เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1712

นี่คือฝีมือลู่ฝานเหรอ

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ!

“ฝ่าบาท!”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งรีบเหาะไปข้างประมุขประเทศตันเซิ่งแล้วถามเสียงเบาว่า “เกิดอะไรขึ้น ลู่ฝานล่ะ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งปรายตามองผู้อาวุโสแล้วพูดว่า “หนีไปแล้ว”

ผู้อาวุโสอ้าปากค้างแล้วพูดอย่างตกตะลึงว่า “เป็นไปได้ยังไง สถานการณ์แบบนี้เขาจะหนีไปไหนได้ ฝ่าบาท อย่าบอกนะว่ามีคนมาช่วยเขา มีอำนาจใหญ่อยู่เบื้องหลังเขาเหรอ”

ประมุขประเทศตันเซิ่งหลับตาลง เงียบครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ขอประกาศคำสั่งสูงสุดในนามของฉัน แจ้งให้ทุกคนรู้ ประเทศตันเซิ่งตามหาตัวลู่ฝาน ไม่ต้องสนใจว่าเป็นหรือตาย”

ผู้อาวุโสพูดอย่างตกใจ “คำสั่งสูงสุด! นั่นคือคำสั่งตายซึ่งแจ้งให้ทุกประเทศ ผู้สูงส่งทุกคนรับรู้เลยนะ! ใช้คำสั่งนี้ตามหาลู่ฝานแค่คนเดียวเหรอ นี่......นี่......”

ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดอย่างเย็นชาว่า “ลู่ฝานเกี่ยวกับการอยู่รอดของโลกในตอนนี้"”

ตอนนี้ผู้อาวุโสไม่รู้จะพูดยังไงดี เขาสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า “แล้วสาวใช้ของลู่ฝานล่ะ จะจับเธอกลับมาไหม เธอน่าจะยังหนีไปได้ไม่ไกล”

ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดว่า “ไม่ต้อง ตามเธอไป ดูว่าเธอกลับไปที่ไหน ถ้าลู่ฝานยังมีชีวิตอยู่ ต้องกลับไปหาเธอแน่นอน ตามหาบ้านเกิดของพวกเขา ตามหาที่อยู่ของพวกเขา รอลู่ฝาน”

ผู้อาวุโสขานรับเสียงเบา ประมุขประเทศตันเซิ่งสะบัดมือเปิดอุโมงค์มิติอีกครั้ง จากนั้นหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

......

หลังผ่านไปสิบวัน ผู้สูงส่งรอบประเทศตันเซิ่งได้รับคำสั่งสูงสุดภายในวิถีแห่งสวรรค์

หลังผ่านไปสามเดือน ทั่วตะวันออกได้รับข่าวจากผู้สูงส่งที่เป็นอมตะ

หลังผ่านไปครึ่งปี ผู้สูงส่งทั่วทุกประเทศล้วนรู้จักชื่อของลู่ฝาน

พวกผู้สูงส่งพากันสอบถามว่าลู่ฝานเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงสร้างความโกลาหลจนรู้ไปทั่วใต้หล้าแบบนี้

ผู้ชายเงียบไปครู่หนึ่ง

ผู้หญิงเดินมาด้านหน้า เคาะประตูตระกูลลู่เบาๆ

เสียงประตูเปิดออก องครักษ์สองคนมองผู้หญิงแล้วถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมาจวนตระกูลลู่มีธุระอะไร”

ผู้หญิงมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “น้องชาย ฉันมาขอพบท่านหัวหน้าเขตลู่ ลู่หาว!”

องครักษ์ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณผู้หญิง ไม่ใช่ใครก็สามารถพบหัวหน้าเขตได้นะ เธอมีธุระอะไรกันแน่”

ผู้หญิงยิ้มแล้วพูดว่า “รบกวนไปแจ้งหัวหน้าเขตหน่อยว่าลูกสะใภ้อกตัญญูกลับมาแล้ว”

องครักษ์พูดอย่างตกใจว่า “เธอพูดอะไร ลูกสะใภ้อะไรกัน เธอชื่ออะไร เป็นลูกสะใภ้ตระกูลไหน”

ผู้หญิงพูดช้าๆ ว่า “ฉันชื่อหลิงเหยา!”