เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1705

นักบู๊มีเคล็ดวิชาบู๊เลือดลมไหลย้อนกลับ

ผู้ฝึกชี่มีวิชาสละชีพเพื่อความเป็นธรรม

นี่คือสิ่งที่จำใจอย่างยิ่ง ใช้มันภายใต้สถานการณ์ที่สิ้นหวัง เป็นวิชาที่พังพินาศไปพร้อมกัน

รวมทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเองทำลายคู่ต่อสู้ มอบชีวิตตัวเอง เพื่อแลกกับระเบิดสุดท้ายของชีวิต

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังทั้งหมดของกระบวนท่านี้ คือการโจมตีสุดแข็งแกร่งของชีวิตเขา

ยิ่งวิทยายุทธสูง พลังที่ระเบิดออกมาก็ยิ่งน่ากลัว

ตอนนี้ลู่ฝานกำลังทำเรื่องนี้!

ตัวเขาขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว ผู้อาวุโสห้าที่โดนเขากอดไว้กลัวจนวิญญาณไม่อยู่กับร่าง!

ทันใดนั้นร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากมือลู่ฝาน พุ่งไปไกลๆ อย่างรวดเร็ว

ถึงเขาเป็นอริยปราชญ์ที่มีพลังฟ้าดิน ถึงเขากุมความได้เปรียบเอาไว้

แต่เขาไม่กล้ารับการระเบิดตัวเองของลู่ฝานหรอกนะ

เพียงพริบตาเดียว ผู้อาวุโสห้าเหาะออกไปหลายลี้

เมื่อถึงระดับอริยปราชญ์ การเดินทางในอากาศเวิ้งว้างไม่ใช่ปัญหา

แต่หลังจากรออยู่พักหนึ่ง เขาก็ไม่สัมผัสถึงความเคลื่อนไหวใดๆ

ทางด้านนี้ หลังจากลู่ฝานเห็นผู้อาวุโสห้าเหาะออกไป ตัวที่ขยายใหญ่ค่อยๆ กลับเป็นเหมือนเดิม

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรฟื้นฟูอาการบาดเจ็บให้ลู่ฝานอย่างรวดเร็ว บนตัวลู่ฝานก็มีแสงสีขาวพุ่งออกมา

“อันตรายจริงๆ ถือว่าทำให้เขาตกใจจนหนีไปแล้ว!”

รอยยิ้มเต็มใบหน้า เขาลองเดิมพันดูสักครั้ง ผลปรากฏว่าเหมือนเขาเดิมพันถูกต้องแล้ว

ผู้อาวุโสห้ายังไม่อยากพังพินาศไปพร้อมเขา ลู่ฝานก็ยังไม่มีความคิดระเบิดตัวเองตายจริงๆขฌ หรอก

เท้าเหยียบลงบนอากาศเวิ้งว้าง ตัวของผู้อาวุโสห้าหายลับไป

ทางฝั่งหลิงเหยา หลังจากกะพริบเป็นร้อยครั้ง หุ่นร้ายความฝันจึงหยุดเรือลง

หลิงเหยาเห็นหุ่นร้ายความฝันที่รูปร่างเหมือนหมอกควัน เธอตะโกนเสียงดังว่า “ทำไมถึงพาฉันมา ทำไม!”

หุ่นร้ายความฝันลอยนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไรสักคำ

บนตัวไม่มีความเป็นศัตรู ไม่มีความอาฆาตญฌ นิ่งเหมือนเมฆก้อนหนึ่ง

หลิงเหยาขอบตาแดงก่ำ น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงมาไม่หยุด

เจ้าหินน้อยข้างๆ เธอ กลายขนาดเท่าลูกสุนัขญญ ลูบรอยกระบี่บนตัวเบาๆ

ทันใดนั้น หลิงเหยาสูดหายใจลึกและเช็ดน้ำตา

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอทำได้เพียงเข้มแข็งและเชื่อลู่ฝาน!