เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1844

“ความแข็งแกร่งธรรมดา แต่กล้าหาญจริงๆ”

หัวหน้าสำนักคนหนึ่งลงมือก่อน ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายไม่มีนิสัยชอบนั่งรอความตาย

แทบจะในทันที ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายหลายคนลงมือพร้อมกัน

ไปฆ่าลู่ฝานด้วยกัน บางทีสิ่งที่ลู่ฝานพูดเมื่อกี้นี้อาจมีผล ขณะที่พวกเขาลงมือ ก็ไม่เห็นแสงออร่าปีศาจบนตัว เห็นเพียงแค่แสงสีดำจางๆเท่านั้น!

ตูม! ตูม! ตูม!

หลังจากเสียงอู้อี้หลายครั้ง หน้าอกและหลังของลู่ฝานก็ยุบตัวลงทันที

ต่อให้ไม่ใช้ออร่าปีศาจ ความแข็งแกร่งของหัวหน้าสำนักเหล่านี้ก็ยังดีมาก

แต่ในขณะนี้ ลู่ฝานกลับหัวเราะ

การโจมตีแบบนี้ สำหรับเขา ไร้ประโยชน์จริงๆ!

ทันใดนั้น ลู่ฝานพลิกมือก็ต่อยหนึ่งหมัด

ต่อยไปที่ใบหน้าของชายชราเคราขาวหมัดหนึ่งอย่างโหดร้าย

เคารพนับถือผู้สูงอายุและรักเด็กอะไรนั้น ก็เป็นเรื่องเหลวไหล สำหรับลู่ฝาน หมัดกระแทกเนื้อต่างหากที่เป็นความจริง ทำร้ายผู้ฝึกวิชาชั่วร้าย ลู่ฝานไม่มีอุปสรรคอะไรในใจ

ทันใดนั้นเปลวไฟก็พุ่งออกมาจากร่างกาย หมัดนี้ของลู่ฝานก็กระแทกฟันทั้งหมดในปากของชายชราโดยตรง

ปลดปล่อยหมัดที่ทรงพลังหนักหน่วง ซึ่งเป็นพลังของหนึ่งร้อยเท่าของนักบู๊ปราณฟ้าชั้นยอดทั่วไป!

คอของชายชราส่งเสียงดังแกร๊ก คนทั้งคนหมุนตัวสิบครั้งก่อนที่จะกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง

และต่อมา กำแพงก็แตกออก และชายชราก็โดนหมัดหนึ่งต่อยกระเด็นออกไปไกล

กล้ามเนื้อบนร่างกายกระเด็นกลับ ปราณชี่ที่พัวพันกับเปลวเพลิงก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

หลังจากที่เจ้าดำเข้าสิง ลู่ฝานรู้สึกแค่ว่าความแข็งแกร่งของตัวเองเพิ่มขึ้นมากอีก

เขาในเวลานี้ ไม่เกรงกลัวพลังอะไรที่ต่ำกว่าอริยปราชญ์

หัวหน้าสำนักเหล่านี้ เดิมทีส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่อริยปราชญ์ และตอนนี้ไม่สามารถใช้กำลังเต็มที่ได้ สำหรับลู่ฝาน ก็เป็นแค่ท่อนไม้ที่โดนทุบตีทีละคน!

พลิกมือก็อีกหมัดหนึ่ง ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายที่อยู่ข้างหลังของลู่ฝานก็กระเด็นออกจากบนโรงน้ำชาทันที

เลือดพุ่งออกมาอย่างล้นหลาม และกำปั้นของลู่ฝานไม่เพียงแต่มีปราณชี่ที่ระเบิดได้เท่านั้น แต่ยังมีพลังแห่งโลกอีกเล็กน้อยที่เขาสามารถใช้ได้ เพียงพอแล้วให้หัวหน้าสำนักคนนี้ ได้เพลิดเพลิน

ข้างๆ หัวหน้าสำนักอีกคนที่มีรอยแผลเป็นทั่วใบหน้าตกใจมากจนพูดไม่ออก

เพียงแต่โจมตีลู่ฝานอย่างบ้าคลั่ง

กริชหลายเล่มที่ปรากฏขึ้นในมือ กำลังจะกรีดเนื้อของลู่ฝาน

กริชส่องแสง ทันทีที่ลงมือ โรงน้ำชาทั้งหมดก็เริ่มสั่นสะเทือน

แต่เกราะเกล็ดมังกรปรากฏขึ้นบนร่างของลู่ฝาน ในเวลาเดียวกันก็บีบหัวของเขา และต่อยหน้าหมัดหนึ่ง

ผลัวะ!

มีพลังช็อตอยู่ใต้ฝ่าเท้า โรงน้ำชาดูเหมือนจะไม่สามารถแบกรับไว้ได้อย่างสมบูรณ์ และมีรอยร้าวจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนผนัง

เลือดก็สาดกระเด็น และเลือดเหลวของผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายยังคงเป็นสีเขียว

ลู่ฝานดูแล้วขยะแขยง ก็โยนเขาลงบนพื้นอย่างรุนแรง ใช้แรงเหยียบอีกครั้ง คนทั้งคนก็กระแทกลงกับพื้น ลงไปข้างตลอดทาง

หลายกระบวนท่าที่คล่องแคล่ว หัวหน้าสำนักคนอื่นๆที่มองดูก็ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า

หนึ่งหมัดหนึ่งคน ไม่อืดอาด พลังเผด็จการ แม้แต่ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายของปราณฟ้าชั้นยอดก็รับไม่ไหว ต่อยลงไปหมัดหนึ่ง เป็นหรือตายก็ไม่รู้ ความแข็งแกร่งนี้ ทำได้แค่ใช้คำว่าน่ากลัวสองคำนี้มาอธิบาย

แม้ว่า ลู่ฝานจะฉวยโอกาสจากที่พวกเขาไม่สามารถใช้พลังได้อย่างเต็มที่

แต่ความแข็งแกร่งที่ลู่ฝานแสดงให้เห็น ยังคงปราบปรามพวกเขาอย่างรุนแรง

ในเวลานี้ เลือดของลู่ฝานกำลังเดือดดาล ต่อสู้ได้อย่างมีความสุขมากๆ

หายตัว ลู่ฝานก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง ครั้งนี้เขาก็ตรงไปที่เพื่อฆ่าธิดาแห่งไฟ

รูม่านตาหดตัวชั่วขณะ ร่างของธิดาแห่งไฟก็หลบได้ราวกับสายลม และในเวลาเดียวกันเล็บก็แทงทะลุไปยังช่องว่างตรงหน้า

ผลัวะเสียงหนึ่ง ทะลุผ่านไหล่ของลู่ฝานอย่างแม่นยำ

แต่ลู่ฝานก็เหมือนกับไม่มีความรู้สึก ยังคงถูร่างกายไปที่ข้างกายของธิดาแห่งไฟ

ทันใดนั้น หัวหน้าสำนักเจ็ดแปดคนก็ถูกเขาโดนทุบกับพื้นอีกครั้ง

บางคน ถึงกับสมองแตกเพราะถูกลู่ฝานต่อยหมัดอย่างต่อเนื่อง

ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!

โรงน้ำชากลายเป็นซากปรักหักพังล้มลงบนถนน

ฝูงชนทยอยแยกย้ายกันไป ประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า

หมอกควันนับไม่ถ้วน และกลุ่มผู้คุมกันเมืองก็พุ่งไปรอบๆในทันที ล้อมรอบซากปรักหักพังราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวใหญ่

ในเวลานี้ที่ชั้นหนึ่งของโรงน้ำชา เจ้าของร้านกุมหัวแล้วร้องไห้โอดโอยว่า: “นี่ฉันทำกรรมอะไรไว้เนี่ย!”

ในที่สุด ทุกอย่างก็สงบลง

ร่างของลู่ฝานปรากฏขึ้นอย่างช้าๆในกลางอากาศ สภาพน่าอนาถ

หัวหน้าสำนักทั้งสองคนก็มีเลือดพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่อง

หนึ่งในนั้นพูดว่า: “แกจะได้รับโทษ ทำร้ายหัวหน้าสำนักคนอื่นอย่างโหดร้ายเช่นนี้ แกจะโดนสำนักประหารชีวิต”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “งั้นเหรอ? ฉันกลับคิดว่า สำนักจะยิ่งดีกับฉันน่ะ แกไม่คิดว่า มีอัจฉริยะที่สามารถเป็นผู้นำถือธงใหญ่ได้อย่างแท้จริง ไม่ได้ดีกว่าปกป้องคนที่มีความสามารถพื้นฐานเหรอ? ไอ้โง่!”

หลังจากพูดจบ ลู่ฝานก็โยนทั้งสองคนลงพื้นอย่างโหดร้าย มีหลุมลึกสองหลุมปรากฏขึ้น และพื้นที่บิดเบี้ยวอย่างฉับพลัน

ลู่ฝานลอยตัวลงไปที่พื้น ปรบมือ และพูดด้วยรอยิ้ม: “สนุก ไม่ได้ต่อสู้สะใจขนาดนี้มานานมาก คนกลุ่มหนึ่งไม่กล้าใช้กำลังเต็มที่ ยืนให้ฉันทำร้าย สบายจริงๆ!”

หลังจากจัดแจงเสื้อผ้า ลู่ฝานมองไปที่ผู้คุมกันเมืองจำนวนนับไม่ถ้วนที่เดินทางมาบริเวณโดยรอบอย่างราบเรียบและพูดว่า: “ทำไม พวกแกจะจับฉันเหรอ?”

ผู้คุมกันเมืองกลุ่มหนึ่งมองหน้ากันไปมา

ในเวลานี้ เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกล

“ใครกล้าจับนายกัน แยกย้ายกันเถอะ แค่คนโง่ขายหน้ากลุ่มหนึ่ง”

เมื่อลู่ฝานได้ยินเสียง ก็พูดด้วยรอยยิ้ม: “สหายหนานกง แกดูเรื่องสนุกได้สนุกมาสินะ”