เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1892

เมืองตะวันออก

หอหมื่นบุปผาส่องแสงระยิบระยับ

ที่นี่ไม่ใช่สถานที่สูงส่งอะไร ตรงกันข้าม ที่นี่เป็นสถานที่ธรรมดาที่สุดในเมืองฉิงเทียน

ซ่องโสเภณี แหล่งรวมความสกปรก เมื่อมองดู ผู้หญิงประเทศฉิงเทียนแต่งตัวสวยเพริศพริ้ง เรียกแขกอยู่หน้าประตูไม่หยุด

พวกเธองามได้เพราะการเสริมแต่ง แต่งตัวโป๊ะ

สิ่งที่ควรโชว์ก็โชว์ออกมา ส่วนสิ่งที่ไม่ควรโชว์ก็โชว์ได้เพราะเงิน

ตัวขนาดใหญ่ยืนอยู่ด้านนอก อยู่ไกลขนาดนี้ยังได้ยินพวกเธอตะโกนอยู่หน้าประตูว่า “ท่าน เข้ามาสนุกสิ!”

น้ำเสียงทรงพลัง มีความห้าวหาญซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของคนประเทศฉิงเทียน

แต่สำหรับคนประเทศอื่น แทบไม่มีแรงดึงดูดใจอะไรเลย

ช่วยไม่ได้ ใช่ว่าคนทุกประเทศจะชอบรูปร่างใหญ่ยักษ์ของผู้หญิงประเทศฉิงเทียน

ความสูงของคนจำนวนมากยังเทียบกับนิ้วมือนิ้วเดียวของพวกเธอไม่ได้เลย อย่าว่าแต่ทำอะไรเลย แค่ดื่มเหล้า พูดคุยกัน ก็อาจมีความเสี่ยงโดนผู้หญิงเมาเหยียบจนแบนได้ นี่จะสนุกได้ยังไงล่ะ

ดังนั้นธุรกิจของหอหมื่นบุปผาจึงดูไม่ค่อยดีเท่าไร บางทีไม่ใช่เพราะว่าพวกเธอไม่ขยัน

แน่นอนว่ามีคนบางประเทศ ยินดีเข้ามาลองด้วยตัวเองสักครั้ง

คนพวกนี้มั่นใจในพละกำลังของตัวเอง มั่นใจว่าตัวเองไม่โดนเหยียบตาย จึงกล้าเข้ามาลองดู

ในเมื่อมาประเทศฉิงเทียนแล้ว ไม่สนุกกับสาวๆ ที่นี่ให้เต็มที่ จะกลับไปโม้กับพ่อแม่พี่น้องที่บ้านเกิดได้ยังไง

ไม่ว่ายังไง สนุกหรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เอาเป็นว่าเล่นดูก่อนแล้วกัน

คนชอบแบบนี้มีไม่น้อย อีกทั้งผู้แข็งแกร่งพวกนี้ใจป้ำด้วย ไม่ได้สนใจเรื่องเงินเลย

ดังนั้นถึงธุรกิจของหอหมื่นบุปผาไม่ดี แต่แม่เล้าก็ยังมีความสุขสุดๆ

“ท่านมากี่คน ต้องการห้องส่วนตัวไหม”

ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ตัวสูงเตี้ยแตกต่างกัน แต่แต่งตัวหรูหรา แม่เล้าเห็นแล้วยิ้มกว้าง

“ห้องส่วนตัวห้องเดียวก็พอ รีบเตรียมเลย เชิญรองหัวหน้าสำนักหนานกง!”

ชายคนที่นำมาผายมือขวา พูดกับหนานกงสิงที่อยู่ข้างๆ

ตอนนี้หนานกงสิงยิ้มกว้าง มาถึงสถานที่แบบนี้ อันที่จริงรู้สึกเหมือนกลับบ้าน

แน่นอนว่าไม่ได้แสดงออกมาภายนอกอย่างจริงจัง เขากระแอมสองทีแล้วพูดว่า “โอ้ เชิญๆ!”

ทั้งสองรีบเดินขึ้นมาข้างบน แม่เล้าด้านหลังรีบเรียกผู้หญิงตัวสูงใหญ่ออกมา

หนานกงสิงสะบัดมือแล้วพูดว่า “พวกนายออกไปเที่ยวเถอะ ฉันจะคุยกับรองหัวหน้าสำนักเหลียงเกิ่งให้เต็มที่ทั้งคืน!”

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายด้านหลังหัวเราะออกมา

หนานกงสิงกับเหลียงเกิ่งเดินเข้ามาในห้องส่วนตัว ปิดประตูหินอย่างหนา กันเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกทั้งหมด

บนกระบี่มีปราณทรงพลังรุนแรง ทำให้เหลียงเกิ่งไม่มีโอกาสโจมตีกลับได้เลย

กระบี่ยาวพร้อมเลือดสดกลับมาอยู่ในมือหนานกงสิงอีกครั้ง

หนานกงสิงเอาผ้าปูโต๊ะเช็ดเลือดบนโต๊ะพลางพูดว่า “ฉันรู้จักหัวหน้าสำนักของเรามานานขนาดนี้ ไม่ได้เรียนรู้ความสามารถอื่นของเขา แต่ได้เรียนรู้การฆ่าคนแบบนายมาไม่น้อย ถ้านายอยากลองอีก เหอะๆ ฉันมีเวลายื้อกับนายทั้งคืน!”

เหลียงเกิ่งตะโกนว่า “ไอ้บ้า ไอ้บ้าสำนักที่ 15 คนที่ออกมาจากสำนักคนบ้า มีแต่คนบ้า!”

หนานกงสิงยิ้มแล้วพูดว่า “ด่าสิ ด่าต่อสิ ด่าจบแล้วเตรียมตัวตายหรือยัง”

เหลียงเกิ่งหุบปากทันที ผ่านไปนาน เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “นายอยากรู้อะไรกันแน่”

หนานกงสิงเดินมาหน้าเหลียงเกิ่ง แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “นายรู้อะไรไม่สำคัญกับฉันเลยสักนิด ฉันแค่อยากให้นายเปิดตำหนักหมิงฉี่ ไล่คนเฝ้าดูแลออกไปให้หมดแล้วให้ฉันเข้าไปดู”

เหลียงเกิ่งส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้เลย หัวหน้าสำนักเราเฝ้าดูแลที่นั่นด้วยตัวเอง อีกทั้งยังมีค่ายกลที่ผู้อาวุโสวางไว้ คนอื่นห้ามเข้าใกล้ เว้นแต่จะมีคำสั่งจากผู้อาวุโส”

หนานกงสิงปักกระบี่ลงบนไหล่เหลียงเกิ่ง “อืม สถานการณ์ค่อนข้างจัดการยาก แต่นายบอกฉันได้ไหม ถ้านายยอมช่วยฉัน มีวิธีอะไรสามารถเข้าไปได้บ้าง คิดให้ดีแล้วค่อยตอบ เพราะถ้านายตอบว่าไม่มีวิธี ฉันอาจไม่เก็บนายไว้!”

เหลียงเกิ่งขบริมฝีปาก หลังผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก “มีวิธี”

“ว่ามา!”

หนานกงสิงพูดเสียงดัง

เหลียงเกิ่งพูดว่า “มีเส้นทางลับเส้นทางหนึ่ง สามารถทะลุไปทั่วทุกที่ในวัง แต่ต้องการเลือดลูกหลานสายตรงของตระกูลหนานกงถึงจะเปิดได้ ฉันไล่คนเฝ้าดูแลที่นั่นออกไป แล้วให้รองหัวหน้าเข้าไปได้ แต่รองหัวหน้าต้องเอาเลือดของตระกูลหนานกงมาเอง”

หนานกงสิงยิ้มแล้วพูดว่า “อ๋อ มีแบบนี้ด้วยนี่นา ฉันลืมไปเลย วางใจเถอะ เลือดของตระกูลหนานกง ไม่มีปัญหา!”