เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1767

โครงกระดูกอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาก็ตอบคำถามลู่ฝานไม่ได้เหมือนกัน

แต่ความคิดน่ากลัวผุดขึ้นมาในหัวเขา แต่เขาไม่กล้าคิดไปทางนั้น เพราะเขากลัวว่าสิ่งที่ตัวเองคิดจะเป็นจริง

เดินตามกลุ่มคนไปด้านหน้า ลู่ฝานเดินอยู่ในเมืองยักษ์

ตอนอยู่ที่หมู่บ้าน ลู่ฝานได้เปิดหูเปิดตามารอบหนึ่ง วันนี้มาถึงเมืองฉิงเทียน ลู่ฝานเห็นแล้วถึงกับอ้าปากค้าง

อาคารขนาดใหญ่วางเรียงรายสูงเสียดฟ้า

สิ่งก่อสร้างที่นี่ไม่เหมือนที่อื่นเลย ลู่ฝานเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก บ้านเรือนที่สร้างเหมือนรูปปั้นคน

ใช่แล้ว เมื่อลู่ฝานกวาดตามอง บ้านเรือนเกือบ 50-60 เปอร์เซ็นต์ เป็นไปตามมาตรฐานของรูปปั้นทุกประการ

อย่างเช่นบ้านขนาดใหญ่เหมือนภูเขา ที่เป็นรูปปั้นถือกระบี่ยาวในมือ สวมเกราะบนตัว เป็นร้านค้าขายอาวุธ รูปปั้นผู้หญิงถือตะกร้าดอกไม้ในมือ โปรยแสงลงมาจากฟ้า เป็นร้านขายชาดอกไม้

อีกทั้งยังมีรูปปั้นถือสากยาและบดยาอยู่ในหม้อ ซึ่งเป็นร้านขายสมุนไพร

ทุกสิ่งแบ่งออกเป็นหมวดหมู่ มองเพียงแวบเดียวก็ดูออก

ที่เวอร์กว่านั้นคือ รูปปั้นพวกนี้ยังมีชีวิตด้วย

พวกมันขยับได้ยิ้มได้ อีกทั้งยังตะโกนได้ด้วย

แต่เสียงที่ตะโกนออกมาคือ

“ลดราคา ลดราคา ไม่ได้ลดแค่ 10-20 เปอร์เซ็นต์ แต่ลดราคาจนเข้ากระดูก!”

“ภรรยาเจ้าของร้านหนีไปกับเด็กเสิร์ฟแล้ว ไม่มีกะจิตกะใจบริหารร้านแล้ว ขายถูกๆ เลย ถ้าให้เงินเยอะเอาร้านไปเลย”

......

ลู่ฝานอ้าปากหวอ มองบ้านเรือนแต่ละหลังที่ทั้งใหญ่และตลกมาก ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี!

โครงกระดูกพูดขึ้นข้างๆ ว่า “สหายลู่ฝาน นายดูร้านพวกนี้สิ ยิ่งรูปปั้นงดงามเท่าไรก็ยิ่งดี คนทั่วไปไม่สามารถทำรูปปั้นได้ มีแค่ตระกูลที่มีผู้แข็งแกร่ง หรือพ่อค้าใหญ่ที่ทำความดีความชอบเพื่อประเทศ ถึงจะสร้างรูปปั้นได้ วันหลังถ้ามีโอกาสฉันจะพานายมาลองดู”