เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1953

“สหายลู่เป็นคนที่ไหนเหรอ? ”

บนรถม้า ลู่ฝานมองไปที่เจี่ยหมิงอย่างยิ้มแย้ม

อาจจะเป็นไปได้ที่รอยยิ้มของเขานั้นมันช่างดูโหดร้ายเกินไป จนทำให้เจี่ยหมิงรู้สึกอึดอัดไปบ้าง

“เขตตะวันตก ฉันมาจากประเทศเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในเขตตะวันตก ซึ่งเป็นประเทศเล็ก ๆ ที่สหายเงามืดไม่เคยได้ยินมาก่อนแน่ ดังนั้นฉันก็คงไม่ต้องไปอธิบายอย่างละเอียดแล้ว”

เจี่ยหมิงพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ซึ่งแตกต่างกับลักษณะท่าทางเมื่อครู่นี้อย่างมาก หรือว่าตอนนี้เจี่ยหมิงจะเป็นมิตรกับลู่ฝานมากขึ้นแล้ว

อาจเป็นเพราะเมื่อครู่ลู่ฝานได้ช่วยเขาขับไล่ผู้หญิงที่น่ากลัวออกไป และก็อาจเป็นไปได้ที่เขาเห็นว่าลู่ฝานมีวิทยายุทธที่แข็งแกร่ง ขนาดเซียนบู๊เมื่อเผชิญหน้ากับลู่ฝานแล้ว ก็ยังต้องหลบหนีไปในทันที ดังนั้นจึงเกิดความหวาดกลัวในใจขึ้นบ้างแล้ว

ลู่ฝานยิ้มและพูดว่า “โอ้ว คนเขตตะวันตก สหายลู่อ่า ฉันเรียกนายว่าสหายเจี่ยดีกว่าไหม ฉันนั้นมีเพื่อนที่มีแซ่ลู่มากมายเลย หากเรียกนายว่าสหายลู่อีก ฉันรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเคยชิน เมื่อเทียบกันแล้ว ฉันชอบชื่อเจี่ยหมิงของนายมากกว่า”

เจี่ยหมิงหัวเราะเหอะเหอะและพูดว่า “ก็ตามใจ สหายเงามืด ตามใจนายเลย เรียกอะไรก็ได้ ผู้ที่เดินทางตระเวนไปทั่วใต้หล้านี้ ใครบ้างล่ะที่ไม่มีสมญานามกับชื่อเรียกที่ปลอมแปลงบ้าง”

ลู่ฝานพยักหน้าและพูดว่า “งั้นก็ดีเลย สหายเจี่ย ฉันมีกี่คำถามที่อยากจะถามนาย รบกวนสหายเจี่ยตอบคำถามฉันหน่อยนะ”

เจี่ยหมิงส่ายมือไปมาและพูดว่า “ถามมาได้เลย สหายเงามืด ตอนนี้นายก็คือเพื่อนของฉันแล้ว ระหว่างเพื่อน ยังจะมีอะไรที่ถามกันไม่ได้อีกล่ะ เพียงแค่นายไม่คิดที่จะนำวิชาทั้งหมดของฉันไปก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่น ตามสบายเลย! ”

ลู่ฝานยิ้มและพูดว่า “อย่างนั้นฉันก็จะถามแล้วนะ สหายเจี่ย ฉันได้ยินมาว่าสมญานามที่เป็นผู้ฝึกทั้งบู๊และชี่ของนายนั้น ได้โด่งดังและเผยแพร่มาจากประเทศตันเซิ่ง ในเมื่อนายเป็นคนเขตตะวันตก แล้วทำไมถึงได้ไปยังประเทศตันเซิ่งในแดนตะวันออกได้ล่ะ? ระยะทางห่างไกลกันมากเลยทีเดียวนะ และในตอนนั้น เขาสี่โลกก็ยังไม่เปิดขึ้นเลยด้วย! ”

เจี่ยหมิงได้ยินดังนั้น ก็อ้าปากค้าง และพูดขึ้นว่า “เอ่อ......ฉันเคารพเลื่อมใสในประเทศตันเซิ่ง ดังนั้นจึงเดินทางไปเยี่ยมชมที่นั่นโดยเฉพาะ โดยที่ระยะทางนั้นค่อนข้างจะไกลสักหน่อย แต่คนเรานั้น จะต้องออกเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ เพื่อเพิ่มพูนประสบการณ์ความรู้ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่พัฒนาย่ำอยู่กับที่ ซึ่งก็ไม่แตกต่างอะไรกับกบในกะลา”

ลู่ฝานยิ่งยิ้มแย้มมากขึ้น และพูดว่า “โอ้ว เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ว่า ประเทศตันเซิ่งไม่ใช่ว่าไม่ให้คนนอกเข้าไปหรอกเหรอ นั่นคือประเทศปิด แล้วนายเข้าไปด้านในได้อย่างไรล่ะ? ”

เจี่ยหมิงเหงื่อออกที่ศีรษะ จากนั้นก็เช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาบนศีรษะแล้ว ก็พูดว่า “เรื่องนี้......เอ่อ......ฉันเป็นผู้ฝึกทั้งบู๊และชี่ยังไงล่ะ ฉันจึงใช้วิธีการพิเศษแอบเข้าไปด้านใน สำหรับวิธีการพิเศษอะไรนั้น สหายเงามืดก็คงไม่ต้องถามแล้ว มันเป็นความลับเกี่ยวกับการฝึกฝนของฉัน ไม่สะดวกที่จะตอบ”

ลู่ฝานพยักหน้าและพูดว่า “อืมอืม เรื่องนี้ฉันไม่ถาม ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่า ภายในประเทศตันเซิ่งเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันได้ยินมาว่า เกิดความวุ่นวายไม่น้อยเลยทีเดียว แม้แต่คำสั่งศักดิ์สิทธิ์ของอริยบุคคลอมตะก็ยังประกาศออกมาแล้วเลยว่า จะต้องตามหาตัวนายให้พบจนได้”

เจี่ยหมิงเผยความหวาดกลัวในสายตาออกมาเล็กน้อย และพูดว่า “มีเรื่องนี้ด้วยเหรอ? ”

ลู่ฝานพูดว่า “สหายเจี่ย นายไม่รู้เหรอ อริยบุคคลทั้งใต้หล้า ใครบ้างล่ะที่ไม่เคยได้ยินชื่อของลู่ฝาน ในตอนนี้ อริยบุคคลอมตะก็อยู่ในเมืองฉิงเทียน นายช่างกล้าหาญเสียจริง ไม่กลัวเขาจะมาหาเรื่องสร้างปัญญากับนายบ้างเหรอ”

ลมหายใจของเจี่ยหมิงเริ่มที่จะร้อนรนขึ้นมาบ้างแล้ว และพูดขึ้นด้วยริมฝีปากสั่นว่า “ฉันนึกว่าแค่สามอริยบุคคลอยากที่จะพบฉันเท่านั้น ที่จริงแล้วยังมีอริยบุคคลอมตะด้วยเหรอ พระเจ้า”

ลู่ฝานพูดต่อว่า“ไม่เพียงเท่านี้ ผู้ฝึกชั่วร้ายก็เหมือนจะกำลังตามหาตัวนายอยู่ด้วย โอ้ การฝึกทั้งบู๊และชี่นี่มันดีจริง ๆ เลย เมื่อใช้พลังออกมา ก็จะมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วใต้หล้าแล้ว สหายเจี่ยช่างองอาจเลิศล้ำจริง ๆ ไม่เห็นใต้หล้าอยู่ในสายตาเลย ต่อให้คนในใต้หล้าต่างก็กำลังตามหาตัวนายอยู่ นายก็ยังกล้าที่จะมาเข้าร่วมการแข่งนานาประเทศ ความกล้าหาญที่ไม่หวาดกลัวต่อความตาย และไม่เกรงกลัวต่อยอดฝีมือนี้ ทำให้ฉันชื่นชม และถึงขนาดเคารพเลื่อมใสอย่างมากเลย! ”

เจี่ยหมิงเช็ดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาจากศีรษะไม่หยุด พยักหน้าและพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “ยังมีผู้ฝึกชั่วร้ายด้วยเหรอ! พระเจ้าช่วย หากรู้ตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่ควรที่จะ......”

ลู่ฝานยิ้มและมองไปที่เขาแล้วพูดว่า “ไม่ควรอะไรเหรอ? ”

เจี่ยหมิงรีบเปลี่ยนคำพูดทันทีว่า “ก็ไม่ควรที่จะพูดชื่อจริงออกมาน่ะสิ ที่จริงแล้วชื่อเจี่ยหมิงนี้ ก็ไม่เลวเหมือนกันใช่ไหม”