เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1812

ลู่ฝานจ้องหลวี่เหวยเขม็ง กำกระบี่หนักไร้คมในมือแน่น

“เหรอ มันเปิดเองงั้นเหรอ”

ใบหน้าราบเรียบ นัยน์ตามีความอาฆาต แม้ลู่ฝานไม่เห็นว่าหลวี่เหวยทำอะไร แต่เขามั่นใจว่าหลวี่เหวยต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับแสงนี้แน่ๆ

หลวี่เหวยร้องอย่างตกใจแล้วรีบถอย สายตาที่เขามองลู่ฝานยิ่งหวาดระแวงขึ้นอีก

เหตุการณ์แบบนี้ เพียงครู่เดียวลู่ฝานก็สงสัยมาถึงตัวเขาแล้ว

ตอนนี้หลวี่เหวยเพิ่งรู้ว่าในการทดสอบครั้งนี้ มีเพียงคนที่ชื่อว่าเงามืดที่เป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริงของเขา

ครืนนนน!

พื้นดินใต้เท้าเริ่มสั่น ลู่ฝานและคนอื่นเหาะขึ้นสูง ทอดสายตามองไปรอบๆ

ครั้งนี้พวกเขารู้แล้วว่าสัตว์อสูรพวกนี้มาจากไหน

น่าจะโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน เหมือนพวกมันซ่อนตัวอยู่ใต้หน้าผาตรงสุดสายตา

เมื่อเห็นแสงสว่างจ้าจึงตื่นขึ้นมา ส่งเสียงคำรามแล้วปีนออกมา

ครั้งนี้เป็นแรดสองขา เขาเหล็ก ขาทั้งสองข้างของพวกมันมีเปลวไฟปีศาจ

ผิวหนังทนทาน เหมือนเอาแผ่นเหล็กมาต่อกันอย่างไรอย่างนั้น

ตัวไม่สูง ส่วนสูงแค่ครึ่งเดียวของแมงมุมกลืนวิญญาณเท่านั้น

แต่พลังบนตัวพวกมันแข็งแกร่งกว่า ขณะกำลังวิ่ง มิตินับไม่ถ้วนถึงกับพังทลาย

ทุกที่ที่ผ่าน อากาศเวิ้งว้างเกิดรอยร้าว!

“แรดเพลิงปีศาจทลายฟ้า!”

อูเจิ้นดูออกเป็นคนแรก เขาตะโกนชื่อสัตว์อสูรออกมาเสียงดัง

จากนั้นเจียวเม่ยเนียงพูดว่า “ให้ตายเถอะ พวกมันพุ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต สัตว์อสูรแบบนี้กัดฟันต้านทานไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!”

พูดพลาง เจียวเม่ยเนียงคีบกรรไกรสีทองในมือข้างหน้า ประตูอากาศเวิ้งว้างปรากฏออกมา

เหมือนฟ้าดินคือกระดาษในมือเธอ แค่คีบกรรไกรก็สามารถทำให้รูปร่างที่ต้องการได้

ไม่มีเวลาอธิบายให้พวกลู่ฝานฟังแล้ว เจียวเม่ยเนียงพุ่งเข้าไปในประตูอากาศเวิ้งว้าง

ประตูอากาศเวิ้งว้างหายไปทันที ตัวของเจียวเม่ยเนียงก็หายไปด้วย

ลู่ฝานยังไม่เคยเห็นวิชาซ่อนตัวแบบนี้มาก่อน

เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบสุดๆ!

ที่แท้เจียวเม่ยเนียงคนนี้เชี่ยวชาญด้านมิติขนาดนี้เลย ความตกตะลึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าลู่ฝาน

ลู่ฝานปล่อยปราณชี่ของตัวเองออกมา

เตรียมดันพลังฟ้าดินรอบๆ ออกไปและซ่อนตัว

กระบวนท่านี้ช่วยชีวิตเขาหลายครั้งแล้ว ลู่ฝานหวังว่าครั้งนี้จะช่วยเขาได้อีกครั้ง

หลวี่เหวยที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าสัตว์อสูรที่พุ่งออกมาคือแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้า ใบหน้าเขาเหยเกทันที

หลวี่เหวยแอบพูดว่า “เวรแล้ว เวรจริงๆ ทำไมถึงเป็นสัตว์อสูรแบบนี้!”

เห็นแรดเพลิงปีศาจทลายฟ้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลวี่เหวยกัดฟันเอาอาวุธตัวเองออกมา

เป็นกระบี่เล่มเล็กมาก ขนาดประมาณครึ่งฝ่ามือเท่านั้น

กระบี่มีลำแสงเคลื่อนไหวอยู่ในมือหลวี่เหวย

“ฟ้าดินกลายเป็นกระบี่ เปลี่ยนแปลงในฝ่ามือ”

หลวี่เหวยพูดออกมาเบาๆ เมื่อพูดจบ กระบี่ในมือเขากลายเป็นลำแสงกระจายไปรอบๆ ปักลงบนพื้นอย่างแรง

แสงดึงตัวหลวี่เหวยขึ้นมา จากนั้นเงาของหลวี่เหวยก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามแสง

เพียงพริบตาเดียว ร่างแยกออกมามากมาย ไม่มีคำว่าแยกร่างหรือร่างจริง เหมือนเขาแยกทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเองออกมาทั้งหมด

อูเจิ้นซัดหมัดลงบนค้อนยักษ์ของตัวเอง แสงเคลื่อนไหวบนตัวค้อน จากนั้นกลายเป็นโล่ขนาดใหญ่ บดบังลำตัวขนาดใหญ่ของอูเจิ้นไว้

ตอนนี้แรดเพลิงปีศาจทลายฟ้าพุ่งมาถึงด้านหน้าแล้ว