู่ฝานเห็นผู้ฝึกชี่สวมชุดคลุมยาวสีทองปรากฏตัวด้านหน้า

ลูกหลานตระกูลหั่ว!

ในเวลาเดียวกัน ผู้ฝึกชี่ปรากฏตัวด้านหลังเขาอีก ชุดคลุมยาวส่องแสงระยิบระยับ

เหมือนมิติรอบๆ ถูกแช่แข็งไว้ในวินาทีที่พวกเขาปรากฏตัวออกมา

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างตกใจว่า “นี่มันค่ายกลอะไร เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉันต้องใช้เวลาทำลายค่ายกล!”

ผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆ เหาะออกมาจากกลุ่มลูกหลานตระกูลหั่ว

“เจอกันอีกแล้วนะลู่ฝาน!”

ลู่ฝานอ้าปากค้างมองคนคนนี้ จู่ๆ เขาหัวเราะออกมา

“ไม่เจอกันนานเลยนะคุณหั่วเทียนหรุ่ย!”