เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1967

เฟิงเสี่ยวชี่หัวเราะเหอะๆ “ตบตานายไม่ได้จริงๆ ดูเหมือนเราต้องสู้กันสักรอบแล้ว!”

ลู่ฝานพูดว่า “ต้องรอให้นายจับฉลากได้ฉันแล้วค่อยว่ากัน!”

เฟิงเสี่ยวชี่พูดว่า “จะจับฉลากได้หรือเปล่า ยังไงนายก็หนีการต่อสู้นี้ไม่พ้น นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม!”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นพูดออกมาว่า “หนังสือแห่งวิถีเหรอ”

เฟิงเสี่ยวชี่อึ้งนิดหน่อย จากนั้นจ้องลู่ฝานแล้วพูดอย่างประหลาดใจ “คิดไม่ถึงเลยว่านายจะรู้ อย่าบอกนะว่านายก็มีเหมือนกัน......ไม่ใช่สิ หนังสือซ่อนพลังบู๊ไม่มีนานแล้ว นายกำลังขู่ฉัน”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ไม่หยุด “ใช่ หนังสือซ่อนพลังบู๊ไม่มีนานแล้ว”

คำพูดของลู่ฝานทำให้เฟิงเสี่ยวชี่จับต้นชนปลายไม่ถูก

แต่เขาเอาเหล้าออกมาถุงหนึ่ง แล้วโยนให้ลู่ฝาน

ลู่ฝานรับเหล้ามา แววตาเป็นประกายทันที

เหล้าที่เฟิงเสี่ยวชี่เอาออกมา ต้องเป็นเหล้าดีของไอ้อ้วนตงแน่ๆ

ลู่ฝานรีบเงยหน้าดื่มเหล้าทันที ร่างกายเหมือนโดนไฟแผดเผา ใบหน้าแดงระเรื่อ

“ไม่ได้ดื่มรสชาตินี้มากี่ปีแล้วนะ!”

ลู่ฝานหัวเราะอย่างมีความสุข เขาได้ดื่มเหล้าของบ้านเกิด ให้รสชาติที่แตกต่างจริงๆ

เฟิงเสี่ยวชี่ก็เอาเหล้าออกมาดื่มกับลู่ฝานเช่นกัน

คนอื่นเห็นทั้งสองคนคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาพากันสงสัยทันที

ทำไมเซินหั่วหวงถึงรู้จักเงามืด อย่าบอกนะว่าเขาสองคนมาจากที่เดียวกัน

การกระทำของลู่ฝานกับเฟิงเสี่ยวชี่ ทำให้ทุกคนพากันคาดเดา

ถ้าเฟิงเสี่ยวชี่กับลู่ฝานมาจากประเทศเดียวกัน งั้นประเทศนั้นเหนือธรรมชาติเกินไปหรือเปล่า

สิบอันดับในใต้หล้า มาจากประเทศเดียวกันสองคน

อีกทั้งประเทศนี้ต้องไม่ใช่เก้าประเทศที่ทรงพลังแน่นอน เพราะไม่ว่าเป็นลู่ฝานหรือเฟิงเสี่ยวชี่ ตอนสมัครพวกเขาไม่ได้กรอกที่มาของตัวเอง

ในเวลาเดียวกับตอนที่เฟิงเสี่ยวชี่ถอดหน้ากาก ฉินซางต้าตี้จำเฟิงเสี่ยวชี่ได้

ฉินซางต้าตี้ตกใจจนมือสั่นไม่หยุด

จู่ๆ ก็มีสิ่งดีๆ ลอยเข้ามาหา เรื่องอัศจรรย์แบบนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกโชคดีสุดๆ แล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

เฟิงเสี่ยวชี่! เป็นเฟิงเสี่ยวชี่จริงด้วย!

ฉินซางต้าตี้ตะโกนในใจอย่างบ้าคลั่ง

ฉินอวิ่น ฉินฝาน สององค์ชายที่อยู่ในกลุ่มคนกับหลินหย่า หานหยวนหนิงถึงกับอ้าปากหวอ

พวกเขามองม่านแสงบนฟ้า มองเฟิงเสี่ยวชี่ยืนกับลู่ฝาน รู้สึกว่าเวียนหัวตาลาย

ดูเหมือนครั้งนี้ประเทศอู่อานของพวกเขาจะผงาดอย่างเหลือเชื่อแล้ว

ลู่ฝานกับเฟิงเสี่ยวชี่คุยกันอย่างสนุกสนาน ลู่ฝานยังรินเหล้าให้หนานกงสิง อู่คงหลิง แม้กระทั่งสิบสามกับเจ้าดำที่ไม่พูดอะไรเป็นระยะ

ให้พวกเขาได้ชิมเหล้าดี

เจ้าดำกับสิบสามเคยดื่มแล้ว คนกับสัตว์ดูไม่ตื่นเต้นเท่าไร

แต่หนานกงสิงกับอู่คงหลิงจะแย่แล้ว คนหนึ่งหน้าแดงเถือก จนผ้าปิดหน้าไม่สามารถบดบังไว้ได้แล้ว ส่วนอีกคนตะโกนออกมาว่าเหล้าดี หลังจากดื่มไปสองอึก เขาตื้นตันจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว

หวงฝู่อู่ตอบกลับอย่างราบเรียบ “แม้การฝึกชี่ของประเทศว่านจุนของฉันจะเก่งกาจยังไง ก็เทียบประเทศตันเซิ่งไม่ได้หรอก เพราะยังไงพวกนายก็เป็นตัวแทนของตำนานในใต้หล้า พวกนายยังซ่อมเจดีย์ยาให้ใต้หล้ามากมายด้วย สหายเริ่นหยู่อาจยังไม่รู้ ตอนนั้นผู้ฝึกชี่ของประเทศว่านจุน เคยโดนประเทศตันเซิ่งของพวกนายเรียกว่าพวกประหลาดด้วย!”

เพราะปลายพู่กันของหวงฝู่อู่เริ่มมีแสงบางๆ แล้ว

แม้แสงนี้ไม่ได้สว่างจ้ามาก แต่ก็ไม่มีใครกล้าสบประมาท

เพราะสิ่งสำคัญไม่ใช่แสง แต่เป็นพู่กันในมือหวงฝู่อู่ต่างหาก เมื่อเขายกพู่กันวิเศษขึ้น เขาจะกลายเป็นบัณฑิตพู่กันวิเศษไร้เทียมทาน

นิ้วเริ่นหยู่ขยับเบาๆ ค่ายกลเคลื่อนไหวตรงปลายนิ้ว นัยน์ตาฉายแววประหลาด เริ่นหยู่จ้องปลายนิ้วหวงฝู่อู่แล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าตอนนั้นประเทศว่านจุนของพวกนายมีพวกประหลาดที่สามารถใช้เลือดวาดรูปควบแน่นยา โดยไม่จำเป็นต้องใช้สมุนไพร ใช้แค่เลือดสัตว์อสูรวาดรูปก็สามารถกลั่นยาออกมาได้ อีกทั้งยังเกือบได้ที่ 1 ในงานเทพโอสถตอนนั้นด้วย แต่ต่อมาโดนคนระบุว่าเป็นวิธีของผู้ฝึกชั่วร้าย นับตั้งแต่นั้นก็หายไปเลย”

หวงฝู่อู่ยกยิ้มมุมปาก พูดอย่างภูมิใจเล็กน้อยว่า “คนที่นายพูดคืออาจารย์ฉัน เฉาหย่ง อริยบุคคลภาพวาด!”

เริ่นหยู่หรี่ตาลงทันที “อริยบุคคลภาพวาดเหรอ คิดไม่ถึงเลยว่าเขายังไม่ตาย อีกทั้งยังได้เป็นอริยบุคคลด้วย ช่างเป็นตำนานจริงๆ!”

หวงฝู่อู่แตะพู่กันวิเศษในมือลงบนอากาศเบาๆ เกิดความเปลี่ยนแปลงทันที แสงเก้าสีรวมตัวบนปลายพู่กันของเขา

“เป็นตำนานอยู่แล้ว วันนี้ฉันจะพยายามสร้างเกียรติให้อาจารย์ ให้ฉันเห็นหน่อยสิว่าผู้ฝึกชี่ประเทศตันเซิ่งมีวิธีเก่งกาจอะไรบ้าง!”

พูดจบ พู่กันวิเศษในมือหวงฝู่อู่กลายเป็นเงา รูปสัตว์ปรากฏออกมาในพริบตา

เริ่นหยู่เปิดค่ายกลที่ตัวเองสร้างขึ้นเช่นกัน นับคร่าวๆ ประมาณ 100 ค่ายกล ปรากฏอยู่กลางอากาศ

เริ่นหยู่ตะโกนเสียงดัง “ลืมบอกนายไปเลย ตอนนั้นคนที่เอาชนะอาจารย์นายได้คืออาจารย์ฉัน อริยบุคคลอมตะ!”

“ย๊าก!”

ทั้งสองแผดเสียงออกมาพร้อมกัน

ภาพรวมตัวเป็นสรรพสัตว์ ค่ายกลนับร้อยซ้อนทับเหมือนคลื่น

ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!