เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1891

ลู่ฝานเก็บม้วนหนังสือ แล้วดึงสิบสามเดินไปข้างใน

ลู่ฝานหนังตากระตุก แค่เห็นคำว่าสำนักจิ่วเซียว เขาก็รู้ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสืออัศจรรย์ไร้เทียมทาน

เมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าอดีตของสำนักจิ่วเซียวเคยรุ่งเรืองขนาดไหน ดังนั้นจึงไม่ได้ถามสำนักจิ่วเซียวว่ามีวิชาอะไรสืบทอดกันมาบ้าง แต่หลังจากเขารู้เรื่องราว จินตนาการออกเลยว่าสิ่งที่สำนักจิ่วเซียวสืบทอดกันมาล้ำค่าขนาดไหน

ลู่ฝานทนไม่ไหวแล้ว เขาอยากรู้ว่าวิชานี้จะเป็นยังไง

หนึ่งในตำราสวรรค์สามเล่ม เป็นชื่อที่ฟังดูดุดันมาก

อีกทั้งอาจารย์เขาเก็บไว้นานขนาดนี้กว่าจะยอมให้เขา แสดงว่าของสิ่งนี้ล้ำค่ามาก

ลู่ฝานสงสัยนานแล้วว่าสำนักใหญ่อย่างสำนักจิ่วเซียว แม้พังพินาศก็น่าจะมีอะไรสืบทอดต่อกันมาบ้าง

วิชา เคล็ดวิชาบู๊ ยา อาวุธวิเศษ

จากชื่อเสียงอันโด่งดังของสำนักจิ่วเซียวในตอนนั้น ไม่มีทางไม่มีของพวกนี้

ตอนนั้นลู่ฝานนึกว่าของพวกนี้โดนคนอื่นแย่งไป ดูเหมือนตอนนี้อาจารย์เขายังซ่อนพละกำลังไว้

ลู่ฝานเร่งฝีเท้าเดินไปทางห้องนอน

สิบสามเดินตามหลังลู่ฝานเหมือนเงาของเขาอย่างไรอย่างนั้น

นัยน์ตาสิบสามมีรอยยิ้ม เหมือนเขาคิดถึงความรู้สึกนี้มาก

ไม่นาน ลู่ฝานเดินเข้ามาในห้องนอน

ตอนปิดประตู ลู่ฝานพูดกับสิบสามว่า “ห้ามให้ใครเข้ามา”

สิบสามพยักหน้า ลู่ฝานตบไหล่สิบสาม เอายาออกมายัดใส่มือสิบสามหนึ่งขวด “อีกอย่าง ยินดีต้อนรับกลับมานะ!”

สิบสามรับยามา สีหน้าซาบซึ้งเล็กน้อย

ติดตามเจ้านายช่างดีจริงๆ!

คิดถึงสิ่งที่เจอมาที่ประเทศอู่อานในช่วงนี้ ไม่อยากนึกถึงเรื่องเจ็บปวดในอดีตเลยจริงๆ

สิบสามยืนตัวตรงอยู่หน้าประตู

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ตัวเขาดูอ่อนแรง มองแล้วไม่สะดุดตาคน

สิบสามเหมือนก้อนหินวางอยู่ตรงนี้

ในห้องนอน ลู่ฝานให้ไอ้เก้าวางค่ายกลในห้องก่อน เมื่อแน่ใจแล้วไม่มีใครแอบดูแอบฟัง เขาจึงเอาม้วนหนังสือออกมา

ตอนนี้ไอ้เก้ากับเจ้าดำเข้ามาร่วมวงด้วย

เหมือนพวกมันสนใจวิชาของสำนักจิ่วเซียวในตำนานมาก

ลู่ฝานเปิดม้วนหนังสือ เพิ่งเปิดหน้าแรก กระดาษแผ่นหนึ่งลอยออกมาจากหนังสือ เหมือนมันเสียบไว้หนังสืออยู่แล้ว

ลู่ฝานหยิบกระดาษขึ้นมา เมื่อเพ่งมอง ด้านบนเขียนว่า “ลู่ฝานศิษย์ฉัน ตอนนายเห็นกระดาษแผ่นนี้ ฉันคงตายแล้ว ฉันทิ้งหนังสือเล่มนี้ไว้ในบ้านนาย ถ้านายเห็นแสดงว่านายกลับมาแล้ว ตอนนั้นฉันไม่น่าให้นายไปเลย อายุขัยฉันหมดลงแล้ว ไม่จำเป็นต้องฝืน ฉันหวังแค่ว่านายจะไม่เดินตามรอยฉัน อันที่จริงมีเรื่องมากมายที่ฉันยังไม่ทันบอกนาย อย่างเช่นเรื่องสำนักจิ่วเซียว เรื่องของฉัน เรื่องของหนังสือเล่มนี้ เดิมทีฉันกะว่าจะไม่บอกเรื่องพวกนี้กับนาย แต่ในเมื่อฉันใกล้ตายแล้ว พูดออกไปทั้งหมดคงไม่เป็นไร เผื่อสักวันหนึ่งนายสืบรู้เองแล้วมาโทษฉันอีก”

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ เหมือนกระดาษแผ่นนี้แปลกๆ ไม่เหมือนกับจดหมายที่อาจารย์เขียนเมื่อกี้

ลู่ฝานพลิกกระดาษ หลังกระดาษมีข้อความที่เขียนเพิ่มมาใหม่

“คำพูดด้านหน้าเป็นข้อความที่เขียนหลังจากนายไปในปีนั้น ตอนนี้นายกลับมาแล้ว คำพูดพวกนั้นนายอ่านไว้ก็พอ สิ่งสำคัญคือท่อนหลัง! ไม่ต้องสนใจสองท่อนหน้า!”

ลู่ฝานหัวเราะร่า