เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1927

แสงเข้ามาในตัว ตัวที่ขยายใหญ่ของชวีซานหดลงอย่างรวดเร็ว

กลับสู่สภาพเดิมทันที!

กรอบ!

เสียงชัดเจนดังออกมาจากตัวชวีซาน ฟังดูเหมือนเสียงกระดูกแตก แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่แค่นั้น

คนนับไม่ถ้วนหันไปมอง เห็นแสงเริ่มซึมออกมาจากผิวชวีซาน

ตัวเขาเหมือนแจกันดอกไม้ที่ใกล้แตก รอยร้าวมีแสงส่องออกมา

รอยร้าวพวกนี้เยอะขึ้นเรื่อยๆ เสียงร้าวดังขึ้นเรื่อยๆ

ชวีซานอ้าปากหวอ เหมือนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แต่เขากลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ เกาะลอยฟ้าด้านล่างเท้าเริ่มมีรอยร้าวแผ่ซ่านออกไป

แสงสว่างขึ้นเรื่อยๆ รอบตัวชวีซานรวมถึงมิติเริ่มแตกกระจาย

เหมือนเขาจะใช้เขตวิถีตัวเอง เห็นด้วยตาเปล่าว่าในมือชวีซานมีแสงสีขาวดำกะพริบไม่หยุด

เขาพยายามยกมือขึ้น เหมือนจะจับซูตงที่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว

แต่ระยะห่างเพียงแค่ไม่กี่ก้าว เหมือนกั้นเขาไว้คนละขอบฟ้า

พลังขาวดำในมือกลายเป็นผุยผงอย่างรวดเร็ว

คนนับไม่ถ้วนมองใบหน้าชวีซานที่มีรอยร้าวเล็กๆ มากมายด้วยความตกตะลึง

กรอบๆ!

เนื้อหลุดออกมาจากตัวชวีซาน เห็นอวัยวะภายใน เส้นลมปราณและกระดูกของเขา

แต่กลับไม่มีเลือดไหลออกมา มีเพียงแสงที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดชวีซานก็อดทนไม่ไหวแล้ว

เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากลำคอของเขา

จากนั้นชวีซานตัวระเบิดกลายเป็นชิ้นเนื้อนับไม่ถ้วน

เกาะลอยฟ้าใต้เท้าซูตงเกิดเสียงดังสนั่นเช่นกัน จากนั้นระเบิดจนกลายเป็นเสี่ยงๆ

ทุกอย่างแตกกระจาย ยังไม่ทันหล่นลงพื้นก็หายไปในพริบตา

ใครเคยเจอพลังแบบนี้บ้าง

ใครไม่ตะลึงกับพลังแข็งแกร่งแบบนี้บ้าง!

อากาศเวิ้งว้างสีดำด้านหลัง เหมือนอาทิตย์สีดำขับให้ร่างกายของซูตงเด่นชัดมาก

เสียงอุทานอย่างตกใจดังขึ้นบนสิ่งก่อสร้างหรูหรางดงามที่อยู่ไม่ไกล

“ไม่!”

แสงสว่างขึ้น พลังแข็งแกร่งปรากฏตามออกมา

เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้เป็นอริยปราชญ์ทุกคน พากันจ้องซูตงด้วยสีหน้าโมโห

“คนของราชวังประเทศเฟิงหยู่!”

“พระเจ้า ซูตงเจอปัญหาใหญ่แล้ว”

“เธอจะโดนประเทศเฟิงหยู่ หนึ่งในเก้าประเทศที่ทรงพลังแก้แค้นแล้ว”

คนจำนวนไม่น้อยอุทานออกมาอย่างตกใจ

ไม่มีใครคิดว่าซูตงจะกล้าขนาดที่ฆ่าชวีซานต่อหน้าทุกคน!

ซูตงมองพวกอริยปราชญ์ที่มองเธออย่างโมโหด้วยใบหน้าเฉยเมย

สายตาเธอมองผ่านอริยปราชญ์พวกนี้ เห็นประมุขประเทศเฟิงหยู่ที่อยู่บนสิ่งก่อสร้างสูงตระหง่าน

พลังแข็งแกร่งสุดขีด ก็จ้องมองเธออยู่เหมือนกัน

ไม่ต้องคิดซูตงก็รู้ว่านี่คือแรงอาฆาตของขุนพลังสุดเหนือฟ้า

แต่ซูตงไม่แคร์สักนิด แม้กระทั่งสีหน้าเธอก็ไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

คุณชายเฟิงเทียนพยักหน้าพูดว่า “แน่นอนอยู่แล้ว เพราะฉันก็เป็นไอ้แก่ตายยากเหมือนกัน”

......

เมื่อซูตงจัดการทุกอย่างเสร็จ เธอค่อยๆ เหาะออกไป

ก่อนไปยังจ้องลู่ฝานอย่างเคียดแค้น ทำให้ลู่ฝานเสียวสันหลังวาบขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

“พลังนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว คนเป็นเซียนบู๊พูดว่าฆ่าก็ฆ่าเลยเหรอ พระเจ้า!”

หนานกงสิงเพิ่งตั้งสติได้ เขาเอะอะโวยวายอย่างตกใจ

อู่คงหลิงดึงลู่ฝานไว้แล้วพูดว่า “นายสู้กับเธอไม่ได้ นายตายแน่”

หนานกงสิงก็พยักหน้ารัว “ใช่ ห้ามทำเรื่องถึงแก่ความตายแบบนี้เด็ดขาด”

ลู่ฝานขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้เขาไม่ได้มองซูตง แต่กำลังมองหลิงเหยา

ลู่ฝานกำหมัดแล้วหัวเราะออกมาทันที

“เฟิงเทียน นายนี่โหดจริงๆ! ที่แท้นายอยากเล่นแบบนี้นี่เอง!”

ลู่ฝานกัดฟันกรอด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

เขาไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ พลังของซูตงมาจากเฟิงเทียนแน่ๆ

แม้ไม่รู้ว่าเฟิงเทียนทำได้ยังไง แต่นี่พุ่งเป้ามาเล่นงานเขาชัดๆ

เห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว ลู่ฝานรู้ว่าถ้าเขาสู้กับซูตงจริงๆ มีโอกาสเป็นไปได้สูงว่าจะแพ้อย่างอนาถ

แต่ตอนนี้เขาถอยไม่ได้ เพราะเขาไม่อยากเห็นหลิงเหยาโดนเฟิงเทียนพาตัวไป

ลู่ฝานสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า “พวกนายไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่มีทางยอมแพ้”

หนานกงสิงพูดเสียงดังว่า “นายบ้าไปแล้ว! ถึงกับต้องแลกด้วยชีวิตเพื่อการประลองเหรอ”

น้ำลายกระจายใส่แก้มลู่ฝาน

ลู่ฝานปาดน้ำบนหน้าแล้วพูดว่า “ฉันไม่มีทางให้ถอยแล้ว!”