เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1845

ท่านกลางฝูงชน ขบวนรถม้ามังกรบินปรากฏขึ้น รายล้อมตามผู้คุมกันชุดเกราะหนาหลายสิบคน

หนานกงสิงบินลงจากรถม้าอย่างช้าๆ มองดูลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า“ลู่…….สหายเงามืด นายกลับมาสักที!”

ดวงตาของหนานกงสิงเปล่งประกายสดใส และใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานจ้องมองหนานกงสิงตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดว่า: “ไม่เจอกันหนึ่งปีกว่า นายอ้วนขึ้นนะ!”

หนานกงสิงตอบกลับว่า: “กินเยอะ ก็ต้องอ้วนอยู่แล้ว ไปกันเถอะ พวกเรากลับไปกัน”

หนานกงสิงดึงลู่ฝานกำลังที่จะขึ้นรถม้า ในเวลานี้ลู่ฝานก็พูดกับผู้คุมกันของหนานกงสิงว่า: “ไป เชิญแม่หญิงฮ่วนเย่ว์ และแม่หญิงเสี่ยวหยุนทางนั้นมานี่”

หนานกงสิพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “แม่หญิงเหรอ? นายพาผู้หญิงมาด้วยเหรอ? ให้ฉันดูสิ”

ลู่ฝานมองดูดวงตาของหนานกงสิงเป็นประกายเมื่อได้ยินว่าผู้หญิง ก็นึกถึงตอนที่หนานกงสิกลายเป็นโครงกระดูกในตอนนั้น

ส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม ในไม่ช้าฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุนก็ถูกพาเข้ามา

เมื่อพวกเธอเห็นรถม้าของหนานกงสิง สีหน้าก็แปลกใจเล็กน้อย

ลู่ฝานพูดว่า: “คนกันเอง ไม่ต้องกลัว”

ทุกคนบินขึ้นไปบนรถม้า และผู้คุมกันเมืองด้านนอกก็จ้องหน้ากัน ไม่กล้าพูดอะไร

ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนหัวหน้าผู้คุมกัน ก้าวไปข้างหน้า และพูดกับผู้คุมกันเกราะหนาที่อยู่หน้ารถม้าเบาๆว่า: “พวกนายก็พาตัวพวกเขาไปแบบนี้เหรอ? ไม่ค่อยดีมั้ง เขาเพิ่งจะทำลายโรงน้ำชาทั้งหมด แถมยังฆ่าผู้คนไปมากมายอีกด้วย”

ผู้คุมกันเกราะหนาพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามว่า: “แค่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง ไม่กี่ชีวิต คู่ควรที่จะเอ่ยถึงเหรอ? แกรู้มั้ยว่าคนที่พวกแกจะจับเป็นใคร? ไอ้ปัญญาอ่อน ทำความสะอาดกันเอง รายงานค่าเสียหายทั้งหมดขึ้นไปได้ มีคนจะชดเชยให้อยู่แล้ว ส่วนคนที่ตายไป ฉันเตือนแกอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านดีกว่า เรื่องราวของด้านบน ไม่ใช่ว่าพวกแกจะเข้ามายุ่งได้”

หัวหน้าผู้คุมกันตอบรับซ้ำๆ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

รถม้ามังกรบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า และบินไปในทิศทางของพระราชวัง

ในรถม้า ทุกอย่างโอ่อ่าตระการตา

สูงสามชั้น และกว้างหนึ่งร้อยฟุต นี่ใช่รถม้าที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นห้องปีก

ผ้าม่านทำจากผ้าไหมสีทอง พื้นปูด้วยหินคริสตัล โต๊ะเก้าอี้และเตียง ของหวานทุกชนิด ม่านแสงห้าธาตุ และของใช้เพื่อความเพลิดเพลิน ครบครัน

มองจากข้างนอก รถม้าไม่ได้ใหญ่ และมโหฬารขนาดนี้

นี่หมายความว่า ห้องรถม้านี้ถูกสร้างขึ้นด้วยพลังแห่งอวกาศที่คล้ายกับจวนอากาศธาตุ

“เชิญนั่งตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจ”

หนานกงสิงพูดด้วยรอยยิ้ม

ฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุนมองดูสิ่งของรอบๆ ชี้ไปที่รูปแบบด้านบนแล้วพูดว่า: “นายก็คือองค์ชายของประเทศฉิงเทียนเหรอ?”

หนานกงสิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “นามสกุลของฉันคือหนานกง เธอคิดว่าไง? คุณหนูฮ่วนเย่ว์ เธอนามสกุลอะไร? เป็นคนในประเทศฉิงเทียนของฉันเหรอ?”

ฮ่วนเย่ว์ส่ายหัวพูดว่า: “ฉันยังไม่มีนามสกุล”

เมื่อลู่ฝานได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า: “ไม่มีนามสกุลเหรอ? ทำไม?”

หนานกงสิงเหมือนจะคิดอะไรออก และพูดว่า: “เธอเป็นคนของหอฝึกสัตว์สินะ”

ฮ่วนเย่ว์พยักหน้าเบาๆ ลู่ฝานมองไปที่หนานกงสิงอย่างงงงวย

หนานกงสิงหัวเราะเบาๆตอบว่า: “ในหอฝึกสัตว์ มีแค่ลูกหลานที่ทำประโยชน์ให้กับตระกูลเท่านั้น ถึงจะได้รับนามสกุลของตระกูล หลี! คนอื่นๆที่ไม่ได้สร้างประโยชน์ โดยพื้นฐานแล้วจะไม่มีนามสกุล พวกเขาก็ไม่มีทางใช้นามสกุลอื่น มีแค่หลุดพ้นจากหอฝึกสัตว์เหล่านั้น หรือว่าคนที่ไม่มีความหวังที่จะทำประโยชน์ให้กับตระกูล ถึงจะเปลี่ยนนามสกุลของตัวเอง”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า: “หลีฮ่วนเย่ว์ เป็นชื่อที่ดี”

เสี่ยวหยุนที่อยู่ข้างๆฮ่วนเย่ว์มองไปที่หนานกงสิงด้วยดวงตาที่ลุกโชนแล้วพูดว่า: “นายเป็นองค์ชายคนไหนของประเทศฉิงเทียนเหรอ?”

หนานกงสิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “องค์ชายใหญ่”

เสี่ยวหยุนปิดปากทันที และพูดด้วยใบหน้าแปลกใจว่า: “องค์ชายใหญ่ ก็คือคนที่เป็นลูกล้าง…….”

คำพูดต่อมา เสี่ยวหยุนไม่ได้พูดออกมาอย่างชาญฉลาดมาก

หนานกงสิงพูดแทนเธอ: “องค์ชายคนที่ทำให้ครอบครัวล่มจมเหรอ? เอาล่ะ ฉายาของฉันเอง ฉันรู้ดี ลู่……สหายเงามืด หนึ่งปีนี้นายไปอยู่ไหนมา?”

ลู่ฝานพูดว่า: “เรียกฉันว่าลู่ฝานดีกว่า ฉันลงไปแช่ในสระ นอนเลยเวลาไป”

หนานกงสิงพูดอย่างสงสัย: “เวลาหนึ่งปีกว่า นายแน่ใจว่าสระที่นายแช่ ไม่ใช่ผู้หญิง?”

หลังจากที่พูดจบ หนานกงสิงหันหน้ามองไปที่ฮ่วนเย่ว์แวบหนึ่ง