เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1905

หนึ่งเดือนผ่านไป

การประลองยังดำเนินต่อไป การต่อสู้มีขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เสียงตะโกนฆ่าดังขึ้นในเมืองฉิงเทียนไม่หยุด ตอนนี้ค่ายกลต่างๆ ที่กระจายอยู่ในเมืองน้อยลงแล้ว

จุดที่ผู้คนรวมตัวกันชัดเจนขึ้น ท้องฟ้าและพื้นดินเริ่มมีม่านแสงเป็นระเบียบ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนของประเทศฉิงเทียน แค่เป็นสถานที่ที่มีค่ายกลเคลื่อนฟ้าเชื่อมต่อ สามารถชมการต่อสู้ได้ทั้งหมด

“รับหมัดฉันไปซะ!”

แสงสีขาวสะดุดตา รวมตัวเป็นมังกรและเสือ พุ่งออกไปฆ่า

พลังพลุ่งพล่านเหมือนคลื่นที่โหมซัดอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นหมัดของนักบู๊ชุดเทา กระแทกลงบนผ้าคลุมด้านหลังลู่ฝาน

ลู่ฝานยืนนิ่ง มองแสงกะพริบบนผ้าคลุมอย่างเฉยเมย พลังของนักบู๊ชุดเทาโดนดูดไปจนหมด

ลู่ฝานสะบัดมือ ปล่อยแสงสีขาวออกมาจากมือ

แสงกลายเป็นรูปทรงกลมขนาดใหญ่ สะดุดตาเหมือนพระจันทร์พระอาทิตย์ ใหญ่กว่าลู่ฝานเป็นร้อยเท่า

กระแทกลงบนตัวนักบู๊ชุดเทาอย่างแรง ต่อมานักบู๊ชุดเทากระอักเลือดออกมาไม่หยุด เสื้อผ้าบนตัวขาดรุ่งริ่ง ลูกตาถลนออกมา กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

เสียงดังสนั่น ยอดเขาราบเป็นหน้ากลอง

แรงสั่นสะเทือนที่เหลือ กวาดป่าไม้รอบยอดเขาจนเกลี้ยง

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ค่อยๆ เก็บผ้าคลุมด้านหลัง มันจมลงไปในเกราะเกล็ดมังกรที่กล้ามเนื้อหลังของเขาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นกลายเป็นลายเมฆหมอกปกคลุมบนผิวหนังเขา

“ง่ายมาก!”

ลู่ฝานหัวเราะร่า เอาสองมือไพล่หลัง

ด้านนอกม่านแสง หนานกงสิง อู่คงหลิง รวมถึงพวกหลิงเหยาที่มาดู พากันปรบมือตะโกนเชียร์

ศิษย์พี่หานเฟิงคว้าตัวผู้ชายข้างๆ แล้วฉีกยิ้มพูดว่า “เอาเงินมา เอาเงินมา เร็วๆ เลย 1:3 ไม่ต้องพูดไร้สาระ วันนี้อากาศดีจริงๆ โว้ย!”

ผู้ชายใบหน้ากลัดกลุ้ม แต่ก็ควักเงินออกมาให้หานเฟิงแล้วพูดว่า “ซวยจริงๆ อย่าบอกนะว่าเงามืดเป็นแชมป์ได้ แม้แต่นักกระบี่ชุดเทายังสู้เขาไม่ได้ อาศัยผ้าคลุมแค่ผืนเดียว ใกล้จะไม่มีใครสู้เขาได้แล้ว!”

หานเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “เขาเอามาจากถังฮุยแห่งสำนักเงินปาฟาง พูดได้เพียงว่าไอ้นักกระบี่ชุดเทาอ่อนแอเกินไป”

ผู้ชายถึงกับเป็นใบ้พูดอะไรไม่ออก ช่วยไม่ได้ หานเฟิงพูดความจริงนิ

พวกองครักษ์เปิดค่ายกลอีกครั้ง ลู่ฝานเหาะออกมาจากค่ายกลช้าๆ

เมื่อปรากฏตัวออกมา คนมากมายด้านนอกม่านแสง พากันปรบมือส่งเสียงเชียร์

พวกคนรูปร่างสูงใหญ่ของประเทศฉิงเทียน พากันยกป้ายขึ้นมา

ด้านบนมีตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่ “กระบี่หนักสะเทือนใต้หล้า!”

“เงามืด นายเก่งเกินไปแล้ว! ฉันเป็นศิษย์นายได้ไหม”

“เงามืด! นายคือเทพเจ้าของฉัน ฉันยอมมอบทุกอย่างให้นาย!”

“กรี๊ด! เงามืดหล่อมาก!”

…...

เสียงตะโกนแทบขาดใจต่างๆ นานาดังเข้าหูไม่หยุด ข้างๆ หนานกงสิงกับอู่คงหลิงมีคนมายัดนามบัตรให้พวกเขาไม่หยุด

“ฉันคือองค์ชายของประเทศหยวนตง อยากชวนคุณชายเงามืดไปพูดคุยกันมาก ฝากบอกด้วยนะ!”

“ฉันคือสาวใช้ขององค์หญิงประเทศหยู่หลิง ฝากบอกคุณชายเงามืดด้วยว่าองค์หญิงของเราอยากชวนเขาไปดื่มเหล้า อ้อ นี่คือหน้าตาองค์หญิงของเรา ฝากให้เขาด้วยนะ!”

หนานกงสิงหงุดหงิดสุดๆ สะบัดมือบอกให้องครักษ์ข้างๆ กันพวกเขาออกไป

องค์หญิง องค์ชายเจ๋งมากหรือไง ราชวงศ์จากประเทศเล็กๆ ที่ไหนไม่รู้ คิดจะเชิญหัวหน้าสำนักงั้นเหรอ คิดว่าลู่ฝานมีเวลามากหรือไง