เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1713

ย้อนเวลากลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน ลู่ฝานหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในอากาศเวิ้งว้าง

วินาทีที่สติหายไป ภาพสุดท้ายที่ลู่ฝานเห็นคืออากาศเวิ้งว้างที่ไกลออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเขาฟื้นขึ้นมา ด้านหน้ากลับเป็นหิมะขาวกว้างใหญ่ไพศาล

ลู่ฝานไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน แล้วก็ไม่รู้ตัวเองสลบไปนานแค่ไหน สรุปว่าหลังเขาฟื้นขึ้นมา เขารู้สึกเจ็บปวดทรมานไปทั้งตัว

พูดตามตรงว่าเขาไม่ได้เจ็บแบบนี้มานานแล้ว

หลังจากเขาฝึกพลังปราณอย่างจริงจัง กลายเป็นนักบู๊ คำว่าเจ็บปวดเป็นแค่การฝึกฝนหล่อหลอมสำหรับเขาเท่านั้น

ร่างกายแตกสลาย ฟ้าดินลมฝนเขาก็ผ่านมาแล้ว อาจกล่าวได้ว่า ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าไม่มีความเจ็บปวดใดบนโลกนี้ที่เขาทนไม่ได้

แต่วันนี้เขากลับเหมือนคนธรรมดา เจ็บจนหน้าซีด พูดอะไรไม่ออกเลย

ลู่ฝานรีบตรวจดูในร่างกายตัวเอง เขาพบว่าที่แท้ร่างกายกับวิญญาณของตัวเองอ่อนแอเป็นอย่างมาก

ตันเถียนของเขาแตกออกอีกครั้ง ทำไมถึงบอกว่าอีกครั้งน่ะเหรอ เพราะมันเคยแตกมาหลายครั้งแล้วน่ะสิ

ยกนิ้วขึ้นมานับ มือข้างหนึ่งยังนับไม่พอ

อย่างเช่นตอนรับการถ่ายทอดจากเซียนสือฟาง ตอนฝึกพลังความเป็นความตายวนเวียน ตอนได้รับการถ่ายทอดจากจักรพรรดิอู่

แต่เหมือนกับว่าทุกครั้งที่ตันเถียนของเขาแตก พลังกำลังจะยกระดับขึ้นไม่น้อย

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรรีบโผล่ขึ้นมาบนมือลู่ฝานแล้วพูดอย่างดีใจว่า “ในที่สุดเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ก็ฟื้นสักที ฉันคิดว่าเจ้านายจะไม่ฟื้นขึ้นมาแล้ว!”

ลู่ฝานมองท่าทางของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรแล้วหัวเราะเบาๆ “แกไม่เป็นอะไรเลย ตัวฉันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว ฉันสลบไปนานแค่ไหนแล้ว”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “เกือบเดือนแล้ว เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่หลับเก่งจริงๆ!”

ลู่ฝานพูดด้วยใบหน้าเหยเกว่า “หนึ่งเดือนเหรอ หนึ่งเดือนนี้แกโยนฉันกับเจ้าดำไว้ที่นี่โดยไม่สนใจงั้นเหรอ แกหาที่ซ่อนให้เราหน่อยไม่ได้หรือไง”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดเสียงเบาว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ อันที่จริงฉันก็เหลือพลังอยู่ไม่เท่าไรแล้ว ตอนเจ้านายร่วงลงมา มีสัตว์อสูรล้อมเจ้านายไว้ ฉันต่อสู้ไล่พวกมันไป ตอนนี้ไม่เหลือพลังอะไรแล้ว ไม่งั้นฉันคงปลุกเจ้านายให้ฟื้นนานแล้ว”

ลู่ฝานตรวจดูพลังของเจดีย์เสวียนเก้ามังกรอย่างสงสัย เป็นอย่างที่มันพูดจริงๆ เหลืออยู่ไม่เท่าไรแล้ว เบาบางมาก