เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1700

พวกเขาคิดว่าลู่ฝานเป็นเหมือนเทียนท่ามกลางสายลม ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะปล่อยกระบวนท่าแปลกประหลาดออกมาอีก

แม้พวกเขาดูไม่ออก แต่รู้ว่าสองกระบวนท่านี้สุดยอดมาก ต้องรู้ว่าองครักษ์เทพจุติพวกนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเซียนบำเพ็ญชี่เชียวนะ

ลู่ฝานต่อสู้กับศัตรูมากมายด้วยตัวคนเดียว ยังสามารถสู้ได้ถึงระดับนี้ แข็งแกร่งจนบ้าไปแล้ว

“ทุเรศ!”

หั่วเทียนหรุ่ยเอามือกุมหัว กัดฟันพูดเสียงดัง

ด้านหน้าเธอเต็มไปด้วยความมืด ไม่สามารถลืมตาได้เลย

แต่หั่วเทียนหรุ่ยยังฝืนปล่อยวิชาออกมา พร้อมพูดเสียงดังว่า “สังหาร สร้างค่าย!”

ลูกหลานตระกูลหั่วที่ได้ยินเสียงหั่วเทียนหรุ่ย ฝืนรวมปราณตามสัญชาตญาณ จากนั้นปล่อยวิชาออกมา

การฝึกฝนต่อเนื่องหลายปีของพวกเขา ในที่สุดก็เห็นผลในวินาทีนี้ ถึงพวกเขาโดนกระบวนท่าโจมตีใส่ แต่ก็ยังฝืนปล่อยวิชาน่ากลัวออกมาได้อยู่ดี

แสงเพลิงรวมตัวเป็นกระบี่เพลิงนับไม่ถ้วน พุ่งเข้าไปหาลู่ฝานอย่างบ้าคลั่ง

พวกองครักษ์เทพจุติก็ไม่ยอมน้อยหน้า นิ้วมือกลายเป็นเงาเลือนราง ปล่อยวิชาออกมาพร้อมกัน

ลู่ฝานสีหน้าจริงจัง เขาปล่อยกระบวนท่าออกไปขนาดนี้ ยังไม่สามารถล้มคนพวกนี้ได้ เขาอดกระวนกระวายใจไม่ได้

แม้หลังจากเจ้าดำสิงร่าง พลังของเขาจะเพิ่มขึ้นมากพอ แต่ถ้าสู้ไปแบบนี้เรื่อยๆ เขามีแต่จะแพ้เท่านั้น

ลู่ฝานใช้ฝ่ามือตบลงบนเจดีย์เสวียนเก้ามังกร ทันใดนั้นเจดีย์เสวียนเก้ามังกรส่งเสียงครางออกมาเบาๆ จากนั้นพลังกระเพื่อมออกไป เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดเสียงดังว่า “ค่ายกลมังกรเพลิง ทำลายล้างโลก!”

หัวมังกรจุติ ในอากาศเวิ้งว้างเต็มไปด้วยหัวมังกรอ้าปากพ่นไฟออกมา

ภายใต้การช่วยเหลือของลู่ฝาน ครั้งนี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรสร้างค่ายกลเร็วขึ้นจนผิดปกติ

โฮก! โฮก! โฮก!

เสียงคำรามของมังกรดังไกลเป็นพันลี้ เปลวเพลิงแผดเผาอากาศเวิ้งว้าง

ด้านล่างค่ายกล ทุกอย่างกลับสู่ความว่างเปล่า ลู่ฝานไม่เชื่อหรอกว่าผู้ฝึกชี่พวกนี้มีพละกำลังเหมือนสุ่ยหมิงคงทุกคน!

ลู่ฝานกอดหลิงเหยาเอาไว้แน่น ใช้ร่างกายตัวเองต้านทานเปลวไฟที่พุ่งเข้ามา

หลิงเหยาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย แต่สภาพของลู่ฝานดูน่ากลัวนิดหน่อย

แต่อาการบาดเจ็บบนตัวลู่ฝานฟื้นตัวอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ ยิ่งกว่าสัตว์อสูรเสียอีก

เงยหน้ามองรอบๆ ลูกหลานตระกูลหั่วโดนระเบิดจนกระจาย หั่วเทียนหรุ่ยนอนแผ่อยู่ในอากาศเวิ้งว้าง กระอักเลือดออกมาไม่หยุด ส่วนพวกองครักษ์เทพจุติก็ไม่มีใครยืนตรงหน้าลู่ฝานอีกแล้ว

เรือด้านล่างเท้าพังหมดแล้ว ค่ายกลผนึกที่อยู่รอบๆ โดนทำลาย หลิงเหยารีบเอาเรืออีกลำออกมาแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะลู่ฝาน!”

ลู่ฝานพยักหน้า ทว่าขณะนั้นลู่ฝานรู้สึกว่ามีลมแรงพัดเข้ามาในอากาศเวิ้งว้าง

ลู่ฝานสะบัดมือเอากระบี่หนักไร้คมมากันไว้ด้านหน้าอย่างไม่ต้องคิด ในเวลาเดียวกันก็ผลักหลิงเหยาพร้อมกับเรือออกไป!

พลังน่ากลัวสะเทือนจนลู่ฝานถอยไปด้านหลังสิบกว่าก้าว

เมื่อช้อนตาขึ้นมอง จู่ๆ ลู่ฝานเห็นเงาอันคุ้นเคย เสื้อคลุมยาวสีแดงนั่น ผู้อาวุโสห้า!