เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1989

หันฝ่ามือไปที่เฟิงเสี่ยวชี่ ดวงตาของลู่ฝานหรี่ลงเล็กน้อย

เฟิงเสี่ยวชี่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาขยับไม่ได้อย่างกะทันหัน

ราวกับมีพลังแปลกๆ ควบคุมพลังปราณทั้งหมดในร่างกายของเขาไว้

รูม่านตาของเฟิงเสี่ยวชี่ขยายออก และใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เพราะเขารู้ว่าพลังนี้คืออะไร ตอนที่เขากำลังฝึกฝนหนังสือซ่อนวิถีในระยะแรก ไอ้อ้วนตงได้บอกเขาอย่างชัดเจนแล้วว่า มีเพียงสองวิชาในหนังสือซ่อนพลังชี่กับหนังสือซ่อนพลังบู๊เท่านั้น ที่ไล่เลี่ยกับวิชาเต๋าสูญสิ้นของในหนังสือซ่อนวิถีในโลกได้อย่างแท้จริง

หนึ่ง ควบคุมฟ้า

สอง พลังแห่งเทพ

ผู้ควบคุมฟ้า ครอบครองอำนาจของโลก ทั้งหมดละเอียดอ่อน สรรพสิ่งมากมาย พลิกฝ่ามือควบคุมเมฆ หมุนฝ่ามือบังคับฝน และทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

ผู้มีพลังแห่งเทพ ครอบงำฟ้าดิน เท้าสะเทือนเนินเขา จัดการอุปสรรคด้วยตา เสียงคำรามเหมือนมังกร ลมปราณทรงพลัง ฉันไม่ถูกทำลายคนเดียวในโลก

และตอนนี้ สิ่งที่ลู่ฝานใช้ออกมา ก็คือควบคุมฟ้าที่เขาคาดไม่ถึง

ทั้งสองคนหยุดอยู่กลางอากาศอย่างแปลกประหลาด

พลังปราณบนตัวของเฟิงเสี่ยวชี่ก็ดับลงอย่างกะทันหัน และก็หยุดอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อน

ตัวของลู่ฝานอยู่ท่ามกลางเต๋าสูญสิ้นของเฟิงเสี่ยวชี่ และไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม

และเฟิงเสี่ยวชี่ก็พยายามที่จะหาทางหลุดพ้นจากควบคุมฟ้าของลู่ฝานอย่างสุดชีวิต ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อยู่แล้ว

ทั้งสองจ้องมองกันไปมา ปล่อยให้สายลมพัดเสื้อผ้า และผมปลิวไสว

นับตั้งแต่การแข่งขันนานาประเทศมา การประลองมากมายขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีฉากเช่นนี้ปรากฏขึ้น

ด้านล่าง ผู้คนนับไม่ถ้วนแหงนหน้าขึ้นมองดูฉากนี้

เวลาผ่านไปสิบอึดใจ ผ่านไปหนึ่งร้อยอึดใจ เวลาครึ่งก้านธูปผ่านไป

ลู่ฝานกับเฟิงเสี่ยวชี่ทั้งสองคนยังคงไม่เคลื่อนไหว

พวกเขาทั้งสองคนดูเหมือนจะกลายเป็นหิน หยุดค้างอยู่กลางอากาศ

“ทำอะไรน่ะ? ทำไมพวกเขาสองคนไม่เคลื่อนไหว?”

“นี่มันท่าอะไร? หรือว่า การต่อสู้ระหว่างทั้งสองคนเร็วจนแทบจะมองไม่เห็นแล้วเหรอ?”

“ไม่เข้าใจ ใครก็ได้บอกกับฉันหน่อยว่า นี่เป็นวิธีการต่อสู้ยังไง?”

“ไม่เข้าใจ? ไม่เข้าใจก็ถูกแล้ว มนุษย์ที่มองด้วยตาเปล่าอย่างนาย จะเข้าใจทักษะการต่อสู้อันยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้เหรอ?”

“เพื่อนทั้งสองคนนี้ นายเข้าใจมั้ย?”

“อันที่จริงฉันก็ไม่เข้าใจ!”

…….

คนกลุ่มหนึ่งทยอยวิพากษ์วิจารณ์กัน อาจเป็นเพราะยิ่งไม่เข้าใจก็ยิ่งรู้สึกลึกซึ้ง

นั่นเป็นเหตุผลที่คนส่วนใหญ่ สรรเสริญอย่างต่อเนื่องกับการแสดงออกในปัจจุบันของลู่ฝานกับเฟิงเสี่ยวชี่

และผู้คนที่พอจะเข้าใจได้เล็กน้อย ก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นในทันที

ตัวอย่างเช่นสามอริยบุคคล พวกเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถเข้าใจได้

แต่เป็นเพราะพวกเขาเข้าใจ ดังนั้นใบหน้าก็ยุ่งเหยินเป็นอย่างมาก

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

เทพบู๊หุ้นตุ้นเป็นคนแรกที่พูดออกมา

เขาส่ายหัวรัวๆ ดูเหมือนว่าไม่อยากจะเชื่อกับฉากที่อยู่ตรงหน้านี้

ริมฝีปากของเทพบู๊หุ้นตุ้นสั่นเล็กน้อยและพูดว่า “ควบคุมฟ้าก็ปรากฏแล้ว! สำนักจิ่วเซียว หนังสือซ่อนพลังชี่มีผู้สืบทอดแล้ว”

“ฉันพูดแล้วไง เป็นไปไม่ได้! เงามืดคนนี้ เป็นนักบู๊คนหนึ่ง นายดูให้ดีๆ เขาเป็นนักบู๊ เขาจะฝึกฝนควบคุมฟ้าได้ยังไง!”

เสียงของเทพเงินแปดทิศต่ำลง พูดชัดถ้อยชัดคำ

ปีนั้นเขาคิดมาโดยตลอดว่า เส้นทางที่หวูเฉินกับซู่มั่นทั้งสองคนเลือกนั้นเป็นทางตัน

ใครจะคิดว่า ทางตันนี้ จะฝ่าฟันความยากลำบากทุกประเภทอยู่บนตัวของลู่ฝาน ผ่านความอันตรายทุกประเภท และกลายเป็นทางรอด

ไอ้อ้วนตงต้องการจิบเหล้าด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา แต่ก็พบว่าถุงเหล้าของในฝ่ามือหลุดออกไปตั้งนานแล้ว

ไอ้อ้วนตงรีบหยิบเหล้าอีกถุงออกมา แหงนหน้าขึ้นก็ดื่มอึกใหญ่

ทันใดนั้น ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นได้ และตบต้นขาพูดว่า “ให้ตายเถอะ ตอนนั้นหวูเฉินให้ฉันเป็นอาจารย์ของลู่ฝาน ทำไมฉันไม่ตกลง ทำไมฉันโง่ขนาดนี้เนี่ย!”

ไอ้อ้วนตงเสียใจจนเริ่มตบใบหน้าอ้วนกลมของตัวเอง

ในปากพูดเรื่อยเปื่อยไม่หยุด เขาค้นพบว่าตัวเองพลาดโอกาสครั้งใหญ่ไปครั้งหนึ่ง

เงยหน้าขึ้น ไอ้อ้วนตงจ้องมองร่างของลู่ฝานอย่างไม่วางตา สายตากระตือรือร้นอย่างมาก

“ดูเหมือนว่า ตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไป!”

บนท้องฟ้า เวลาก็ผ่านไปเกือบครึ่งก้านธูปอีก

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ทั้งสองคนยังคงไม่ขยับเขยื้อน ไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ ราวกับว่าจะจ้องมองไปจนชั่วฟ้าดินสลาย!

แต่ก็มีคนค้นพบอย่างระมัดระวัง แม้ว่าภายนอกดูเหมือนว่าทั้งสองยังไม่ตัดสินแพ้ชนะ แต่กำลังต่อสู้ในรูปแบบที่พวกเขาไม่รู้

แต่ในความเป็นจริง ลู่ฝานได้เปรียบแล้ว

เนื่องจากว่า บนหน้าผากของเฟิงเสี่ยวชี่ เม็ดเหงื่อเริ่มปรากฏขึ้นแล้ว หางตาก็เริ่มกระตุกเล็กน้อยเช่นกัน

ในทางกลับกัน ลู่ฝานยังคงมั่นคงราวกับภูเขา และรอยยิ้มก็ผุดขึ้นจากมุมปาก

“วิชาที่ยอดเยี่ยม กว้างขวางลึกซึ้ง!”

ลู่ฝานยกย่องอยู่ในใจ

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรคร่ำครวญว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ จะให้ฉันไปสำรวจยังไงเนี่ย วิชาอัศจรรย์เช่นนี้ ต่อให้เป็นยุคทองฉันก็ไม่รู้ว่าทำยังไงกันแน่!”

ลู่ฝานพูดในใจว่า “งั้นก็ต้องสำรวจ ถ้าหากฉันฝึกฝนเกี่ยวกับเต๋าสูญสิ้นนี้ จากบนตัวของเฟิงเสี่ยวชี่ได้เศษเล็กเศษน้อยก็ดี!”