เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1713

ย้อนเวลากลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน ลู่ฝานหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในอากาศเวิ้งว้าง

วินาทีที่สติหายไป ภาพสุดท้ายที่ลู่ฝานเห็นคืออากาศเวิ้งว้างที่ไกลออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากเขาฟื้นขึ้นมา ด้านหน้ากลับเป็นหิมะขาวกว้างใหญ่ไพศาล

ลู่ฝานไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน แล้วก็ไม่รู้ตัวเองสลบไปนานแค่ไหน สรุปว่าหลังเขาฟื้นขึ้นมา เขารู้สึกเจ็บปวดทรมานไปทั้งตัว

พูดตามตรงว่าเขาไม่ได้เจ็บแบบนี้มานานแล้ว

หลังจากเขาฝึกพลังปราณอย่างจริงจัง กลายเป็นนักบู๊ คำว่าเจ็บปวดเป็นแค่การฝึกฝนหล่อหลอมสำหรับเขาเท่านั้น

ร่างกายแตกสลาย ฟ้าดินลมฝนเขาก็ผ่านมาแล้ว อาจกล่าวได้ว่า ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าไม่มีความเจ็บปวดใดบนโลกนี้ที่เขาทนไม่ได้

แต่วันนี้เขากลับเหมือนคนธรรมดา เจ็บจนหน้าซีด พูดอะไรไม่ออกเลย

ลู่ฝานรีบตรวจดูในร่างกายตัวเอง เขาพบว่าที่แท้ร่างกายกับวิญญาณของตัวเองอ่อนแอเป็นอย่างมาก

ตันเถียนของเขาแตกออกอีกครั้ง ทำไมถึงบอกว่าอีกครั้งน่ะเหรอ เพราะมันเคยแตกมาหลายครั้งแล้วน่ะสิ

ยกนิ้วขึ้นมานับ มือข้างหนึ่งยังนับไม่พอ

อย่างเช่นตอนรับการถ่ายทอดจากเซียนสือฟาง ตอนฝึกพลังความเป็นความตายวนเวียน ตอนได้รับการถ่ายทอดจากจักรพรรดิอู่

แต่เหมือนกับว่าทุกครั้งที่ตันเถียนของเขาแตก พลังกำลังจะยกระดับขึ้นไม่น้อย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า